ஏகாதசியும் துவாதசியும்...
வைகுண்ட ஏகாதசியில் வரும் சொர்க்க வாசல் திறப்பு ஏழு வாயில் கதவுகளைக் கடந்தபிறகே நடத்தப்படுவதற்குக் காரணமென்ன?
ஏகாதசியில் சிறப்புற்று விளங்குவது வைகுண்ட ஏகாதசி. பெரும்பாலானவர்கள் முன்பெல்லாம் எல்லா ஏகாதசிகளிலுமே உபவாசம் இருந்தனர். இப்போது நடைமுறையிலோ வைகுண்ட ஏகாதசி அன்றாவது உபவாசம் இருப்போம் என்றாகியிருக்கிறது. இந்நாளில் ஆலயங்களில் 'சொர்க்க வாசல் திறப்பு' என்றொரு நிகழ்ச்சி நடத்தப்பெறும். இச்சமயம் ஆலயத்தின் வடக்குப்புற விசேஷமான ஏழு வாயில் கதவுகள் ஒவ்வொன்றாகத் திறக்கப்படுகின்றன. இவைகளைக் கடந்த பின்னரே பரமபத வாசனைத் தரிசிக்க இயலும். ஏன் இப்படி? ஏனெனில் தேகமே இங்கு ஆலயமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. நம் தேகத்தில் ஏழு சக்கரங்கள் அமைந்துள்ளன. மூலாதாரம் எனப்படும் சக்கரம் நிலத்தோடு சம்பந்தமுடையது. இச்சக்கரம் முதுகெலும்பு முடிவுறும் இடத்தில் அமைந்துள்ளதாகக் கூறுவர். அடுத்து சுவாதிஷ்டானம் எனப்படும் சக்கரம் நீரோடு சம்பந்தப்பட்டது. இது தொப்புளுக்குக் கீழே நான்கு இன்ச் தள்ளி அமைந்துள்ளது என்பர். மணிபூரகம் என்ற சக்கரம் தொப்புள் அமைந்துள்ள இடமேதான். இச்சக்கரம்
நெருப்போடு தொடர்புடையது என்பர். அதற்கடுத்தது அனாகதச் சக்கரம் எனப்படும் நெஞ்சு மையம். இது காற்றோடு தொடர்புடையது. அடுத்தது விசுக்திச் சக்கரம். இது தொண்டைப் பகுதியில் அமைந்துள்ளது. விண் எனப்படும் ஆகாயத்தோடு சம்பந்தப்பட்டது இச்சக்கரம். இதனையடுத்ததே பஞ்சபூதங்களையும் கடந்த நிலையான ஆக்ஞா எனப்படும் ஆக்ஞைச் சக்கரம். பஞ்ச பூதங்களையும் அடக்கியாள ஒரு விழிப்பு நிலை வேண்டும். அதற்கு இந்தச் சக்கரம் உதவுகிறது என்பர். இச்சக்கரம் புருவமத்தியில் அமைந்துள்ளது. இதையும் தாண்டினால் வருவது சஹஸ்ராரம் எனப்படும் ஏழாவது சக்கரம். இச்சக்கரம் உச்சந்தலையில் அமைந்துள்ளதாகக் கூறுவர். இந்நிலைக்கு தியானத்தின் மூலம் படிப்படியாக ஒரு சாதகன் உயரும் நிலையில் அவனுக்குத் தெய்வ தரிசனம் கிட்டும் என்பர். இவ்வித நிலையைச் சுட்டிக் காட்டுவதற்கே ஏழு வாயில் கதவுகளைத் தாண்டி இறை தரிசனத்தை வைத்துள்ளனர். எப்படி ஏழாவது வாயிலினுள் நுழையும்போது இறை தரிசனம் நம் கண்ணுக்கு எட்டுகிறதோ அதுபோன்று ஒரு சாதகன் தியான நிலையில் படிப்படியாக மேற்கூறிய நிலைகளைக் கடந்து ஏழாவது நிலைக்கு உயர்கையில் அவனுக்கு இறை தரிசனம் நிச்சயம் என்பதை உணர்த்தவே இப்படியொரு ஏற்பாடு. இனி ஏகாதசி பற்றிய விவரங்களுக்குள் நுழைவோம்.
1. உற்பத்தி ஏகாதசி: ஏகாதசி விரதம் தோன்றக் காரணமான கதை இந்த ஏகாதசியை முன்னிட்டே சொல்லப்படுகிறது. ஏகாதசி உற்பத்தியான தினமாகச் சொல்லப்படும் இந்தத் தினத்தில் விரதமிருப்போருக்கு எல்லா வளங்களும் கிடைக்கும்.
2. மோட்ச ஏகாதசி: வைகுந்த வாசனுக்கு மிகவும் பிடித்த ஏகாதசி. இத்தினத்தில் பரமபத வாசல் வழியாகச் சென்று பரந்தாமனை தரிசிப்போருக்கு பரமபதம் கிட்டும் என்பது ஐதீகம்.
3. சபலா ஏகாதசி: சம்பாவதி நாட்டு இளவரசனான உலும்பகன் தகாத செயல்கள் செய்ததால், தந்தையாலேயே விரட்டப்பட்டவன். ஒரு சமயம், வேறு நாட்டு சிறையில் அடைபட்ட அவன் அங்கே உணவு ஏதும் தரப்படாததால் பட்டினி கிடந்தான். அன்றைய தினம் சபலா ஏகாதசி தினம் என்பதால் அவனது பாபங்கள் எல்லாம் நீங்கி அவனும் மனம் திருந்தினான். அதன் காரணமாக அவன் தந்தை அவனை மன்னித்து மகுடம் சூட்டி வைத்தார். இந்த ஏகாதசி விரதத்தால் சகல பாவங்களும் அகலும்.
4. புத்ரதா ஏகாதசி: இதன் பெயரே இது என்ன பலனைத் தரும் என்பதை உணர்த்தும். ஆமாம். புத்திர பாக்கியம் தரக்கூடிய ஏகாதசி இது. பத்ராவதி நாட்டு மன்னன் சுகேதுமான் இந்த ஏகாதசி விரதத்தை அனுஷ்டித்தே புத்திரப்பேறு பெற்றதாக புராணங்கள் சொல்கின்றன.
5. ஷட்திலா ஏகாதசி: எல்லாதானங்களும் செய்த ஒரு பெண்மணி, அன்னதானம் மட்டும் செய்யாததால் சொர்க்கத்தில் பசியால் வாடினாள். தேவ மங்கை ஒருத்தி, தான் கடைப்பிடித்த ஷட்திலா ஏகாதசி விரதத்தின் பலனை அவளுக்குத் தர, அதனால் அவள் பசிப்பிணி நீங்கினாள். இந்த விரதத்தினை அனுஷ்டிப்பவர்கள் வீட்டில் உணவுப்பஞ்சமே வராது. மேலும் பிரம்மஹத்தி மற்றும் பசுவதைத் திருட்டால் உண்டாகும் பாவங்களும் நீங்கும்.
6. ஜயா ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசி தினத்தில் விரதமிருப்பது வெற்றிகளைத் தரும். அதோடு, குடும்பத்தில் அகால மரணமடைந்தவருக்காக இந்த விரதத்தை அனுஷ்டித்தால் அதன் பலனாக அவருக்கு மோட்சமும் கிட்டச் செய்யும். தேவ சபையில் இருந்த போது மனசஞ்சலம் அடைந்த மால்யவான்-புஷ்பவந்தி தம்பதியர், தேவேந்திரனின் சாபத்தால், பேய் உரு அடைந்தனர். அவர்கள் மீண்டும் வானுலகை அடைய இந்த விரதத்தைக் கடைப்பிடித்தே சாபம் நீங்கினர்.
7. விஜயா ஏகாதசி: விரும்பிய பலனைத் தரும் இந்த தினத்தில் விரதம் இருந்தே, ராவணனை வெல்லும் ஆற்றலை ராமர் பெற்றாராம். எந்தக் கோரிக்கையுடன் விரதமிருக்கிறோமோ அதனை ஈடேற்றும் ஏகாதசி இது.
8. ஆமலகி ஏகாதசி: ஆமலகம் என்பது நெல்லி மரத்தைக் குறிக்கும். நெல்லி மரத்தின் கீழ் கவசம் வைத்து, அதில் ஸ்ரீமந் நாராயணரை எழுந்தருளச் செய்து வலம் வந்து வணங்கிட வேண்டிய ஏகாதசி தினம் இது. இந்த ஏகாதசி விரதத்தால் ஆயிரம் பசுக்களைத் தானம் செய்த பலனும், புண்ணிய தீர்த்தங்கள் பலவற்றில் நீராடிய பலனும் கிட்டும்.
9. பாபமோசனிகா ஏகாதசி: பாவங்களைப் போக்குவதால் இந்த ஏகாதசிக்கு பாபமோசனிகா ஏகாதசி என்ற பெயர் வந்தது. லோமேசர் எனும் முனிவர், தமது தவத்தைக் கெடுக்கவந்த மஞ்சுமதி என்னும் தேவகன்னிகையை பேயாக மாறச் சாபமிட்டார். மன்னித்தருளுமாறு வேண்டி நின்ற மஞ்சுமதியிடம், சித்திரை மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசியன்று விரதம் கடைப்பிடிக்கும்படி சொன்னார். அவளும் அப்படியே செய்து பாபம் நீங்கினாள்.
10. காமதா ஏகாதசி: தம்பதியரிடையே ஒற்றுமையை ஏற்படுத்தும் ஏகாதசி இது. இந்த ஏகாதசியின் மகிமையை வசிஷ்டர் திலீபன் என்ற மகாராஜனுக்கு எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்.
11. வரூதினி ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசியை சிவன், மாந்தாதா மற்றும் துந்துமாரன் போன்றோர் கடைப்பிடித்து நலம் பெற்றுள்ளனர். தானப் பலனைத் தரக்கூடியது இந்த ஏகாதசியில் செய்யும் தானம் சிறியதேயானாலும் யிரம் மடங்கு பலனைத் தரவல்லது. பிறவிப் பெருங்கடலைக் கடக்க விரும்புவோர் இந்த ஏகாதசியில் விரதம் மேற்கொள்ளலாம்.
12. மோகினி ஏகாதசி: வசிஷ்ட முனிவர் இந்த ஏகாதசியின் சிறப்பை ஸ்ரீராமருக்கு எடுத்துரைத்துள்ளார். அறியாமையைப் போக்கும் ஏகாதசி.
13. அபரா ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசியன்று பெருமாளை த்ரிவிக்கிரமராக நினைந்து பூஜிக்கவேண்டும். அபர காரியம் எனப்படும் முன்னோர்களுக்குக் கயையில் பிண்டம் அளிப்பது, பிரயாகையில் புனித நீராடுவது, பத்ரிகாசிரமத்துக்குப் புண்ணிய யாத்திரை மேற்கொள்வது போன்றவற்றால் எந்த அளவுக்கு ஒருவருக்குப் புண்ணியம் கிடைக்குமோ அந்தப் புண்ணியப் பலனைத் தரவல்லது இந்த ஏகாதசி. குருநிந்தை எனப்படும் குருவைத் திட்டி
அவமானப்படுத்துவது போன்ற பெரும்பாவங்களும் இந்த ஏகாதசி விரதத்தால் நீங்கும்.
14. நிர்ஜலா ஏகாதசி: பீம ஏகாதசி என்ற பெயராலும் இந்த ஏகாதசி அறியப்படுகிறது. ஏனெனில் பெருந்தீனி உண்பவனான பீமனே தண்ணீர்கூட அருந்தாமல் உபவாசம் இருந்த ஏகாதசியாதலால் இப்பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது. வேத வியாஸர் பாண்டவர்களுக்கு ஏகாதசி விரதத்தின் அருமை பெருமைகளை எடுத்துரைத்து இந்த விரதத்தை அனுஷ்டிக்குமாறு கூற, பீமன் மட்டும் சம்மதிக்கவில்லை. என்னால் எல்லா ஏகாதசிகளிலும் விரதம்
இருக்க முடியாது. என்னைப் போன்று பெருந்தீனி உண்பவர்களுக்கு வருஷத்தில் ஒரு முறை உபவாசம் இருந்தாலே போதும் என்பதான ஏகாதசி விரதம் இருந்தால் சொல்லுங்கள் அனுஷ்டிக்கிறேன் என்று கூற, வியாஸர் இந்த நிர்ஜலா ஏகாதசியைத்தான் பரிந்துரைத்தார். இந்த ஏகாதசியில் உபவாசமிருந்தால் மலைபோல் வரும்போல் துன்பங்கள் சடுதியில் மறையும்.
