விநாயகர் நான்மணிமாலை - சைதை முரளி.

பாரதியார் என்றவுடனே அவரது உருவத்தைவிட சுதந்திர காலகட்டத்தில் மக்களிடையே வீர உணர்ச்சியைத் தூண்டிவிட்ட அவரது தேச பக்திப் பாடல்களும், காதல் சுவையொழுகக் கண்ணம்மாவைக் குறித்துப் பாடிய ஒரு சில பாடல்களுமே நம் உள்ளத்தின்ஆழத்தில் என்றும் நீங்கா நினைவில் இருக்கின்றவையாகும்.

மனதைக் குறித்தும் என்று ஏன் குறிப்பிட்டேன் என்றால் ஒருவருக்கு எல்லா வசதிகளையும்விட, எல்லா நிலபுலன்களையும்விட, எல்லா உறவுகளையும்விட மனம்தான் ஒருவரது வாழ்க்கையில் மிக முக்கியப் பங்கை வகிக்கிறது. அறிவைவிட மனமே பிரதானமானதாக இருக்கிறது. ஒரு செயல் நல்ல செயல், தீய செயல் என்று அறிவானது பாகுபடுத்திக் கூறினாலும் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளுக்கேற்ப செயல்படுவதென்னவோ மனம்தான். ஐம்புலன்களின் உள்ளார்ந்த வெளிப்பாடே மனம் என்று கூறிவிடலாம். அப்படியே நாம் தவறே செய்துவிட்டாலும் அந்தத் தவற்றைச் சுட்டிக்காட்டும் மனத்தின் சாட்சியாக நின்று செயல்படுவது அறிவுதான்.



அறிவை மனம் வெல்வதற்குக் காரணம் - நாம் ஐம்புலன்களின் வழியே பழக்கப்படுத்திக் கொண்டுவிட்ட செயல்கள்தான். விளக்கத்தை அறிவானது பெற்றாலும் மீண்டும் மீண்டும் மனிதன் ஏன் தவறிழைக்கவேண்டும்? இதற்குக் காரணம் பழக்கத்தின் பிடியில் மனிதனின் மனம் கட்டுண்டு கிடப்பதால்தான். இதனையே `Habit is the Second Nature' என்று கூறியுள்ளனர்.

மனம் செம்மையாவதற்கே பல ஆன்றோர்களும் சான்றோர்களும் தெய்வீக அருட்பாடல்களையும், பாமாலைகளையும் இயற்றியுள்ளனர். நம் மகாகவி பாரதியாரும் அந்த வரிசையிலே மனம் குறித்துப் பல பாடல்களைப் பாடியிருக்கிறார். இருந்தாலும் சிறந்து விளங்குவது பக்திப் பாடல்களின் வரிசையில் அவர் இயற்றியுள்ள விநாயகர் நான்மணி மாலையாகும்.

இந்த விநாயகர் நான்மணி மாலையின் மூலம் மனத்தைக் குறித்து அறிந்துகொள்வது என்பது நம் மனத்தை மட்டுமல்லாது பாரதியின் பரந்த மனத்தையும் அறிந்துகொள்வதற்கு ஒப்பாகும்.



பாரதியின் விநாயகர் நான்மணி மாலை அந்தாதி வடிவில் அமைந்துள்ளது. முந்தைய செய்யுளின் இறுதி வார்த்தையினை (அந்தம்) - வார்த்தையின் பொருளினை - அடுத்து வரும் செய்யுள் ஆதியாகக் கொண்டிருக்கும். பாரதியார் இந்த விநாயகர் நான்மணி மாலையில், மனத்தை உணர்ந்துகொண்டு அதை நல்வழிப்படுத்தினால் தெய்வநிலையை அடையலாம் என்பதுடன், தன்னையறிதல் மட்டுமே தெய்வநிலை கிவிடாது. அதனோடு நமக்கும் மேலே ஒரு சக்தி இருந்து நம்மை வழிநடத்துகிறது என்பதையும் நினைவில் கொண்டு, அச்சக்தியைச் சரணடைந்து செயலாற்றினால் தெய்வ நிலை நம்மை தானே வந்தடையும் என்பதையும் வலியுறுத்தியுள்ளார்.

