பிள்ளையின் சில லீலைகள்...

முருகு விரியுந் தொடைப் புயத்து
முதல்வா வருக வருகவே!
மூரிக் கலசைச் செழுங்கழுநீர்
முனியே வருக வருகவே!
- கலசைச் செழுங்கழுநீர் விநாயகர் பிள்ளைத்தமிழ்.

குழந்தைகள் விளையாடுவதைக் காண்பதே ஓர் தனி அழகு. குழந்தைகளின் விளையாட்டே லீலைகள்தாம். பெரியவர்களின் லீலைகளைக் காட்டிலும் சிறு பிள்ளைகளின் லீலைகளே நம்மை மகிழ்ச்சிக்கடலில் ஆழ்த்தவல்லவை.

சிறு குழந்தையாக கண்ணபிரான் நிகழ்த்திய லீலைகளும் சேட்டைகளும் மிகப் புகழ் பெற்றவை. அவனது விளையாட்டில் மனத்தைப் பறிகொடுக்காதவர்கள் யாரும் இல்லை என்றே கூறலாம். சிறு குழந்தையான கண்ணனின் லீலைகளை 'பாகவதம்' விரிவாக எடுத்துரைக்கும்.

அருணகிரிநாதரும் முருகனின் பால லீலைகளில் தன் மனத்தை இழந்து பல பாடல்களை இயற்றியுள்ளார். பழங்காலப் புலவர்கள் மற்றும் கவிஞர்கள், தெய்வக்குழந்தைகள் பலரின் பிள்ளைப்பருவத்தை 'பிள்ளைத்தமிழ்' பிரபந்தங்களாகப் பாடியுள்ளனர். ஒரு சில நூற்றாண்டுகள் முன்புவரை விநாயகப் பெருமானின் பிள்ளைத்தமிழ் பிரபந்தந்தை கவிஞர்கள் எவரும் பாடவில்லை. 17-ஆம் நூற்றாண்டில்தான் சிவஞான முனிவர் என்ற புலவர் 'கலசைச் செழுங்கழுநீர் விநாயகர் பிள்ளைத்தமிழ்' என்ற சிற்றிலக்கியத்தைப் பாடியருளினார். இந்தப் பிள்ளைத்தமிழ் அரங்கேறிய ஆண்டு கி.பி.1712 ஆகும்.

சிவஞான முனிவர் பாண்டிய நாட்டில் விக்கிரமசிங்கபுரம் என்ற ஊரில் பிறந்தார். சிவஞான முனிவருக்கு சம்ஸ்கிருதத்தில் நல்ல பாண்டித்யம் இருந்தது. மகான் அப்பய்ய தீட்சிதர் இயற்றிய 'சிவதத்துவ விவேகம்' என்ற மூல நூல் பாடல்களை தமிழில் சுவையுற தந்துள்ளார். கலசைச் செழுங்கழுநீர் பிள்ளைத்தமிழ் நூலிலே தன்னைத் தாயாய் பாவித்து, தாயன்பில் திளைக்கும்வகையில் பிள்ளையை செல்லப்பிள்ளையாக நினைந்து பாடியுள்ளார்.

'கலசை' என்ற ஊர் ஒரு சிவத்தலம். ஆவடிக்கும் திருவள்ளூருக்கும் இடையேயுள்ள இத்தலத்துக்கு ஆதியில் 'தொட்டிக் கலை' என்றே பெயர். ஒரு காலத்தில் பசுக்கொட்டில்கள், நீர்த்தொட்டிகள் மிகுதியாக இருந்ததால் இப்பெயர் வழங்கப்பெற்று காலப்போக்கில் கலசையாகச் சுருங்கிற்றாம். ஒரு காலத்தில் ஆலயத்தைச் சுற்றியுள்ள நீர்நிலைகளில் செங்கழுநீர்ப் பூக்கள் நிறையப்பூத்து அதை விநாயகருக்குச் சாற்றிவர நாளடைவில் செழுங்கழுநீர்ப் பிள்ளையார் என்ற நாமம் வந்திருக்கலாம்.

இனி பிள்ளையின் லீலைகள் சிலவற்றைக் காண்போம்...

மோதகப்பிரியனான மாதங்க முகத்தான் ஒருமுறை பெரியதொரு தாம்பாளம் நிறைய மோதகங்களை எடுத்துக்கொண்டு யாரும் வராத தனி இடமாகப் பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டார். அத்தனை மோதகத்தையும் தான் ஒருவரே தின்றுவிடவேண்டும் என்பது அவரது பேரவா. ஆனால், பெற்றோருக்கோ இந்த விஷயம் தெரிந்துவிட்டது. வயிறு புடைக்க கொழுக்கட்டைகளைத் தின்றுவிட்டு தங்கள் பிள்ளை திணறினால் என்ன செய்வது
என்றெண்ணி அவரிடம் வந்தனர்.

'ஏன் பிள்ளாய்! இவ்வளவு மோதகத்தையும் நீ ஒருவனே தின்றால் உன் உடம்புக்கு வந்துவிடாதா? தம்பிக்கும் சிறிது கொடுக்கலாம் அல்லவா?' என அன்புடன் கேட்டனர்.