15. யோகினி ஏகாதசி: மார்க்கண்டேய மகரிஷி குபேரனின் பணியாளனான ஹேமமாலிக்கும் அவனது மனைவிக்கும் உபதேசித்த ஏகாதசி. ஒரு முறை குபேரன் சிவபூஜை செய்துகொண்டிருக்கையில் உரிய நேரத்தில் பூக்களைக் கொண்டுசெல்லாமல் மனைவியோடு மெய்ம்மறந்து பேசிக்கொண்டிருந்தான். இதனால் கோபமுற்ற குபேரன் தனது பணியாளனான ஹேமமாலிக்குப் பதினெட்டுவிதமான குஷ்டங்கள் உண்டாகக் கடவது எனச் சபித்துவிட, அத்தம்பதியர் மார்க்கண்டேய மகரிஷியைத் தஞ்சம் புகுந்தனர். இந்த ஏகாதசியை அனுஷ்டித்த ஹேமமாலி குஷ்டரோகத்தினின்று விடுதலை பெற்று, பின்னர் குபேரபுரிக்கே திரும்பினான். இந்த ஏகாதசி குஷ்டரோகத்தை நீக்கும் சிறப்பு வாய்ந்தது.
16. சயினி ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசியை சயன ஏகாதசி என்றும் கூறுவர். மகாபலியின் கர்வத்தை அடக்க த்ரிவிக்கிர அவதாரம் எடுத்த மாயவன் பின்னர் மற்றொரு திருமேனி கொண்டு பாற்கடலில் பாம்பணையில் படுத்து உறங்கினான். பரந்தாமன் சயனித்த அந்த ஏகாதசியே 'சயினி ஏகாதசி' எனப்படுகிறது. இந்த ஏகாதசியில் தீப தானம் செய்வது சிறந்த பலன்களை நல்கும்.
17. காமிகா ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசியில் திருத்துழாய் எனப்படும் துளசி கொண்டு பெருமாளைப் பூஜித்தால் தங்கத்தைத் தானம் செய்த பலன் கிடைக்கும். இத்தினத்தில் நெய் தீபம் ஏற்றுவது, தீப தானம் செய்வது போன்றவை மிகுந்த புண்ணியத்தை நல்கும்.
18. புத்ர(ஜா)தா ஏகாதசி: தை மாதத்தில் வரும் ஏகாதசிக்கும் இப்பெயரே வழங்கப்படுகிறது. இதுவும் புத்திரப் பேற்றை அளிக்கும் ஏகாதசியே. 'பிள்ளை பிறக்காது' என மருத்துவர்களாலேயே கைவிடப்பட்டவர்களுக்கும்கூட நல்ல புத்திர பாக்கியத்தை அளிக்கும் வல்லமை மிக்கது இந்தப் 'புத்ர(ஜா)தா ஏகாதசி.' மஹீஜித் என்ற மன்னன் தனக்கொரு வாரிசு இல்லையே என்றெண்ணி மனம் வாடினான். இதற்குக் காரணம் அவன்
முற்பிறவியில் ஒரு குளத்தில் நீர் குடிக்கச் செல்கையில், அங்கு நீர் குடித்துக்கொண்டிருந்த பசுவை விரட்டிவிட்டுக் குடித்ததுதான் இதற்கான காரணம் என்றறிந்த லோமசர் என்ற முனிவர், அந்த அரசனிடம் இந்த விரதத்தைக் கடைப்பிடிக்கும்படி கூறினார். அரசனும் கடைப்பிடிக்க, அவனும் தந்தையானான் இந்த ஏகாதசி மகிமையால்.
19. அஜா ஏகாதசி: இந்தப் பிறவியில் செய்யும் பாவங்களே நம் மனக்கண் முன்னால் தோன்றி இன்னும் ஏதாவது செய்திருக்கிறோமா எனச் சித்தம் தடுமாறுவோம், நமக்குத் துன்பம் நேர்கையில். இந்நிலையில் சென்ற பிறவியில் செய்த பாவங்கள் எத்தனை எத்தனை என்று பட்டியலிட முடியுமா? அப்படிப்பட்ட சென்ற பிறவிப் பாவங்களையும் சேர்த்து எரிக்கவல்லது இந்த அஜா ஏகாதசி. இதற்குச் சான்றாக விளங்குபவன் அரிச்சந்திரன். எனவே அவனது துயரம் தீர கெளதம முனிவர் இந்த ஏகாதசி வழிமுறையை அரிச்சந்திரனுக்கு உபதேசித்தார்.
20. பத்மநாபா ஏகாதசி: மாநிலத்தில் மழை வேண்டுவோர் இந்த ஏகாதசியை அனுஷ்டிக்கலாம். சூரிய வம்சத்தவனான மன்னன் மாந்தாதாவின் ஆட்சியில் ஒரு சமயம் மூன்று ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து மழை பெய்யவில்லை. எனவே பஞ்சம் தலைவிரித்தாடியது. இத்துயரிலிருந்து நீங்கும் உபாயத்தை ஆங்கீரஸ முனிவரிடம் வேண்டினான். அதற்கு அவர் இந்த ஏகாதசி விரதம் மேற்கொள்ளும்படி கூறினார். அரசனும் அவ்விதமே விரதத்தை அனுஷ்டிக்க, வானம் மடை திறந்த வெள்ளம் போல வளம் தரும் மழையைப் பொழிந்தது. இந்த ஏகாதசி விரதம் மேற்கொண்டால் தேசமே சுபிட்சம் பெறும்.
21. இந்திரா ஏகாதசி: பித்ருக்களின் சாபத்தை நீக்கும் ஏகாதசி இது. மாஹிஷ்மதி நாட்டு மன்னனான இந்திரசேனன் அவன் தந்தை நரகத்திலிருந்து விடுதலை பெறவேண்டி அனுஷ்டித்த ஏகாதசி. ஏகாதசி விரதமிருந்து தந்தைக்கு சிராத்தம் செய்ய, அவர் நரகத்திலிருந்து விடுதலை பெற்று அவனை ஆசிர்வதித்தார். நாரதர் இந்த விரதத்தை அந்த மன்னனுக்கு உபதேசித்தார்.
22. பாபாங்குசா ஏகாதசி: வேதனை என்பது கண்ணுக்குத் தெரியாமல் படும் துயரங்கள். வாதனை என்பதோ கண்ணுக்குத் தெரிந்தே நம்மைத் துயரத்தில் ஆழ்த்தும் விஷயங்கள். இந்த இரண்டையுமே இந்த ஏகாதசி விரதம் நீக்குகிறது. பாவங்களை நீக்கும் அங்குசமாக இந்த ஏகாதசி திகழ்வதால் இப்பெயர் வழங்கப்படுகிறது.
23 ரமா ஏகாதசி: முசுகுந்தச் சக்ரவர்த்தியின் மகளான சந்திரபாகா ஒருசமயம் அவள் கணவன் சோபனனுடன் தந்தையைக் காணவந்தாள். அவள் வந்தது ஏகாதசி தினத்தில். விஷ்ணுவின் தீவிர பக்தனான முசுகுந்தன் அந்த ஏகாதசிக் காலங்களில் தம் நாட்டு மக்கள் விரதத்தைக்
கடைப்பிடிக்கவேண்டும் என்ற கடுமையான கட்டுப்பாட்டை விதித்திருந்தான். எனவே சந்திரபாகா தம் கணவன் சோபனனிடம், இன்று அவசியம் நாம் விரதம் மேற்கொள்ளவேண்டும் எனக் கூற, தன்னால் அது இயலாதே என சோபனன் தவித்தான். இல்லாவிட்டால் தம் தந்தை தண்டிப்பார் என எடுத்துரைக்க வேறுவழியில்லாமல் விரதமிருந்தான் சோபனன். விரத முடிவில் அவன் உயிர் போய்விட்டது. இந்தத் துக்கம் தாங்காமல் சந்திரபாகாவும் உயிர் நீத்தாள். பின் இருவரும் வைகுண்டத்தை அடைந்தார்கள். மறுபிறவியில் சோமசர்மா என்பவரின் உபதேசப்படி ரமா ஏகாதசி எனப்படும் இந்த
ஏகாதசியை அனுஷ்டித்து வாழ்வில் வளம் பல பெற்றனர்.
24. ப்ரபோதினி ஏகாதசி: இந்த ஏகாதசியில்தான் பகவான் தன் உறக்கத்தை விட்டு எழுந்திருக்கிறார். இந்நாளில் துளசியால் பெருமாளை பூஜிப்பவர்கள் வைகுண்டத்துக்குச் செல்வர். இந்த ஏகாதசியில் துளசியைத் தரிசிப்பது, துளசியைத் தொடுவது, துளசியின் பெயரைச் சொல்வது, துளசியைத் துதிப்பது, துளசியை நட்டு வளர்ப்பது என துளசிக்கு எதைச் செய்தாலும் பல யுகங்களுக்கும் பலனை அளிக்கவல்லது இந்த ஏகாதசி. கார்த்திகை மாதத்தில் வரும் இந்த ஏகாதசியை கெளசிக ஏகாதசி என்றும் கைசிக ஏகாதசி என்றும் அழைப்பர். இந்த ஏகாதசியில் உபவாசமிருந்தால் 24 ஏகாதசிகள் உபவாசமிருந்த பலன் என்பர். இந்த கெளசிக ஏகாதசி முடிந்த மறுநாள்தான் துளசிக் கல்யாணம் நடக்கிறது.
25. கமலா ஏகாதசி: மகாலட்சுமியின் பரிபூரண அருளைக் கூட்டுவிப்பதால் இந்த ஏகாதசிக்கு இப்பெயர். சில வருஷங்களில் மட்டுமே அபூர்வமாக வரும் ஏகாதசி இது.
இவ்வளவு தூரம் விளக்கியதையே கீழே சுருக்கமாக...
மார்கழி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - உற்பத்தி ஏகாதசி
மார்கழி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - வைகுண்ட ஏகாதசி (மோக்ஷ ஏகாதசி என்றும் கூறுவர்)
தை மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - ஸபலா ஏகாதசி
தை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - புத்ரதா ஏகாதசி
மாசி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - ஷட்திலா ஏகாதசி
மாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - ஜயா ஏகாதசி
பங்குனி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - விஜயா ஏகாதசி
பங்குனி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - ஆமலகி ஏகாதசி
சித்திரை மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - பாபமோசனிகா ஏகாதசி
சித்திரை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - காமதா ஏகாதசி
வைகாசி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - வரூதிநி ஏகாதசி
வைகாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - மோகினி ஏகாதசி
ஆனி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - அபரா ஏகாதசி
ஆனி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - நிர்ஜலா ஏகாதசி
ஆடி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - யோகினி ஏகாதசி
ஆடி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - சயினி ஏகாதசி (மஹாவிஷ்ணு சயனிக்கும் நாள்)
ஆவணி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - காமிகா ஏகாதசி
ஆவணி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - புத்ரதா ஏகாதசி
புரட்டாசி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - அஜா ஏகாதசி
புரட்டாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - பத்மநாபா ஏகாதசி
ஐப்பசி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - இந்திரா ஏகாதசி
ஐப்பசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி - பாபாங்குசா ஏகாதசி
கார்த்திகை மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி - ரமா ஏகாதசி
கார்த்திகை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி- ப்ரபோதினி ஏகாதசி (மஹாவிஷ்ணு விழிக்கும் நாள்)
அதிகப்படியாக வரும் இருபத்தைந்தாவது ஏகாதசிக்கு 'கமலா ஏகாதசி' என்று பெயர்.
ஏகாதசி விரதம் மேற்கொள்கையில் எதற்குக் கண்விழிக்க வேண்டும்?