பாடலை இயற்றுகின்ற பாவலர் உணர்த்தும் பொருள் எதுவாயினும் அது சிறக்க வேண்டி வாக்கில் வல்லவனாய்த் திகழும் கணபதியே உனக்குத்தான் காப்புச் செய்யுளை உரைப்பர். அதுபோன்று நான் உன்மீது இயற்றும் இந்த நான்மணி மாலைக்கும் நீயே காப்பாக இருப்பாய் எனத் தொடங்கும் பாரதியார்,

'நீயே சரணம்நின் அருளே சரணஞ் சரணம்
நாயேன் பலபிழை செய்து களைத்துனை நாடி வந்தேன்'

எனச் சரணடைகிறார். அவ்விதம் சரணடைந்தவர் அடுத்து கணபதியிடம்,

'செய்யுந் தொழிலுன் தொழிலேகாண்
சீர்பெற்றிட நீ அருள் செய்வாய்'

என வேண்டுகிறார். 'செய்யும் தொழிலே தெய்வம், அதில் திறமைதான் உனது செல்வம்' என்ற வைர வரிகள் இவரது பாடலிலிருந்துதான் உருப்பெற்றது போலும். கணபதியே, நான் செய்யும் தொழில் எதுவாயினும் அது உன் தொழில்தான் என்பதை 'செய்யுந் தொழிலுன் தொழிலே காண்' என்ற வரிகளிலேயே கச்சிதமாகச் சொல்லிவிடுகிறார்.




அடுத்து வரும் அகவலில் கணபதியைப் பலவாறாகப் போற்றுபவர் அவனது தாளை - பாதத்தை - கருத்தினில் வைப்பவர்கள் பெறக்கூடிய பல்வேறு குணங்களைப் பட்டியல் இடுகிறார். பின்னர் 'காலைப் பிடித்தேன் கணபதி' என அவரது காலைப் பிடித்துக்கொண்டு, 'எனக்கு வேண்டும் வரங்களை இசைப்பேன் கேளாய் கணபதி' என சில வரங்களை விருத்தத்தில் கேட்கிறார். உரிமையோடு வரங்களைக் கேட்டுவிட்டால் மட்டும் போதுமா? நமது கடமைகளைச் செய்யவேண்டாமா என நினைத்து,

'கடமை யாவன தன்னைக் கட்டுதல்
பிறர்துயர் தீர்த்தல், பிறர்நலம் வேண்டுதல்
.........
உலகெலாங் காக்கும் ஒருவனைப் போற்றுதல்
இந்நான் கேயிப் பூமியி லெவர்க்கும்
கடமை யெனப்படும்; பயனிதில் நான்காம்;
அறம், பொருள், இன்பம், வீடெனு முறையே'

நமது கடமைகள் எவை எவை என பட்டியலிட்டு விளக்குகிறார். அதிலும் கடமையில் எது முதன்மையானது, முக்கியமானது என்பதை அடுத்து வரும் வரியிலேயே விளக்கி,

'தன்னை யாளுஞ் சமர்த்தெனக் கருள்வாய்
மணக்குள விநாயகா! வான்மறைத் தலைவா!
தனைத்தான ஆளுந் தன்மைநான் பெற்றிடில்
எல்லாப் பயன்களும் தாமே எய்தும்,
அசையா நெஞ்சம் அருள்வாய்'

என அசையா நெஞ்சம் அருள வேண்டிக்கொள்கிறார்.



கடமையில் தலையாய கடமை தன்னைக் கட்டுதல். அதாவது, பிறரை அடக்கியாள முற்படாமல் தம்மைத் தாமே அடக்கியாள முற்படுதல். அடுத்தது பிறர் துயர் தீர்த்தல். அதற்கடுத்தது பிறர் நலம் வேண்டுதல். அதன் பின்னரே அவரவர்களுக்கு விருப்பமான உலகைக் காக்கக்கூடிய இறைவனை வேண்டுதல் என கடமைகளை அழகுற எடுத்துரைக்கிறார். கடமைகள் இவைதான் என தெளிவுபடுத்திவிட்டாலும்கூட அதன்படி நடக்க இயலாமல் மனம் போன போக்கில் சில சமயம் நடந்துகொண்டு விடுகிறோம். விளக்கத்தைப் பெற்ற பின்னரும், சில சமயங்களில் மனத்தை அதன் போக்கில் போகவிட்டு விடுவதால் அதற்கு சோர்வு வந்துவிடுகிறது. இவ்விதச் சோர்வைச் சரி செய்ய மனத்திற்கு,

'யார்க்கும் எளியனாய், யார்க்கும் வலியனாய்,
யார்க்கும் அன்பனாய், யார்க்கும் இனியனாய்
வாழ்ந்திட விரும்பினேன்...
மனமே! எனை நீ வாழ்வித் திடுவாய்!
வீணே யுழலுதல் வேண்டா,
சக்தி குமாரன் சரண்புகழ் வாயே!'