'தம்பி முருகனோ என்னைவிடச் சின்னக் குழந்தை. அவன் என்னோடு போட்டி போட்டுக்கொண்டு மோதகத்தைத் தின்று அதில் அவன் உடம்புக்கு வந்துவிட்டால் கஷ்டப்படுவானே என்றுதான் நான் இவ்வாறு ஒதுக்கிடம் தேடி வந்துவிட்டேன்' எனக் குறும்பாகக் கூறினார்.

'முருகன் சிறியவன். அவன் உடம்புக்கு ஆகாது, சரிதான். நாங்கள் பெரியவர்களாயிற்றே, எங்களுக்குத் தரலாம் அல்லவா?' என பெற்றோர் ஆனைமுகனை மடக்கினர்.

பிள்ளையாரும் 'ஆஹா! தாராளமாகத் தரலாமே! ஆனால் ஒரு நிபந்தனை' என்றார் பெற்றோரிடம்.

'அது என்ன?' பெற்றோர் கேட்டனர்.

'நான் பந்துபோல மோதகத்தை உயரத் தூக்கிப்போடுவேன். நீங்கள் அதைப்பிடித்துத் தின்னவேண்டும், சம்மதமா?' நிபந்தனையைக் கூறினார் விநாயகர்.

'எங்கள் வயது என்ன, எங்களிடமே உன் விளையாட்டா?' என விளையாட்டாகக் கடிந்துகொண்டாலும் அவரது நிபந்தனைக்கு அவர்களும் ஒப்புக்கொண்டனர்.

பிள்ளையார் மோதகத்தை உயரே தூக்கிப்போட்டார். அம்மையும் அப்பனும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு மோதகத்தைப் பிடிக்க முயற்சி செய்தனர். ஆனால், கொழுக்கட்டை அவர்கள் கைக்குக்கூட எட்டவில்லை. கைக்கு எட்டினால்தானே வாய்க்கு எட்டும்! இந்தப் பிள்ளையின் விளையாட்டில் அவர்கள் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் மோதிக்கொண்டதுதான் மிச்சம். இருவருக்கும் கொழுக்கட்டை ஒன்றுகூட கிடைக்கவில்லை. காரணம், கஜகர்ணம்
போட்டாலும் உங்களால் கொழுக்கட்டையைப் பிடிக்கமுடியாது என்பதுபோல தம் தும்பிக்கையை அவர்கள் தலைக்கு மேலே நீட்டி பிள்ளையாரே அந்தக் கொழுக்கட்டைகளைப் பிடித்துக்கொண்டுவிட்டதுதான்.

பிள்ளையின் இந்த அழகிய லீலையில் மதிமயங்கிய அம்மையும் அப்பனும் மத்தள வயிறனை 'பொல்லாப் பிள்ளையடா நீ!' எனக்கூறி விரல் சொடுக்கி திருஷ்டி கழித்தனர். பெற்றோரையை விளையாடவைத்து தாமும் விளையாடி மகிழ்ந்ததால் 'விளையாட்டுப் பிள்ளையார்' என்ற நாமமும் பிள்ளைக்கு உண்டு.


இன்னொரு சமயம் பார்வதியும் பரமேஸ்வரனும் அமர்ந்து உரையாடிக்கொண்டிருந்தனர். அப்பொழுது அங்கு அழுதுகொண்டே வந்த பிள்ளையார் பெற்றோரிடம், 'என் காதைப்பிடித்துக் கிள்ளிவிட்டான் தம்பி' எனக் கூறினார்.

'அந்த வேலவன் துஷ்டன்தான்' என்று சொல்லிக்கொண்டே சிவன் அவசர அவசரமாக வேலவனைக் கூப்பிட்டு, 'அண்ணன் சொல்வது உண்மைதானா?' என விசாரித்தார்.

'அண்ணன் மட்டும் என் முகங்களிலுள்ள கண்களை ஒன்று, இரண்டு என்று விரலால் குத்திக் குத்தி எண்ணலாமா?' என்று கண்ணைக் கசக்கினார் கந்தன்.

'இவர்களுக்கென்றே தனியாக ஒரு நியாயாதிபதியை நியமிக்கவேண்டியிருக்கும் போலுள்ளதே!' எனச் சொல்லிக்கொண்டே பிள்ளையிடம், 'நீ ஏன் தம்பியிடம் அவ்வாறு நடந்துகொண்டாய்?' என்று சிவபெருமான் கேட்டார்.

பிள்ளை உடனே தன் துதிக்கையைத் தொட்டுக்காட்டி, 'இந்த நீளத்தைத்தான் தம்பி முழம் போட்டுப் பார்த்தான்' என்று முணுமுணுத்தார்.

இதைக்கேட்ட சுப்பிரமணியருக்கோ சிரிப்பு தாளவில்லை. முதன்முதல் குறும்பு செய்தவர் அவராதலால், சிரித்துக்கொண்டே ஓடி நீலமயிலில் சென்று ஏறிக்கொண்டார்.

இதைக் கண்ணுற்ற உமை அன்னை விநாயகரை அணைத்துக்கொண்டு, 'என் பிள்ளை இல்லையா, நீ?' என்று பூரித்துப்போனாளாம்.

இந்த விளையாட்டை யார் நேரில் பார்த்தது?

சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் இதை மானசீகமாகக் கண்டு பாட்டாகப் பாடியுள்ளார்.