ஏகாதசி தினத்தன்று இரவு கண்விழித்து முழித்திருப்பதற்கு மெய்ஞ்ஞான ரீதியில் மட்டுமல்ல விஞ்ஞான ரீதியாகவும் காரணங்கள் உள்ளன. அன்று முழுவதும் உண்ணாமல் உபவாசமிருந்தால் இயற்கையாகவே தேக உஷ்ணம் அதிகரிக்கும். மேலும் இரவு கண்விழிப்பதாலும் உடல் உஷ்ணம் அதிக அளவில் அதிகரிக்கும். இவ்விதம் உருவாகும் இந்த வெப்பத்தால், நாம் ஏற்கெனவே உட்கொண்ட உணவுகள், நீர், காற்று இவைகளின்
வாயிலாக நம் உடலில் சேர்ந்த நுண்ணிய நோய்க்கிருமிகள் அழிக்கப்பட்டு நம் உடல் பரிசுத்தமாகிறது. இதை ஏன் மற்ற நாள்களில் மேற்கொள்ளக்கூடாது? ஏகாதசி அன்று மட்டும் ஏன் செய்யச் சொல்கிறார்கள் என்ற கேள்விக்கும் பதில் கூறியுள்ளனர் நம் முன்னோர்கள். ஏகாதசி அன்று சந்திரனின் கதிர்கள் நம் உடலில் பாய்ந்து அதிக அளவு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். முக்கியமாக அன்றைய தினத்தில் நமது ஜீரண உறுப்புகள் சந்திரனின் கதிர்வீச்சால் பாதிப்புக்குள்ளாகும் என்பதாலேயே அன்றைய தினம் உபவாசம் மேற்கொள்ளச் சொல்கிறார்கள்.
துவாதசி அன்று அகத்திக்கீரையை முக்கியமாக உணவில் சேர்த்துக்கொள்ளச் சொல்வதற்குக் காரணம் என்ன?
இதுவும் முன்னோர்களின் ஏற்பாடுதான். ஏகாதசிக்கு மறுநாளான துவாதசியன்று அகத்திக்கீரை, நெல்லிக்காய் மற்றும் சுண்டைக்காயை உணவில் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என சாத்திரம் வலியுறுத்துகிறது.
அகத்திக்கீரையை துவாதசியன்று உணவில் சேர்த்துக்கொள்ளச் சொல்வதற்கு முக்கியக் காரணம் ஒன்று உண்டு. ஏகாதசி அன்று மேற்கொண்ட உபவாசத்தால் உடலில் உஷ்ணம் எழுந்து பின்னர் தணிந்து மறுநாள் சமநிலைக்கு வரும். அச்சமயத்தில் அகத்திலும் எழும் தீயை அணைக்கவே இந்த அகத்திக்கீரை பயன்படுத்தப்படுகிறது. அகம்+தீ+கீரை = அகத்திக்கீரை. பெயர்ப் பொருத்தமுள்ள கீரை என்பது இதிலிருந்தே உங்களுக்குப்
புரிந்திருக்கும்.
Peptic Ulcer எனப்படும் குடற்புண்களுக்கு இக்கீரை சிறந்த வரப்பிரசாதி. நரம்புத்தளர்ச்சியை நீக்கும் இக்கீரையில் வைட்டமின் 'ஏ' சத்தும், இரும்புச்சத்தும் சுண்ணாம்புச் சத்தும் மற்றும் தாதுப்பொருள்களும் அதிகளவில் உள்ளன. கர்ப்பிணிகளுக்கும் பாலூட்டும் தாய்மார்களுக்கும் மிகச் சிறந்த ஒளஷதம். இவ்வளவு சிறப்புகளா என எண்ணி இந்தக் கீரையை அடிக்கடி உபயோகிக்க ஆரம்பித்தால் வாயுக்கோளாறுகள் வரும். எனவே மருந்தாக மட்டுமே கருதி இக்கீரையை பதினைந்து நாள்களுக்கு ஒருமுறை அதாவது துவாதசியில் உணவில் சேர்த்துக்கொள்வது நலம் பயக்கும். அடுத்து நெல்லிக்காயை ஏன் சேர்க்கிறோம் என ஆராய்ந்தால் அதுவும் உடல் வெப்பத்தை குறிப்பாக கண்களின் வெப்பத்தைத் தணிக்கிறது
என்கிறார்கள். நெல்லிக்காயை தினமும் பயன்படுத்தி வரலாம். இதனால் நம் உடலில் நோய் எதிர்ப்புத் திறன் கூடும். எனவேதான் நெல்லிக்காய்.
பின் சுண்டைக்காய் எதற்கு? குடலில் அவ்வப்போது உண்டாகும் கிருமிகளை அழிக்கவும் மீண்டும் தோன்றாமல் தடுக்கவும் சுண்டைக்காய் உதவுகிறது. மேலும் குடலை எப்போதும் சுத்தமாக வைத்துக்கொள்ளவும் சுண்டைக்காயைப் பயன்படுத்தலாம். துவாதசி அன்று அகத்திக்கீரையுடன் சுண்டைக்காயும் சேர்ப்பதால் குடல் பரிபூரண சுத்தம் பெறுகிறது. மொத்தத்தில் நம் உடலில் சேரும் கிருமிகளை அழிக்க ஏகாதசி விரதம் மேற்கொண்டு, துவாதசியன்று மேற்சொன்ன இம்மூன்றினாலும் கிருமிகளின் மீது மும்முனைத் தாக்குதல் நடத்தினால் கிருமிகள் மீண்டும் நம்மை அண்டவே நடுங்கும் என்பதால் இப்படியொரு ஏற்பாடு.
Saturday, December 30, 2006
Tuesday, November 14, 2006
எழுத்தாளர் வல்லிக்கண்ணனுக்கு அஞ்சலி:
முத்துக்குளிக்க வாரீகளா?
வல்லிக்கண்ணனின் கடிதங்கள் என்ற நூலின் பின்புற அட்டையில் வல்லிக்கண்ணனின் கவிதை ஒன்று இடம் பிடித்திருக்கும். அந்தக் கவிதை, மாணிக்கம். என்னிடமுள்ள குப்பைக் கூளங்களுக்குள் அது எங்கே ஒளிந்திருக்கிறது என்பது இச்சமயம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. எனவே, அவரது கட்டுரை நூலான 'முத்துக்குளிப்பு' என்ற நூலிலிருந்து ஒரு பகுதியை இங்கே உங்கள் பார்வைக்கு விருந்தாக வைக்கிறேன். அதே சமயம் இன்று குழந்தைகள் தினமும்கூட. ஒரே கல்லில் இருமாங்காயாகவும் இந்தக் கட்டுரை விளங்குவதை நீங்கள் படித்து முடிக்கையில் உணர்வீர்கள்.
ஒரு கதை.
இரண்டு சிறுவர்கள் ஓர் இடத்துக்குப் போய்விட்டு திரும்பி வந்தார்கள். அவர்களிடம் 'விசேஷம் ஏதாவது உண்டா?' என்று பெரியவர் ஒருவர் கேட்டார்.
'ஒன்றுமில்லை' என்று ஒருவன் சொன்னான். மற்றொரு சிறுவன் உற்சாகத்தோடு கூறினான்.
'வழியில் பல அதிசயங்களை நான் பார்த்தேன். ஒரு மரத்தில் முன்பு இலைகளே நிறைந்திருந்தன. இப்பொழுது ஓர் இலைகூட அதில் இல்லை. சில செடிகளில் புதிது புதிதாகப் பூக்கள் பூத்து ஜோராக இருந்தன. வண்டி ஒன்று மெதுவாகப் போயிற்று. மாட்டின் கழுத்தில் புண் ஏற்பட்டிருந்தது. இரக்கம் இல்லாமல் அடிக்கிறானே என்று எனக்கு வருத்தம் உண்டாயிற்று...'
- இவ்வாறு அந்தப் பையன் விவரித்துக்கொண்டே போனான். பெரியவர் அவனைப் பாராட்டினார்.
பல விஷயங்களையும் கூர்ந்து கவனிக்கும் பண்பு ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. அது 'அவதானிகை' எனப்படும். இதை 'அறியும் அவா!' என்றும் சொல்லலாம். 'வழியே போய் வழியோடு திரும்புவதை விட்டுவிட்டு பராக்குப் பார்த்துக்கொண்டு போன பையனைப் பாராட்டியது தப்பு!' என்று சில பெரியவர்கள் சொல்லக்கூடும்.
என்ன நடக்கிறது என்று அறியவேண்டும் என்ற ஆசையோடு அங்குமிங்கும் பார்க்கிற பையன்களின் காதைப் பிடித்துத் திருகும் உபாத்தியாயர் ஒருவர் இருந்தார். காதைக் கவனிப்பதோடு அவர் விட்டுவிடுவாரா என்ன? 'கையை முறிக்க வேண்டும்' என்ற ஆசையோடு அவர் 'இம்போசிஷன்' வேறு எழுதச் சொல்லுவார். அறியவேண்டும் என்கிற ஆசை பூனையைச் சாகடிக்கிறது! `Curiosity kills the Cat!' என்று முன்னூறு, நானூறு தடவைகள்
எழுதிக்கொண்டு வரும்படி செய்வார்.
இத்தகைய பெரியவர்களைப் பற்றித்தான், 'தாத்தாவும் பேரனும்' எனும் புத்தகத்தில் வரும் அனுபவஞானியான ஒரு தாத்தா குறிப்பிடுகிறார்.
'பெரும்பாலானவர்கள் நோக்குகிறார்கள்; ஆனால் ஒருபோதும் எதையும் பார்ப்பதில்லை. பெரும்பாலோர் கண்கள் திறந்திருந்தும் குருடராய் வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார்கள். சிஞ்ச் பூச்சி முதல் இப்பி வரை எதுவும் நீ அதை உண்மையாகவே கவனித்து, அதுபற்றிச் சிந்தித்தால்,
சுவாரஸ்யமானதுதான். ஆராயும் ஆவல் அறிவுக்கு அவசியமானது. அறிந்துகொள்ளும் ஆவல் ஒருபோதும் பூனையைக் கொன்றதில்லை. மந்தபுத்தியால் பூனை செத்திருக்கும் அல்லது எலிகளை அதிகம் தின்றதால் இருக்கலாம்.'
ஒவ்வொரு பொருளையும் நன்கு கவனித்து அதுபற்றி எண்ணினால், ஒவ்வொன்றும் ஓர் அற்புதம் என்பது விளங்கும்.
வண்டி அற்புதப் பொருளாம், வண்டி மாடு அற்புதப் பொருளாம். வண்டி பூட்டும் கயிறு, அதுவும் அற்புதப் பொருளாம் என்று கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை பாடியிருக்கிறார்.
கவிகளுக்கு மட்டும்தான் எல்லாம் அற்புதப் பொருள்களாகத் தோன்றும் என்பதில்லை. ஒவ்வொன்றிலும் அற்புதத்தைக் காணும் பசுமை மனோபாவம் சிறு பிள்ளைகளுக்கும் இருக்கிறது. அதனால்தான் குழந்தைகள், 'ஏன்? ஏன்?' என்று கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்கின்றன.
குழந்தைகளின் கேள்விகளுக்குத் தகுந்த பதில்களை, அவர்களுக்குத் திருப்தி தரும் விதத்தில், சொல்ல முடியாதபோது அல்லது சொல்வதற்குப் பொறுமை இல்லாதபொழுது, பெரியவர்கள் எரிந்து விழுகிறார்கள், ஏசுகிறார்கள். 'என்ன இது, சும்மா தொண தொணத்துக்கொண்டு!' என்று கோபித்து, முதுகில் இரண்டு 'பூசைக் காப்பு'ம் கொடுக்கிறார்கள். இதனால் நாளடைவில் குழந்தைகளின் உள்ளம் வறண்டு போகிறது.
பெரியவர்கள் பதில் சொன்னால் சொல்லட்டும். சொல்லாது போனால் போகட்டும் என்ற தன்மையில் 'ஏன் இது இப்படி இருக்கிறது? ஏன் அது இவ்வாறு தோன்றுகிறது? ஏன் இது வேறுவிதமாக இல்லை?' என்று ஓயாது கேள்விகளை எழுப்பி, தாங்களாகவே விடை காண முயலும் சிறுவர், சிறுமியரும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் உள்ளம் சதா உணர்வுத் துடிப்போடு திகழ்கிறது.