என நான்காவது கடமையை நயம்பட நவில்கிறார். மேலும் இவ்விதம் சரணடைந்தால் அந்த இறையானது நம்மை எப்படியெல்லாம் காத்தருளும் என்பதை,

'நிழலினும் வெயிலினும் நேர்ந்தநற் துணையாய்த்
தழலினும் புனலினும் அபாயந் தவிர்த்து,
மண்ணினும் காற்றினும் வானினும் எனக்குப்
பகைமையொன் றின்றிப் பயந்தவிர்த் தாள்வான்,
ஓமெனும் நிலையில் ஒளியாத் திகழ்வான்'

என்ற வரிகளின் மூலம் உறுதிபடக் கூறுகிறார். பின்னர் இக்கடவுள் எத்தன்மையானவர் என்பதை,

'ஏழையர்க்கெல்லாம் இரங்கும் பிள்ளை,
வாழும் பிள்ளை, மணக்குளப் பிள்ளை,
வெள்ளாடை தரித்த விட்டுணு வென்று
செப்பிய மந்திரத் தேவனை
முப்பொழு தேத்திப் பணிவது முறையே'

என மணக்குள விநாயகரை மனத்தில் இருத்தி வர்ணிக்கிறார். மேலும் 'எது இறை?' என்ற விஷயத்தில் ஒவ்வொருவரும் அவரவர்கள் பெற்ற விளக்கத்தின் அடிப்படையில் பலவிதக் கருத்துகளோடு வாடுகின்றனர். தெய்வம் ஒன்றுதான் என அறிந்திருந்தும் முறையாக நடக்காமல் மூடத்தனமாக, 'என் தெய்வம்தான் உயர்ந்தது' என்றெல்லாம் கூறி மனம் போன போக்கில் நடந்துகொள்கின்றனர். அவர்களுக்கு பாரதியார் இறை எது என்பதை,

`ஆதிமூலமே! அனைத்தையும் காக்கும்
தேவ தேவா! சிவனே! கண்ணா!
வேலா! சாத்தா! விநாயகா! மாடா!
இருளா! சூரியா! இந்துவே! சக்தியே!
வாணி காளி மாமக ளேயோ!
ஆணாய்ப் பெண்ணாய் அலியாய் உள்ளது
யாதுமாய் விளங்கும் இயற்கைத் தெய்வமே!
வேதச் சுடரே! மெய்யாங் கடவுளே!
அபயம் அபயம் அபயம் நான் கேட்டேன்;
நோவு வேண்டேன், நூறாண்டு வேண்டினேன்;
அச்சம் வேண்டேன், அமைதி வேண்டினேன்;
உடைமை வேண்டேன், உன்துணை வேண்டினேன்;
வேண்டா தனைத்தையும் நீக்கி
வேண்டிய தனைத்தும் அருள்வதுன் கடனே!'

விவரிக்கிறார். தெய்வங்கள் பலப்பலவாக இருந்தாலும் இறை ஒன்றுதான் என்பதை மேற்கண்ட வரிகளின் மூலம் சுட்டிக்காட்டுவதுடன், வாழ்க்கைக்கு எது தேவை என்பதை இப்பாடல்வரிகளில் பட்டியலிடுவதுடன், அனைத்தையும் தந்தருள்வது உனது கடமை என இறைவனிடம் கட்டளையிடுகிறார். மேலும்,

'மேன்மைப்படுவாய் மனமே! கேள்
விண்ணின் இடி முன்விழுந்தாலும்
பான்மை தவறி நடுங்காதே,
பயத்தால் ஏதும் பயனில்லை'

என்கிறார். தன் மனத்திடம் ஆன்மாவான கணபதியின் அருள் இருக்கும்போது நீ ஏன் அச்சப்படுகிறாய்? எனக் கேட்கிறார். அச்சத்தை விட்டொழித்து ஆனைமுகனின் பெயரைக் களிப்போடு கூறி அவரைத் தஞ்சமடைந்து ஒருவர் நேர்மையுடன் வாழ்ந்து வருவாரானால்,

'அச்சமில்லை அமுங்குத லில்லை
நடுங்குத லில்லை நாணுத லில்லை
பாவ மில்லை பதுங்குத லில்லை
ஏது நேரினும் இடர்ப்பட மாட்டோ ம்;
அண்டஞ் சிதறினால் அஞ்சமாட்டோ ம்;
யார்க்கும் அஞ்சோம் எதற்கும் அஞ்சோம்;
எங்கும் அஞ்சோம் எப்பொழுதும் அஞ்சோம்'