'இது இப்படித்தான் இருக்கும். எல்லாம் அதனதன் இயற்கை!' என்று பெரும்பாலாரைப் போல, அறிவுக் குறுகுறுப்பு பெற்றவர்களும் எண்ணி, தங்கள் காரியங்களைச் செய்துகொண்டு போயிருந்தால், அறிவு வளர்ச்சி ஏற்பட்டிராது. 'ஏன் இப்படி? இது ஏன் இப்படி இல்லை?' என்ற கேள்விகளே ஆராய்ச்சிக்கு அஸ்திவாரமாகும்.
முத்துக்குளிக்க வாரீகளா?
வல்லிக்கண்ணனின் கடிதங்கள் என்ற நூலின் பின்புற அட்டையில் வல்லிக்கண்ணனின் கவிதை ஒன்று இடம் பிடித்திருக்கும். அந்தக் கவிதை, மாணிக்கம். என்னிடமுள்ள குப்பைக் கூளங்களுக்குள் அது எங்கே ஒளிந்திருக்கிறது என்பது இச்சமயம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. எனவே, அவரது கட்டுரை நூலான 'முத்துக்குளிப்பு' என்ற நூலிலிருந்து ஒரு பகுதியை இங்கே உங்கள் பார்வைக்கு விருந்தாக வைக்கிறேன். அதே சமயம் இன்று குழந்தைகள் தினமும்கூட. ஒரே கல்லில் இருமாங்காயாகவும் இந்தக் கட்டுரை விளங்குவதை நீங்கள் படித்து முடிக்கையில் உணர்வீர்கள்.
ஒரு கதை.
இரண்டு சிறுவர்கள் ஓர் இடத்துக்குப் போய்விட்டு திரும்பி வந்தார்கள். அவர்களிடம் 'விசேஷம் ஏதாவது உண்டா?' என்று பெரியவர் ஒருவர் கேட்டார்.
'ஒன்றுமில்லை' என்று ஒருவன் சொன்னான். மற்றொரு சிறுவன் உற்சாகத்தோடு கூறினான்.
'வழியில் பல அதிசயங்களை நான் பார்த்தேன். ஒரு மரத்தில் முன்பு இலைகளே நிறைந்திருந்தன. இப்பொழுது ஓர் இலைகூட அதில் இல்லை. சில செடிகளில் புதிது புதிதாகப் பூக்கள் பூத்து ஜோராக இருந்தன. வண்டி ஒன்று மெதுவாகப் போயிற்று. மாட்டின் கழுத்தில் புண் ஏற்பட்டிருந்தது. இரக்கம் இல்லாமல் அடிக்கிறானே என்று எனக்கு வருத்தம் உண்டாயிற்று...'
- இவ்வாறு அந்தப் பையன் விவரித்துக்கொண்டே போனான். பெரியவர் அவனைப் பாராட்டினார்.
பல விஷயங்களையும் கூர்ந்து கவனிக்கும் பண்பு ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. அது 'அவதானிகை' எனப்படும். இதை 'அறியும் அவா!' என்றும் சொல்லலாம். 'வழியே போய் வழியோடு திரும்புவதை விட்டுவிட்டு பராக்குப் பார்த்துக்கொண்டு போன பையனைப் பாராட்டியது தப்பு!' என்று சில பெரியவர்கள் சொல்லக்கூடும்.
என்ன நடக்கிறது என்று அறியவேண்டும் என்ற ஆசையோடு அங்குமிங்கும் பார்க்கிற பையன்களின் காதைப் பிடித்துத் திருகும் உபாத்தியாயர் ஒருவர் இருந்தார். காதைக் கவனிப்பதோடு அவர் விட்டுவிடுவாரா என்ன? 'கையை முறிக்க வேண்டும்' என்ற ஆசையோடு அவர் 'இம்போசிஷன்' வேறு எழுதச் சொல்லுவார். அறியவேண்டும் என்கிற ஆசை பூனையைச் சாகடிக்கிறது! `Curiosity kills the Cat!' என்று முன்னூறு, நானூறு தடவைகள்
எழுதிக்கொண்டு வரும்படி செய்வார்.
இத்தகைய பெரியவர்களைப் பற்றித்தான், 'தாத்தாவும் பேரனும்' எனும் புத்தகத்தில் வரும் அனுபவஞானியான ஒரு தாத்தா குறிப்பிடுகிறார்.
'பெரும்பாலானவர்கள் நோக்குகிறார்கள்; ஆனால் ஒருபோதும் எதையும் பார்ப்பதில்லை. பெரும்பாலோர் கண்கள் திறந்திருந்தும் குருடராய் வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார்கள். சிஞ்ச் பூச்சி முதல் இப்பி வரை எதுவும் நீ அதை உண்மையாகவே கவனித்து, அதுபற்றிச் சிந்தித்தால்,
சுவாரஸ்யமானதுதான். ஆராயும் ஆவல் அறிவுக்கு அவசியமானது. அறிந்துகொள்ளும் ஆவல் ஒருபோதும் பூனையைக் கொன்றதில்லை. மந்தபுத்தியால் பூனை செத்திருக்கும் அல்லது எலிகளை அதிகம் தின்றதால் இருக்கலாம்.'
ஒவ்வொரு பொருளையும் நன்கு கவனித்து அதுபற்றி எண்ணினால், ஒவ்வொன்றும் ஓர் அற்புதம் என்பது விளங்கும்.
வண்டி அற்புதப் பொருளாம், வண்டி மாடு அற்புதப் பொருளாம். வண்டி பூட்டும் கயிறு, அதுவும் அற்புதப் பொருளாம் என்று கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை பாடியிருக்கிறார்.
கவிகளுக்கு மட்டும்தான் எல்லாம் அற்புதப் பொருள்களாகத் தோன்றும் என்பதில்லை. ஒவ்வொன்றிலும் அற்புதத்தைக் காணும் பசுமை மனோபாவம் சிறு பிள்ளைகளுக்கும் இருக்கிறது. அதனால்தான் குழந்தைகள், 'ஏன்? ஏன்?' என்று கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்கின்றன.
குழந்தைகளின் கேள்விகளுக்குத் தகுந்த பதில்களை, அவர்களுக்குத் திருப்தி தரும் விதத்தில், சொல்ல முடியாதபோது அல்லது சொல்வதற்குப் பொறுமை இல்லாதபொழுது, பெரியவர்கள் எரிந்து விழுகிறார்கள், ஏசுகிறார்கள். 'என்ன இது, சும்மா தொண தொணத்துக்கொண்டு!' என்று கோபித்து, முதுகில் இரண்டு 'பூசைக் காப்பு'ம் கொடுக்கிறார்கள். இதனால் நாளடைவில் குழந்தைகளின் உள்ளம் வறண்டு போகிறது.
பெரியவர்கள் பதில் சொன்னால் சொல்லட்டும். சொல்லாது போனால் போகட்டும் என்ற தன்மையில் 'ஏன் இது இப்படி இருக்கிறது? ஏன் அது இவ்வாறு தோன்றுகிறது? ஏன் இது வேறுவிதமாக இல்லை?' என்று ஓயாது கேள்விகளை எழுப்பி, தாங்களாகவே விடை காண முயலும் சிறுவர், சிறுமியரும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் உள்ளம் சதா உணர்வுத் துடிப்போடு திகழ்கிறது.
'இது இப்படித்தான் இருக்கும். எல்லாம் அதனதன் இயற்கை!' என்று பெரும்பாலாரைப் போல, அறிவுக் குறுகுறுப்பு பெற்றவர்களும் எண்ணி, தங்கள் காரியங்களைச் செய்துகொண்டு போயிருந்தால், அறிவு வளர்ச்சி ஏற்பட்டிராது. 'ஏன் இப்படி? இது ஏன் இப்படி இல்லை?' என்ற கேள்விகளே ஆராய்ச்சிக்கு அஸ்திவாரமாகும்.
Saturday, November 11, 2006
விடு தலை..?
சுதந்திரம் என்பது என்ன?
சுதந்திரம் என்பது தான்தோன்றித்தனமாகத் திரிவதா அல்லது கட்டுப்பாடுகளுக்குள் கட்டுண்டு கிடப்பதா?
'சுதந்திரம்' என்ற பேச்சை எடுத்தாலே நமக்கெல்லாம் பொதுவாகத் தோன்றுவது ஒரு விடுதலை உணர்வே. விடுதலை உணர்வு என்று கூறும்போதே சிறைபட்டுக் கிடக்கும் உணர்வும் நமக்குள் இருப்பதை அது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது.
நமக்குள்ளேயே ஏன் நாம் சிறைப்பட்டிருக்க வேண்டும்? இதற்குக் காரணம் என்ன என்று எப்போதாவது யோசித்திருப்போமா? இப்போது யோசிப்போம்.
மீண்டும் 'சுதந்திரம்' என்பது என்ன என்ற கேள்விக்கே வருவோம்.
'உன்னை அறிந்தால், நீ உன்னை அறிந்தால்
இந்த உலகத்தில் போராடலாம்.
நிலை உயர்ந்தாலும், தாழ்ந்தாலும்
தலை வணங்காமல் நீ வாழலாம்!'
- என்ற பாடலை நாம் அனைவருமே கேட்டிருப்போம். அந்தப் பாடல் சுதந்திரம் என்றால் என்ன என்பதை அழகுற உணர்த்தி நிற்கிறது.
'உன்னையே நீ அறிவாய்!' என்ற அந்த வாழ்வியல் வாசகத்தில்தான் உனது சுதந்திரமே, உனது உண்மை வாழ்வே அடங்கியுள்ளது என்பதை அந்தப் பாடல் வலியுறுத்துகிறது. உனது நிறை - குறைகளை நீ அறிந்துகொள்ளும்போதுதான் பிறரது நிறைகுறைகளும் உன்னைப் பெரிதாகப் பாதிக்காதவண்ணம் நீ சுதந்திரமாகப் பீடுநடை போட முடியும்.
ஆக சுதந்திரம் என்பது தன்னை உணர்தல். தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளுதல் என்பது இப்போது உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும். இப்போது தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்காக எவ்விதமான சாதக, பாதக செயல்களையும் செய்யலாமா என்ற கேள்வி எழுவதும் தவிர்க்க இயலாத ஒன்று.
இதற்கு பிளேட்டோ கூறும் பதில் இதுதான் - 'விவேகமுள்ளவனே உண்மையான சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கிறான்!'
'விவேகமுள்ளவன் கல்விப் பயிற்சியினாலும், கூர்ந்த மதி நுட்பத்தினாலும் சூழ்நிலைக்கேற்பத் தன்னைப் பக்குவப்படுத்திக்கொண்டுவிடுகிறான். அவனுக்கு எத்தகைய நிர்ப்பந்தமும் தோன்றுவதில்லை. அப்படி ஏதாவது நிர்ப்பந்தம் இருக்குமாகில், அதுகூட அவனுடைய நெஞ்சத்தின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கும் ஏதோ ஒன்றாகத்தான் இருக்கவேண்டும்; அதுவே அவனைக் கட்டுப்படுத்துவதாகவும் இருக்கவேண்டும்! நன்மை தீமைகளை
அறிந்துகொள்ளும் திறன் அவனிடம் உண்டு. அதனால் அவனால் தீயவற்றை விலக்கி, நன்மைகளை நாடும் வழியில் வாழ முடிகின்றது. சர்வ விவேகியான ஆட்சியாளனும்கூட இப்படித்தான் நடந்துகொள்ள வேண்டும். ராஜாங்கத்தின் குடிமக்களிடம் விவேகமாக நடந்துகொள்ள வேண்டும். நன்மை தீமைகளை நன்றாகத் தெரிந்து நடக்கவேண்டும். சாதாரணப் பிரஜை முழு அளவுக்கு விவேகியாக இருக்கமாட்டான். பொதுவாக, அவன் அறியாமை மிக்கவனாகவே இருப்பான். சில சமயம், அவனுக்கு நல்ல வழி எது என்பது தெரிந்திருக்கும். ஆனால் அலட்சிய புத்தியாலும், இன்பத்தின்பால் அதிக ஆசை கொள்வதாலும் அவன் அவ்வழி செல்லாதிருப்பான். விவேகியான ஆட்சியாளன் பிறப்பிக்கும் ஆணைகள் அனைத்தும் அவனுக்கு அருவருப்பாகவும் அடக்குமுறையாகவும் தோன்றும். ஆயினும், இது தவிர்க்க முடியாதது!' என இராஜாங்கமும் சுதந்திரமும் என்ற தனது ஆய்வு நூலில் கொடுமுடி இராஜகோபாலன் சொல்லிச் செல்கிறார். மேலும் அவர் தனது நூலின் முடிவுரையில்,
'சுதந்திரம் என்பதே தார்மீக அனுபவந்தான். ஏனெனில், தீமையை நன்மை வெல்லவும், தனித்தன்மையைப் பொதுமயத்தன்மை வெல்லவும், வேற்றுமையை ஒற்றுமை வெல்லவும் உதவி செய்வதாக அது அமைந்திருக்கிறது என்பதுடன் தனிநபரின் இறுதியான சங்கற்பம் என்பது, மனித வர்க்கத்தின் பொதுநன்மையைச் சாதிக்கவல்ல சங்கற்பமேயாகும் என்று தெரிவிப்பதுடன், ஐக்கியம், அமைதி, பொதுநன்மை ஆகியவற்றுக்கு உதவும்
எதுவும் நல்லதாகும். தனிப் பாகுபாடு, வேற்றுமை, குறிப்பிட்ட பற்று ஆகியவற்றுக்கு உதவும் எதுவும் கெட்டதாகும்!' என உறுதிபடக் கூறுகிறார்.
மேற்கண்ட வகையில் சுதந்திரம் என்பது குறித்துச் சிறிது தெரிந்துகொண்டோம். சுதந்திரத்துக்காகப் போராடியவர்களின் சுதந்திர பாவத்தைச் சிறிது தெரிந்துகொள்வோமா?
தென்னாப்பிரிக்காவில் முதன்முதலில் சிறைத் தவத்தை மேற்கொண்ட காந்திஜி, சிறையின் சட்டதிட்டங்களை உள்ளது உள்ளவாறே கடைப்பிடித்தார். ஒரு தடவை வார்டன் காந்திஜியிடம், மலங்கழிக்கும் இடங்களைச் சுத்தம் செய்வதற்கு இந்தியக் கைதிகள் இருவரை அனுப்பிவைக்குமாறு கேட்டுக்கொள்ள, 'நீங்கள் சொல்லுங்கள், ஆளை நான் அனுப்புகிறேன்!' என்றவர் சிறிது நேரம் கழித்து வார்டனின் முன்னால் சென்று நின்றார். ஆட்கள் எங்கே என வார்டன் வினவ, 'இதோ நிற்கிறேனே!' எனக் காந்திஜி சிரித்தவாறே பதிலளிக்க, அதற்கு வார்டன், 'நீங்கள் இங்கு கைதி என்பது சரி. ஆனால், வாழ்க்கையில் ஒரு பாரிஸ்டர் அல்லவா? நீங்கள் போய் மலங்கழிக்கும் இடத்தைச் சுத்தம் செய்வதா?' என ஆச்சரியம் ததும்பக் கேட்க, அதற்குக் காந்திஜி -
'நான் ஒரு மனிதன். என்னுடனிருக்கும் சகோதரக் கைதிகளும் மனிதர்களே. எங்களுக்குள் எந்த வேறுபாடும் கிடையாது. மலங்கழிக்கும் இடத்தைக் கழுவுவதை நான் இழிசெயல் என்று கருதவில்லை. இதைச் செய்வதில் எனக்கு வெறுப்பேதும் இல்லை. இதற்கு மாறாக, இதிலும் பழக்கம் இருக்கவேண்டியது அவசியம் என்பதே என் அபிப்பிராயம்' எனப் பதிலளித்தார். இச்சம்பவத்தைப் படிக்கையில் காந்திஜி, 'செய் அல்லது செத்துமடி!'
என்பதையே தனது சுதந்திர பாவமாகக் கொண்டிருந்தார் என்பதை உணர முடிகிறது.
சுபாஷ் சந்திரபோஸ் நிறுவிய இந்திய தேசீய ராணுவத்தின் வரலாற்றில் நடந்த உருக்கமான ஒரு நிகழ்ச்சியை இனிக் காண்போம்.
சிறுவர் குழு ஒன்று நேதாஜிக்கு உதவ முன்வர, அச்சிறுவர் குழுவுக்கு பிரிட்டிஷ் படைகள் பர்மா காடுகள் வழியே வருகின்றனவா என்ற வேவு பார்க்கும் வேலை தரப்பட, காட்டுக்குள்ளே அந்தச் சிறுவர் குழு நெடுந்தூரம் சென்றுவிட்டார்கள். திடீரென 'டாங்க்' ஒன்று வரும் ஒலி கேட்க, இவ்விவரத்தைப் படைத்தளத்துக்கு ஓடிப்போய்ச் சொல்லலாம் என நினைத்த அச்சிறுவர்குழுவில் ஒரு சிறுவனுக்கு, செய்தி போய்ச் சொல்லுமுன் 'டாங்க்' போய்ச் சேர்ந்துவிடும் எனத் தோன்றியதால், தங்களிடமுள்ள வெடிமருந்தை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு 'டாங்க்' வரும் பாதையில் படுத்துவிட்டால், 'டாங்க்' வெடித்துப்போய்விடும் என்ற யோசனை வந்து அதைக் குழுவிலுள்ளவர்களிடம் தெரிவிக்க, அச்சிறுவர் குழுவிலுள்ள அனைவரும் உடனே மரக்கிளைகளை ஒடித்து தம்மை ஒரு சிறுசெடி போல உருமாற்றிக்கொண்டு, வரிசையாக இடுப்பில் வெடிமருந்துகளுடன் படுத்துவிட, டாங்கு அவர்கள்மீது ஏறியதும் அண்டம் வெடிப்பது போன்ற பேரொலியுடன் டாங்குகள் வெடித்துச் சிதற, இப்பேரொலியைக் கேட்ட நேதாஜியின் படைத்தளத்தினர் எச்சரிக்கை அடைந்தனர். தன் படைத்தளத்துக்கு நேரவிருந்த பேராபத்தை, தங்கள் உயிரைக் கொடுத்து எச்சரித்த அந்த அஞ்சா நெஞ்சுடைய இளம் சிங்கங்களுக்குக் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நேதாஜி அஞ்சலி செலுத்தினார். அந்த இளம் சிறார்கள் உள்ளத்தில் விடுதலை என்றால் துணிந்து முடிவெடுப்பதுதான் என்று பதிவாகியிருக்குமோ?! சிறுவர்களின் இந்தச் சுதந்திர பாவத்தை என்னவென்று சொல்லி மாய?
1896-ஆம் வருஷம் விருதை சிவஞான யோகியாரால் 'பாரதி' என்ற பட்டத்தைப் பெற்ற சுப்பிரமணிய பாரதியாரின் வாழ்விலிருந்தும் ஒரு சம்பவத்தைப் பார்ப்போம்.
'ஹோம்ரூல்' கிளர்ச்சி நடந்த காலத்திலே திலகரது சிஷ்யர்கள் அன்னி பெஸண்டைக் கண்டிப்பதுண்டு. இதை எதிர்த்து சென்னைக் கடற்கரையிலே நடந்த கண்டனக் கூட்டமொன்றில் பாரதியார் பேசுகையில் அன்னி பெஸண்டை 'அவள்' என்று குறிப்பிட, பாரதியின் இச்செயல் அன்னி பெஸண்ட் பக்தர்களுக்கு 'சுருக்'கென்று பட்டது. பாரதி இப்படித் தெரிவிக்கக் கூடாது என அவர்கள் இதை ஆட்சேபிக்க, பாரதிக்கு அடங்காத கோபம் வந்தது. முகம் சிவந்து மீசை துடிதுடிக்க, 'எனக்குத் தெரியும் தமிழ்!' எனக் கர்ஜித்து ஒரு குதி குதித்து பிளாட்பாரத்தை மிதித்து அதிரச் செய்தவண்ணம், 'அன்னை பெஸண்ட் அவள்;அவள்;அவள்' என்று கோபத்தோடு பல தடவை சொல்ல, பக்கத்திலிருந்தவர்கள் எல்லாரும் பயந்துவிட்டார்கள். பெண்மணிகளை 'அவள்' என்று குறிப்பது மரியாதைக் குறைவான பாஷையன்று என்பது பாரதியாரின் எண்ணம்.
பிறிதொரு சமயம், ஸ்ரீ நெல்லையப்பப் பிள்ளைக்கு பாரதியார் எழுதிய கடித வரிகள் இங்கு சற்று சிந்திக்கத் தக்கது.
'நெஞ்சம் இளகி விரிவெய்த விரிவெய்த, அறிவிலே சுடர் ஏறுகிறது. நம்மிலும் மெலியாருக்கு நாம் இரங்கி, அவர்களை நமக்கு நிகராகச் செய்துவிட வேண்டுமென்று பாடுபடுதலே நாம் வலிமை பெறுவதற்கு வழியாகும். வேறு வழியில்லை!' - பாரதிக்கு விடுதலை என்பது இப்படியாகத்தான் இருந்திருக்கிறது.
ஒருமுறை நைனிடால் சிறையில் லால்பகதூர் சாஸ்திரி இருந்த சமயம் அவரது மூத்த பெண் நோய்வாய்ப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்ற செய்தி வந்தது. அவர் நினைத்திருந்தால் பரோலில் வெளியே சென்று மகளைச் சந்தித்திருக்கலாம். பெற்ற பாசம் அவரைப் பலவாறாக உலுக்கிய போதும் அவர் செல்லவில்லை. என்ன, அவ்விதம் அவர் பரோலில் வெளியே போக விரும்பினால், இனி காங்கிரஸ் வேலைகளில் கலந்துகொள்ள மாட்டேன் என்று அரசாங்கத்துக்கு உறுதிமொழி கொடுக்க வேண்டும். இருப்பினும் சாஸ்திரி பரோலில் விடுதலை கோரவேயில்லை. வீட்டிலோ மகளின் நிலை மோசமாகிக் கொண்டிருந்தது. சாஸ்திரியோ உள்ளுக்குள்ளேயே குமைந்துகொண்டிருந்தார். பின்னர் சிறை அதிகாரிகளுக்கே அவர்பால் இரக்கம் பிறந்து நிபந்தனையில்லாது பதினைந்து நாள் பரோலில் விடுதலை செய்தனர். இருப்பினும் மூன்றே நாளில் அவர் சிறைக்குத் திரும்பிவிட்டார். காரணம், தந்தையின் முகத்தைக் காணக் காத்திருந்த பெண் போலும்! அவர் வீட்டுக்குச் சென்றதும் உயிரை விட்டாள். குடும்பத்தின் துயர நிலை தாங்காதுதான் மூன்றாம் நாளே சிறைக்குத் திரும்பினார். விடுதலை வேள்விக்கு சாஸ்திரி கொடுத்த முதல் பலி இது. அடுத்து இரண்டாவது பலியாக அவரது நான்கு வயது மகனையும் ஓராண்டிலேயே பலி கொடுத்தார்.
'ஜனநாயக சுதந்திரம்' குறித்த கர்மவீரர் காமராஜரின் சங்கநாதத்தையும் கேட்போமே:
'மனிதன் மானத்தோடு வாழ பொருளாதார வசதி வேண்டும் என்பதை நாம் நன்றாகத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். இந்தப் பாடம் மிக முக்கியமானதாகும். பணத்துக்கு இன்று ரொம்பப் பலம் இருக்கிறது. பணமா, உயிரா என்றால் பணத்தை விட யாரும் தயாராக இல்லை. எல்லாரும் மனிதனாக வாழவே விரும்புகிறோம். நல்ல உணவு, உடை வசதி, குடியிருக்க வீடு, மோட்டார் இல்லையென்றாலும் சைக்கிள் இவைகளோடு வாழ்க்கை அமைய உழைத்து வருகிறோம். ஆனால் முன்னரே முன்னேறிவிட்டவர்கள், நாமும் அந்தஸ்த்தோடு வாழ விரும்பவில்லை. தகராறு உண்டு பண்ணுகின்றனர். தங்களது ஆதிக்கம் போய்விடும் என்ற பயமும் பொறாமையுமே இதற்குக் காரணமாகும். ஆதலினால்தான், செல்வம் ஒரு பக்கம் குவியாமல் இருக்கவேண்டும் என்கிறோம். இன்றைய ஜனநாயகத்தில் பேச்சுச் சுதந்திரம், எழுத்துச் சுதந்திரம் அனைவருக்குமே உண்டு. நம்முடைய சமுதாயத்தில் சந்தோஷமாக வாழவேண்டும் என்ற மனப்பான்மையே இல்லை. முதலில் இம்மனப்பான்மை வேண்டும். பிறந்தால் பேரின்ப வாழ்வுண்டு என்ற தைரியம் ஏற்படவேண்டும்!'