எனத் துணிவுடன் இருக்கலாம் எனக் கூறுபவர் பக்தியின் மற்றும் பக்தனின் லட்சணம் என்ன என்பதையும்

'பக்தி யுடையார் காரியத்திற் பதறார்!
எனை நீ காப்பாய், யாவுமாந் தெய்வமே!
பொறுத்தா ரன்றோ பூமி யாள்வார்;
யாவும் நீ யாயின் அனைத்தையும் பொறுத்தல்
செவ்விய நெறி, அதில் சிவநிலை பெறலாம்'

மேற்கண்ட வரிகளில் தெளிவுபடுத்துகிறார். என்னதான் உனைச் சரணடைந்தாலும் உனக்கே என் ஆவியையும் உள்ளத்தையும் அர்ப்பணித்தாலும் அவ்வப்போது ஏற்படும் துன்பங்களும் சோதனையும் வாழ்வில் விரக்தியை ஏற்படுத்தி மனத்தைக் கவலைக்குள்ளாக்கி சோர்வடையச் செய்கிறது. இவற்றில் இருந்தெல்லாம் நீதான் என்னைக் காக்க வேண்டும் என்று பலவாறாக அந்த இறையிடம் நமக்காக முறையிடுகிறார்:

'மேவி மேவித் துயரில் வீழ்வாய்,
எத்தனை கூறியும் விடுதலைக் கிசையாய்,
பாவி நெஞ்சே!

'தலையிலிடி விழுந்தால் சஞ்சலப் படாதே;
ஏது நிகழினும் 'நமக்கென்' என்றிரு;
பராசக்தி யுளத்தின் படியுலகம் நிகழும்;

'வாழ்க புதுவை மணக் குளத்து
வள்ளல் பாத மணிமலரே!
ஆழ்க உள்ளம் சலனமிலாது!
அகண்ட வெளிக்கண் அன்பினையே
சூழ்க! துயர்கள் தொலைந்திடுக!
தொலையா (இன்பம் விளைந்திடுக!)
வீழ்க! கலியின் வலியெல்லாம்!

'கவலைப் படுதலே கடுநரகு அம்மா!
கவலையற் றிருத்தலே முக்தி
சிவனொரு மகனிதை நினக்கருள் செய்கவே'

இவ்வாறெல்லாம் நமக்காகப் பாடும் பாரதியார் தவம் எது என்பதையும்,

'செய்க தவம்! செய்கதவம்! நெஞ்சே! தவம் செய்தால்
எய்த விரும்பியதை எய்தலாம் - வையகத்தில்
அன்பிற் சிறந்த தவமில்லை, அன்புடையார்
இன்புற்று வாழ்தல் இயல்பு'

என்ற வரிகளின் மூலம் கோடிட்டுக் காட்டுகிறார். 'அன்பிற் சிறந்த தவமில்லை' என தவத்தைப் பற்றி எளிமையாக அழகாக எடுத்துரைத்த மகாகவி, அடுத்து நம்மை அமர நிலைக்கு அழைத்துச் செல்ல உதவுவது எது என்பதையும் விநாயகர் நான்மணி மாலையின் இறுதியில் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்:

'பக்தி வாழி! பலப்பலகாலமும்
உண்மை வாழி! ஊக்கம் வாழி!
நல்ல குணங்களே நம்மிடை யமரர்
பதங்களாம் கண்டீர் பாரிடை மக்களே!'

மனத்தின் மாயைகளுக்கு ஒருவர் அகப்படாமல் அதிலிருந்து மீள வேண்டுமெனில், தன்னைக் கட்டுவதுடன் பிறர் துயர் தீர்த்தலும், பிறர் நலம் வேண்டுதல் போன்ற கடமைகளையும் தன் வாழ்வாகக் கொள்ளவேண்டும். அத்துடன் உலகெல்லாங் காக்கும் ஒருவனாகிய இறையைப் போற்றுவதையும் முக்கியக் கடமையாகக் கொள்வதுடன் அன்பெனும் நல்ல குணத்தையும் கடைப்பிடித்து வருதல் வேண்டும் என்பதையே பாரதியார் விநாயகர் நான்மணி மாலையின் முலம் நமக்கு உ(இ)றுதியாகக் கூறுகிறார்.