'சுதந்திரம் என்பதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாதபோதுதான் சிக்கல் உருவாகிறது!' என்கிறார் மனநல மருத்துவர் ஆர்.கே.ருத்ரன்.
'மனிதன் என்பவனுக்கு உரிமைகள் பல இருக்கலாம். ஆனால், சுதந்திரமாகத் தனது உரிமைகள் அனைத்தையும் நிலைநாட்டிக் கொள்வதென்றால் சமூகம் என்ற அமைப்பே இருக்க முடியாது. இந்த அமைப்பு தேவை என்ற பொறுப்புதான் அவனுக்குச் சங்கிலியாகவும் அமைகிறது. சிந்தனை என்பதே நம்மைச் சுற்றி நாம் அமைத்துக்கொண்டுள்ள வேலி என்றால் நாம் எப்படி ஒரு வேலிக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க இயலும்? 'சமூகத்தில்
உரிமை என் சுதந்திரம்' என்று சமூகத்தைப் பாதிக்கக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபடுபவன் சுதந்திரமாகச் செயல்படுவதாக மகிழலாம். ஆனால், பொறுப்பின்றி நடந்துகொண்டதன் பலன்கள் நிச்சயம் தாக்கும். மகிழ்ச்சி என்பது இன்றைக்கு மட்டும் அல்ல, வாழ்வு முழுக்கத் தேவைப்படும் அகராதி. இந்தக் கண்ணோட்டம் இல்லாமல் சுதந்திரம் என்றும், உரிமை என்றும் தவறாகச் செயல்பட்டால் இந்த அமைப்பின் சுவர்களில் எப்படியும் மோதி காயப்படுவது என்பது தவிர்க்க இயலாத ஒன்று. சுதந்திரம் என்பது நமக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள உரிமை. நாம் நமக்கு மகிழ்ச்சியும் நிம்மதியும் தரக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபட ஓர் அனுமதிச் சீட்டு!' என்கிறார் அவர்.
இறுதியாக விடுதலை என்பதை இரண்டு பொருளில் கொள்ளலாம். ஒரு பிரச்னையிலிருந்து விடுதலை வேண்டுமெனில் ஒன்று தலையை உள்ளே நுழைக்க வேண்டும் (விடு தலை); இன்னொன்று அந்தப் பிரச்னையையே கண்டுகொள்ளாதிருத்தல் - அதாவது, அறிஞர் அண்ணா சொன்னபடி, 'பிரச்னையைச் சாகடிக்க விரும்பினால் அதைக் கிடப்பில் போடுங்கள்!' என்ற பாவனையில் உள்ள ஒதுங்குதல் என்கிற விடுதலை.
உங்களின் விடுதலை மனோபாவம் எதுவோ?!
சுதந்திரம் என்பது என்ன?
சுதந்திரம் என்பது தான்தோன்றித்தனமாகத் திரிவதா அல்லது கட்டுப்பாடுகளுக்குள் கட்டுண்டு கிடப்பதா?
'சுதந்திரம்' என்ற பேச்சை எடுத்தாலே நமக்கெல்லாம் பொதுவாகத் தோன்றுவது ஒரு விடுதலை உணர்வே. விடுதலை உணர்வு என்று கூறும்போதே சிறைபட்டுக் கிடக்கும் உணர்வும் நமக்குள் இருப்பதை அது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது.
நமக்குள்ளேயே ஏன் நாம் சிறைப்பட்டிருக்க வேண்டும்? இதற்குக் காரணம் என்ன என்று எப்போதாவது யோசித்திருப்போமா? இப்போது யோசிப்போம்.
மீண்டும் 'சுதந்திரம்' என்பது என்ன என்ற கேள்விக்கே வருவோம்.
'உன்னை அறிந்தால், நீ உன்னை அறிந்தால்
இந்த உலகத்தில் போராடலாம்.
நிலை உயர்ந்தாலும், தாழ்ந்தாலும்
தலை வணங்காமல் நீ வாழலாம்!'
- என்ற பாடலை நாம் அனைவருமே கேட்டிருப்போம். அந்தப் பாடல் சுதந்திரம் என்றால் என்ன என்பதை அழகுற உணர்த்தி நிற்கிறது.
'உன்னையே நீ அறிவாய்!' என்ற அந்த வாழ்வியல் வாசகத்தில்தான் உனது சுதந்திரமே, உனது உண்மை வாழ்வே அடங்கியுள்ளது என்பதை அந்தப் பாடல் வலியுறுத்துகிறது. உனது நிறை - குறைகளை நீ அறிந்துகொள்ளும்போதுதான் பிறரது நிறைகுறைகளும் உன்னைப் பெரிதாகப் பாதிக்காதவண்ணம் நீ சுதந்திரமாகப் பீடுநடை போட முடியும்.
ஆக சுதந்திரம் என்பது தன்னை உணர்தல். தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளுதல் என்பது இப்போது உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும். இப்போது தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்காக எவ்விதமான சாதக, பாதக செயல்களையும் செய்யலாமா என்ற கேள்வி எழுவதும் தவிர்க்க இயலாத ஒன்று.
இதற்கு பிளேட்டோ கூறும் பதில் இதுதான் - 'விவேகமுள்ளவனே உண்மையான சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கிறான்!'
'விவேகமுள்ளவன் கல்விப் பயிற்சியினாலும், கூர்ந்த மதி நுட்பத்தினாலும் சூழ்நிலைக்கேற்பத் தன்னைப் பக்குவப்படுத்திக்கொண்டுவிடுகிறான். அவனுக்கு எத்தகைய நிர்ப்பந்தமும் தோன்றுவதில்லை. அப்படி ஏதாவது நிர்ப்பந்தம் இருக்குமாகில், அதுகூட அவனுடைய நெஞ்சத்தின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கும் ஏதோ ஒன்றாகத்தான் இருக்கவேண்டும்; அதுவே அவனைக் கட்டுப்படுத்துவதாகவும் இருக்கவேண்டும்! நன்மை தீமைகளை
அறிந்துகொள்ளும் திறன் அவனிடம் உண்டு. அதனால் அவனால் தீயவற்றை விலக்கி, நன்மைகளை நாடும் வழியில் வாழ முடிகின்றது. சர்வ விவேகியான ஆட்சியாளனும்கூட இப்படித்தான் நடந்துகொள்ள வேண்டும். ராஜாங்கத்தின் குடிமக்களிடம் விவேகமாக நடந்துகொள்ள வேண்டும். நன்மை தீமைகளை நன்றாகத் தெரிந்து நடக்கவேண்டும். சாதாரணப் பிரஜை முழு அளவுக்கு விவேகியாக இருக்கமாட்டான். பொதுவாக, அவன் அறியாமை மிக்கவனாகவே இருப்பான். சில சமயம், அவனுக்கு நல்ல வழி எது என்பது தெரிந்திருக்கும். ஆனால் அலட்சிய புத்தியாலும், இன்பத்தின்பால் அதிக ஆசை கொள்வதாலும் அவன் அவ்வழி செல்லாதிருப்பான். விவேகியான ஆட்சியாளன் பிறப்பிக்கும் ஆணைகள் அனைத்தும் அவனுக்கு அருவருப்பாகவும் அடக்குமுறையாகவும் தோன்றும். ஆயினும், இது தவிர்க்க முடியாதது!' என இராஜாங்கமும் சுதந்திரமும் என்ற தனது ஆய்வு நூலில் கொடுமுடி இராஜகோபாலன் சொல்லிச் செல்கிறார். மேலும் அவர் தனது நூலின் முடிவுரையில்,
'சுதந்திரம் என்பதே தார்மீக அனுபவந்தான். ஏனெனில், தீமையை நன்மை வெல்லவும், தனித்தன்மையைப் பொதுமயத்தன்மை வெல்லவும், வேற்றுமையை ஒற்றுமை வெல்லவும் உதவி செய்வதாக அது அமைந்திருக்கிறது என்பதுடன் தனிநபரின் இறுதியான சங்கற்பம் என்பது, மனித வர்க்கத்தின் பொதுநன்மையைச் சாதிக்கவல்ல சங்கற்பமேயாகும் என்று தெரிவிப்பதுடன், ஐக்கியம், அமைதி, பொதுநன்மை ஆகியவற்றுக்கு உதவும்
எதுவும் நல்லதாகும். தனிப் பாகுபாடு, வேற்றுமை, குறிப்பிட்ட பற்று ஆகியவற்றுக்கு உதவும் எதுவும் கெட்டதாகும்!' என உறுதிபடக் கூறுகிறார்.
மேற்கண்ட வகையில் சுதந்திரம் என்பது குறித்துச் சிறிது தெரிந்துகொண்டோம். சுதந்திரத்துக்காகப் போராடியவர்களின் சுதந்திர பாவத்தைச் சிறிது தெரிந்துகொள்வோமா?
தென்னாப்பிரிக்காவில் முதன்முதலில் சிறைத் தவத்தை மேற்கொண்ட காந்திஜி, சிறையின் சட்டதிட்டங்களை உள்ளது உள்ளவாறே கடைப்பிடித்தார். ஒரு தடவை வார்டன் காந்திஜியிடம், மலங்கழிக்கும் இடங்களைச் சுத்தம் செய்வதற்கு இந்தியக் கைதிகள் இருவரை அனுப்பிவைக்குமாறு கேட்டுக்கொள்ள, 'நீங்கள் சொல்லுங்கள், ஆளை நான் அனுப்புகிறேன்!' என்றவர் சிறிது நேரம் கழித்து வார்டனின் முன்னால் சென்று நின்றார். ஆட்கள் எங்கே என வார்டன் வினவ, 'இதோ நிற்கிறேனே!' எனக் காந்திஜி சிரித்தவாறே பதிலளிக்க, அதற்கு வார்டன், 'நீங்கள் இங்கு கைதி என்பது சரி. ஆனால், வாழ்க்கையில் ஒரு பாரிஸ்டர் அல்லவா? நீங்கள் போய் மலங்கழிக்கும் இடத்தைச் சுத்தம் செய்வதா?' என ஆச்சரியம் ததும்பக் கேட்க, அதற்குக் காந்திஜி -
'நான் ஒரு மனிதன். என்னுடனிருக்கும் சகோதரக் கைதிகளும் மனிதர்களே. எங்களுக்குள் எந்த வேறுபாடும் கிடையாது. மலங்கழிக்கும் இடத்தைக் கழுவுவதை நான் இழிசெயல் என்று கருதவில்லை. இதைச் செய்வதில் எனக்கு வெறுப்பேதும் இல்லை. இதற்கு மாறாக, இதிலும் பழக்கம் இருக்கவேண்டியது அவசியம் என்பதே என் அபிப்பிராயம்' எனப் பதிலளித்தார். இச்சம்பவத்தைப் படிக்கையில் காந்திஜி, 'செய் அல்லது செத்துமடி!'
என்பதையே தனது சுதந்திர பாவமாகக் கொண்டிருந்தார் என்பதை உணர முடிகிறது.
சுபாஷ் சந்திரபோஸ் நிறுவிய இந்திய தேசீய ராணுவத்தின் வரலாற்றில் நடந்த உருக்கமான ஒரு நிகழ்ச்சியை இனிக் காண்போம்.
சிறுவர் குழு ஒன்று நேதாஜிக்கு உதவ முன்வர, அச்சிறுவர் குழுவுக்கு பிரிட்டிஷ் படைகள் பர்மா காடுகள் வழியே வருகின்றனவா என்ற வேவு பார்க்கும் வேலை தரப்பட, காட்டுக்குள்ளே அந்தச் சிறுவர் குழு நெடுந்தூரம் சென்றுவிட்டார்கள். திடீரென 'டாங்க்' ஒன்று வரும் ஒலி கேட்க, இவ்விவரத்தைப் படைத்தளத்துக்கு ஓடிப்போய்ச் சொல்லலாம் என நினைத்த அச்சிறுவர்குழுவில் ஒரு சிறுவனுக்கு, செய்தி போய்ச் சொல்லுமுன் 'டாங்க்' போய்ச் சேர்ந்துவிடும் எனத் தோன்றியதால், தங்களிடமுள்ள வெடிமருந்தை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு 'டாங்க்' வரும் பாதையில் படுத்துவிட்டால், 'டாங்க்' வெடித்துப்போய்விடும் என்ற யோசனை வந்து அதைக் குழுவிலுள்ளவர்களிடம் தெரிவிக்க, அச்சிறுவர் குழுவிலுள்ள அனைவரும் உடனே மரக்கிளைகளை ஒடித்து தம்மை ஒரு சிறுசெடி போல உருமாற்றிக்கொண்டு, வரிசையாக இடுப்பில் வெடிமருந்துகளுடன் படுத்துவிட, டாங்கு அவர்கள்மீது ஏறியதும் அண்டம் வெடிப்பது போன்ற பேரொலியுடன் டாங்குகள் வெடித்துச் சிதற, இப்பேரொலியைக் கேட்ட நேதாஜியின் படைத்தளத்தினர் எச்சரிக்கை அடைந்தனர். தன் படைத்தளத்துக்கு நேரவிருந்த பேராபத்தை, தங்கள் உயிரைக் கொடுத்து எச்சரித்த அந்த அஞ்சா நெஞ்சுடைய இளம் சிங்கங்களுக்குக் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நேதாஜி அஞ்சலி செலுத்தினார். அந்த இளம் சிறார்கள் உள்ளத்தில் விடுதலை என்றால் துணிந்து முடிவெடுப்பதுதான் என்று பதிவாகியிருக்குமோ?! சிறுவர்களின் இந்தச் சுதந்திர பாவத்தை என்னவென்று சொல்லி மாய?
1896-ஆம் வருஷம் விருதை சிவஞான யோகியாரால் 'பாரதி' என்ற பட்டத்தைப் பெற்ற சுப்பிரமணிய பாரதியாரின் வாழ்விலிருந்தும் ஒரு சம்பவத்தைப் பார்ப்போம்.
'ஹோம்ரூல்' கிளர்ச்சி நடந்த காலத்திலே திலகரது சிஷ்யர்கள் அன்னி பெஸண்டைக் கண்டிப்பதுண்டு. இதை எதிர்த்து சென்னைக் கடற்கரையிலே நடந்த கண்டனக் கூட்டமொன்றில் பாரதியார் பேசுகையில் அன்னி பெஸண்டை 'அவள்' என்று குறிப்பிட, பாரதியின் இச்செயல் அன்னி பெஸண்ட் பக்தர்களுக்கு 'சுருக்'கென்று பட்டது. பாரதி இப்படித் தெரிவிக்கக் கூடாது என அவர்கள் இதை ஆட்சேபிக்க, பாரதிக்கு அடங்காத கோபம் வந்தது. முகம் சிவந்து மீசை துடிதுடிக்க, 'எனக்குத் தெரியும் தமிழ்!' எனக் கர்ஜித்து ஒரு குதி குதித்து பிளாட்பாரத்தை மிதித்து அதிரச் செய்தவண்ணம், 'அன்னை பெஸண்ட் அவள்;அவள்;அவள்' என்று கோபத்தோடு பல தடவை சொல்ல, பக்கத்திலிருந்தவர்கள் எல்லாரும் பயந்துவிட்டார்கள். பெண்மணிகளை 'அவள்' என்று குறிப்பது மரியாதைக் குறைவான பாஷையன்று என்பது பாரதியாரின் எண்ணம்.
பிறிதொரு சமயம், ஸ்ரீ நெல்லையப்பப் பிள்ளைக்கு பாரதியார் எழுதிய கடித வரிகள் இங்கு சற்று சிந்திக்கத் தக்கது.
'நெஞ்சம் இளகி விரிவெய்த விரிவெய்த, அறிவிலே சுடர் ஏறுகிறது. நம்மிலும் மெலியாருக்கு நாம் இரங்கி, அவர்களை நமக்கு நிகராகச் செய்துவிட வேண்டுமென்று பாடுபடுதலே நாம் வலிமை பெறுவதற்கு வழியாகும். வேறு வழியில்லை!' - பாரதிக்கு விடுதலை என்பது இப்படியாகத்தான் இருந்திருக்கிறது.
ஒருமுறை நைனிடால் சிறையில் லால்பகதூர் சாஸ்திரி இருந்த சமயம் அவரது மூத்த பெண் நோய்வாய்ப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்ற செய்தி வந்தது. அவர் நினைத்திருந்தால் பரோலில் வெளியே சென்று மகளைச் சந்தித்திருக்கலாம். பெற்ற பாசம் அவரைப் பலவாறாக உலுக்கிய போதும் அவர் செல்லவில்லை. என்ன, அவ்விதம் அவர் பரோலில் வெளியே போக விரும்பினால், இனி காங்கிரஸ் வேலைகளில் கலந்துகொள்ள மாட்டேன் என்று அரசாங்கத்துக்கு உறுதிமொழி கொடுக்க வேண்டும். இருப்பினும் சாஸ்திரி பரோலில் விடுதலை கோரவேயில்லை. வீட்டிலோ மகளின் நிலை மோசமாகிக் கொண்டிருந்தது. சாஸ்திரியோ உள்ளுக்குள்ளேயே குமைந்துகொண்டிருந்தார். பின்னர் சிறை அதிகாரிகளுக்கே அவர்பால் இரக்கம் பிறந்து நிபந்தனையில்லாது பதினைந்து நாள் பரோலில் விடுதலை செய்தனர். இருப்பினும் மூன்றே நாளில் அவர் சிறைக்குத் திரும்பிவிட்டார். காரணம், தந்தையின் முகத்தைக் காணக் காத்திருந்த பெண் போலும்! அவர் வீட்டுக்குச் சென்றதும் உயிரை விட்டாள். குடும்பத்தின் துயர நிலை தாங்காதுதான் மூன்றாம் நாளே சிறைக்குத் திரும்பினார். விடுதலை வேள்விக்கு சாஸ்திரி கொடுத்த முதல் பலி இது. அடுத்து இரண்டாவது பலியாக அவரது நான்கு வயது மகனையும் ஓராண்டிலேயே பலி கொடுத்தார்.
'ஜனநாயக சுதந்திரம்' குறித்த கர்மவீரர் காமராஜரின் சங்கநாதத்தையும் கேட்போமே:
'மனிதன் மானத்தோடு வாழ பொருளாதார வசதி வேண்டும் என்பதை நாம் நன்றாகத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். இந்தப் பாடம் மிக முக்கியமானதாகும். பணத்துக்கு இன்று ரொம்பப் பலம் இருக்கிறது. பணமா, உயிரா என்றால் பணத்தை விட யாரும் தயாராக இல்லை. எல்லாரும் மனிதனாக வாழவே விரும்புகிறோம். நல்ல உணவு, உடை வசதி, குடியிருக்க வீடு, மோட்டார் இல்லையென்றாலும் சைக்கிள் இவைகளோடு வாழ்க்கை அமைய உழைத்து வருகிறோம். ஆனால் முன்னரே முன்னேறிவிட்டவர்கள், நாமும் அந்தஸ்த்தோடு வாழ விரும்பவில்லை. தகராறு உண்டு பண்ணுகின்றனர். தங்களது ஆதிக்கம் போய்விடும் என்ற பயமும் பொறாமையுமே இதற்குக் காரணமாகும். ஆதலினால்தான், செல்வம் ஒரு பக்கம் குவியாமல் இருக்கவேண்டும் என்கிறோம். இன்றைய ஜனநாயகத்தில் பேச்சுச் சுதந்திரம், எழுத்துச் சுதந்திரம் அனைவருக்குமே உண்டு. நம்முடைய சமுதாயத்தில் சந்தோஷமாக வாழவேண்டும் என்ற மனப்பான்மையே இல்லை. முதலில் இம்மனப்பான்மை வேண்டும். பிறந்தால் பேரின்ப வாழ்வுண்டு என்ற தைரியம் ஏற்படவேண்டும்!'
'சுதந்திரம் என்பதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாதபோதுதான் சிக்கல் உருவாகிறது!' என்கிறார் மனநல மருத்துவர் ஆர்.கே.ருத்ரன்.
'மனிதன் என்பவனுக்கு உரிமைகள் பல இருக்கலாம். ஆனால், சுதந்திரமாகத் தனது உரிமைகள் அனைத்தையும் நிலைநாட்டிக் கொள்வதென்றால் சமூகம் என்ற அமைப்பே இருக்க முடியாது. இந்த அமைப்பு தேவை என்ற பொறுப்புதான் அவனுக்குச் சங்கிலியாகவும் அமைகிறது. சிந்தனை என்பதே நம்மைச் சுற்றி நாம் அமைத்துக்கொண்டுள்ள வேலி என்றால் நாம் எப்படி ஒரு வேலிக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க இயலும்? 'சமூகத்தில்
உரிமை என் சுதந்திரம்' என்று சமூகத்தைப் பாதிக்கக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபடுபவன் சுதந்திரமாகச் செயல்படுவதாக மகிழலாம். ஆனால், பொறுப்பின்றி நடந்துகொண்டதன் பலன்கள் நிச்சயம் தாக்கும். மகிழ்ச்சி என்பது இன்றைக்கு மட்டும் அல்ல, வாழ்வு முழுக்கத் தேவைப்படும் அகராதி. இந்தக் கண்ணோட்டம் இல்லாமல் சுதந்திரம் என்றும், உரிமை என்றும் தவறாகச் செயல்பட்டால் இந்த அமைப்பின் சுவர்களில் எப்படியும் மோதி காயப்படுவது என்பது தவிர்க்க இயலாத ஒன்று. சுதந்திரம் என்பது நமக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள உரிமை. நாம் நமக்கு மகிழ்ச்சியும் நிம்மதியும் தரக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபட ஓர் அனுமதிச் சீட்டு!' என்கிறார் அவர்.
இறுதியாக விடுதலை என்பதை இரண்டு பொருளில் கொள்ளலாம். ஒரு பிரச்னையிலிருந்து விடுதலை வேண்டுமெனில் ஒன்று தலையை உள்ளே நுழைக்க வேண்டும் (விடு தலை); இன்னொன்று அந்தப் பிரச்னையையே கண்டுகொள்ளாதிருத்தல் - அதாவது, அறிஞர் அண்ணா சொன்னபடி, 'பிரச்னையைச் சாகடிக்க விரும்பினால் அதைக் கிடப்பில் போடுங்கள்!' என்ற பாவனையில் உள்ள ஒதுங்குதல் என்கிற விடுதலை.
உங்களின் விடுதலை மனோபாவம் எதுவோ?!
Friday, November 10, 2006
புன்னகையை இலவசமாகக் கொள்ளுங்கள்!
இலவசம் என்ற வார்த்தை எங்கெல்லாம் பரவிக் கிடக்கிறது எனக் கணக்கிட்டால் இலவசம் இல்லாத இடமே இல்லையென்று சொல்லிவிடலாம். கொசுறை உசிராகக் கொண்ட அடித்தட்டு மக்களிலிருந்து தொடங்கி, வாக்குறுதிகளை அள்ளி வழங்கும் அரசியல்வாதிகள் அனைவரையும் கவர்ந்திரு(ழு)க்கும் தாரக மந்திரம் இலவசம்!
என்ன ஒன்று - இலவசம் இலவசமாகக் கிடைப்பதில்லை என்பதை உணர்ந்தவர்களே இலவசத்துக்கு ஆளாகப் பறப்பதுதான் இங்கு அதிகம். அதுதான் ஆச்சரியமும்கூட!
சமீபத்தில் வெளிவந்திருக்கும் சிறுகதைத் தொகுப்பொன்றின் தலைப்புகூட - 'புத்தகம் வாங்கினால் புன்னகை இலவசம்!' என்றிருக்கிறது.
இலவசம் எப்படியெல்லாம் நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது என்பதை இந்த வார்த்தையைப் பிரித்துப் பார்த்தாலே நன்கு விளங்கும். இல - இல்லை; வசம் - இருப்பு. அதாவது - இலவசம் என்றாலே நாம் நம் வசத்தை இழந்துவிடுகிறோம் என்பதையே இது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறதோ!
(இழ + வசம்) ஒன்றை இழந்தால்தான் இன்னொன்றைப் பெறமுடியும் என்பதே இலவசமாக வந்திருக்குமோ?! தள்ளுபடி என்கிற விஷயம் இதன் குழந்தையோ?!
சரி. இந்த ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, நகைச்சுவைக்குப் போவோமா?
'இடியாய் விழுந்துட்டுது. சிரித்துத் தொலையேண்டா!' என ஒருவர் கூறியும் நகைக்காமல் இருந்தால் அதுவும் சிலருக்கு ஒருவித நகைச்சுவைதான். நங்கைக்கு நீங்கள் நகை வாங்கிக்கொடுக்கையில் புன்னகை ஒன்றை அவள் சிந்துவாளல்லவா! அதுவும் நகைச்சுவைதான். எங்களிடம் வாங்கும் நகைகளுக்கு செய்கூலி, சேதாரம் இல்லை என நகைக் கடைக்காரர் கொடுக்கும் வாக்குறுதியை நினைத்தாலும் நகைப்பு உங்களுக்கு தன்னாலேயே பிறக்கிறதல்லவா? அதுவும் நகைச்சுவைதான்!
எல்லாம் சரி. நகைச்சுவைக்கு எதற்கு இப்பொழுது இந்த முக்கியத்துவம்?
எல்லாம் காரணமாகத்தான்! இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வில் நாம் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும் தருணங்கள் எத்தனை என எண்ணிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?
சிரிப்பைக் குறித்துச் சிந்திக்கத் தொடங்கினால் அக்காலத்திய விகடகவியான தெனாலிராமன் பீர்பால் தொடங்கி, சமீப காலத்திய சார்லி சாப்ளின், சந்திரபாபு, நாகேஷ், என்.எஸ்.கே., கவுண்டமணி, செந்தில், விவேக் மற்றும் வடிவேலு வரை இன்னமும் சிரிக்கவைக்கும் பட்டாளங்கள் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. தாமும் சிரித்து மற்றவர்களையும் சிரிக்க வைப்பது என்பது சிலருக்கு மட்டுமே கைவந்த கலை.
சிரிப்புக்கு அப்படி என்ன ஒரு சிறப்பு?
அடிசன் என்ற பெரியார், 'சிரிப்பு ஒன்றுதான் மிருகத்திடமிருந்து மனிதனை வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது!' என்கிறார். ஆனால், நாம் என்ன செய்கிறோம்? சிரிப்பதில்கூட கஞ்சத்தனம் கொண்டிருக்கிறோம். உதட்டளவில் மட்டுமே சிரிக்கிறோம்.
இதெல்லாம் சிரிப்பேயல்ல என்று சில பெரியார்கள் சொல்கிறார்கள். 'உரக்கச் சிரித்தால் உள்ளத்தின் வெண்மையைக் காட்டும்!' என அறிஞர் கோல்ட்ஸ்மித்தும், 'நன்றாகச் சிரித்தால் வீட்டில் ஒளி பரவும்!' என பால்தாக்ரேயும் சிரிப்பைப் பற்றிச் சிந்தித்திருக்கிறார்கள்.
சிரிப்பை நினைத்தாலே சிரிப்புதான் வருகிறது. நகைச்சுவை நடிகர் சந்திரபாபுவின் பாடலான 'சிரிப்பு வருது, சிரிப்பு வருது' என்ற பாடலொன்றே போதும். சிரிப்பை வரவழைப்பதுடன் நன்கு சிந்திக்கவும் வைக்கும் பாடல் அது.
உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை பொதுவாகவே அடக்கிவைக்கக் கூடாது என்பார்கள். ஆனால் சிலரோ, சிரிக்கவேண்டிய தருணங்களிலும்கூட தங்கள் கஷ்டங்களை நினைத்தே சிரிக்காமல் இருப்பதும் வாடிக்கையாகக் கொண்டுள்ளனர்.
பெயரளவில் சிரிப்பதற்கும் உள்ளந்திறந்து சிரிப்பதற்கும் எவ்வளவோ வேறுபாடிருக்கிறது.
ஒரு குமரி உங்களைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள் எனில், நீங்களும் அவளைப் பார்த்து ஒரு புன்னகையைப் பரிமாறுங்கள். அதை விட்டுவிட்டு, 'அவள் ஏன் நம்மைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்? இதற்கு நாம் சிரிக்கலாமா, வேண்டாமா? எதற்காகச் சிரிக்கவேண்டும்?' என்றெல்லாம் சிந்தித்து, அச்சமயத்தில் நீங்கள் சிரிக்காமல் விட்டீர்களானால் - அந்தக் குமரியிடமிருந்து நட்பாகட்டும், காதலாகட்டும் எதையுமே பெறமுடியாது. முடிவில் மனக்குழப்பத்துக்கு மட்டுமே உள்ளாகி, துன்பத்தில்தான் ஆழவேண்டியிருக்கும். இங்கு பெயரளவில் சிரித்திருந்தால்கூட இந்த மனத்துன்பம் வந்திருக்காதே! அட! நீங்கள் சிரிக்காததால்தான் உங்களுக்கு மன உளைச்சலா? இதையேகூட துன்பமாக நினைக்காமல் ஓர் அனுபவமாகக் கொண்டு உங்களையே நீங்கள் எண்ணிச் சிரித்திருந்தாலும், பின்னர் தாடி வைக்கும் அளவுக்கு வளராது அல்லவா!
'சிரிச்சி சிரிச்சி வந்தா சீனா தானா டோ ய்!' என்ற பிரபலப் பாடல் இடம் பெற்ற படத்தை மறந்திருக்க மாட்டீர்கள். அதில் சிநேகாவின் அப்பாவாக வரும் பிரகாஷ்ராஜ், அவருக்குக் கோபம் மற்றும் பதற்றம் வந்தால் அதைத் திசை திருப்புவதற்காக 'ஹா, ஹா, ஹா ஹா!' என தனக்குத்தானே சிரிக்கத் தொடங்குவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். படம் பார்க்கும் நமக்கு, 'இது என்ன இப்படியொரு கேணத்தனமான சிரிப்பு?' என எரிச்சலுடனேயே பார்ப்போம்.
'ஆனால், அது கேணத்தனமான சிரிப்பு இல்லை; அதுவொரு பயிற்சி என்கின்றன!' - சிரிப்புக் கலையைக் கற்றுத்தரும் நகைச்சுவைச் சங்கங்கள். பல்வேறு நகரங்களில் இச்சங்கங்கள் இப்பொழுது இயங்கி வருகின்றன.
இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வியல் முறைகளினால் ஏற்படும் மன அழுத்தத்தை, நாம் மேற்கொள்ளும் சிரிப்புப் பயிற்சி பெருமளவில் குறைக்கிறதாம். மேலும், சிரிப்பதால் நம் உடலிலுள்ள இயற்கை வலி நிவாரணிகளான என்டார்ஃபின்ஸ்களின் செயல்வேகம் தூண்டப்படுவதால், கீல்வாயு, ஒற்றைத் தலைவலி மற்றும் பல தலைவலிகளால் விடாப்பிடியாக ஏற்படும் வலிகளும் குறைகிறதாம். சிரிப்பினால் நீண்டநாள்களாக இருந்துவரும் பல்வேறுபட்ட நோய்களும் தங்களுக்குப் படிப்படியாகக் குறைந்து வருகிறது என்பதை, இச்சங்கங்களில் பயிற்சி பெற்றுவரும் அன்பர்கள் சொல்கிறார்கள்.
சிரிப்பதற்குக்கூட ஒரு சங்கமா என எண்ணியும் நீங்கள் சிரிக்கலாம்.
ஏனெனில், சிரிப்பின் சிறப்பு அப்படி.
'சிலர் சிரிப்பார், சிலர் அழுவார், நான் அழுதுகொண்டே சிரிக்கின்றேன்!' என்ற பாடல், நீங்கள் அழுதுகொண்டும் சிரிக்கலாம் அல்லது சிரித்துக்கொண்டும் அழலாம் எனச் சொல்கிறது.
சிரிப்பைக் குறித்து இறுதியாக சில மூதறிஞர்கள் சொல்லியிருக்கும் பொன்மொழிகளையும் பார்ப்போம்:
'மனிதன் தரத்தை அளப்பது என்பது அவன் எதைச் சொன்னால் சிரிக்கிறான் என்பதைப் பொறுத்தது!' என்கிறார் கதே. புல்லரோ, 'மூடன் அதிகமாகச் சிரிப்பான், வஞ்சகன் சிரிக்கவே மாட்டான்!' என்கிறார்.
ஆனால், நயவஞ்சகர்கள்தானே அட்டகாசமாகச் சிரித்தவாறு போஸ் கொடுக்கிறார்கள் என நீங்கள் கேட்கலாம். அது வேறு, இது வேறு. 'அங்கே சிரிப்பர்கள் சிரிக்கட்டும் அது ஆணவச் சிரிப்பு!' என்பதாக இதைக் கொள்ளவேண்டும்.
இவ்வளவு எதற்கு?
'வாய்விட்டுச் சிரித்தால் நோய்விட்டுப் போகும்!' என்றொரு முதுமொழிகூட உள்ளதே!
சிரிப்பைக் குறித்து இவ்வளவு சிந்தித்தாயிற்று.
இந்தக் கட்டுரையைப் படித்தும் நீங்கள் சிரிக்கும் வித்தையைக் கைக்கொள்ளவில்லையெனில், நிச்சயம் பரிசு எனக்குத்தான்!
இலவசம் என்ற வார்த்தை எங்கெல்லாம் பரவிக் கிடக்கிறது எனக் கணக்கிட்டால் இலவசம் இல்லாத இடமே இல்லையென்று சொல்லிவிடலாம். கொசுறை உசிராகக் கொண்ட அடித்தட்டு மக்களிலிருந்து தொடங்கி, வாக்குறுதிகளை அள்ளி வழங்கும் அரசியல்வாதிகள் அனைவரையும் கவர்ந்திரு(ழு)க்கும் தாரக மந்திரம் இலவசம்!
என்ன ஒன்று - இலவசம் இலவசமாகக் கிடைப்பதில்லை என்பதை உணர்ந்தவர்களே இலவசத்துக்கு ஆளாகப் பறப்பதுதான் இங்கு அதிகம். அதுதான் ஆச்சரியமும்கூட!
சமீபத்தில் வெளிவந்திருக்கும் சிறுகதைத் தொகுப்பொன்றின் தலைப்புகூட - 'புத்தகம் வாங்கினால் புன்னகை இலவசம்!' என்றிருக்கிறது.
இலவசம் எப்படியெல்லாம் நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது என்பதை இந்த வார்த்தையைப் பிரித்துப் பார்த்தாலே நன்கு விளங்கும். இல - இல்லை; வசம் - இருப்பு. அதாவது - இலவசம் என்றாலே நாம் நம் வசத்தை இழந்துவிடுகிறோம் என்பதையே இது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறதோ!
(இழ + வசம்) ஒன்றை இழந்தால்தான் இன்னொன்றைப் பெறமுடியும் என்பதே இலவசமாக வந்திருக்குமோ?! தள்ளுபடி என்கிற விஷயம் இதன் குழந்தையோ?!
சரி. இந்த ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, நகைச்சுவைக்குப் போவோமா?
'இடியாய் விழுந்துட்டுது. சிரித்துத் தொலையேண்டா!' என ஒருவர் கூறியும் நகைக்காமல் இருந்தால் அதுவும் சிலருக்கு ஒருவித நகைச்சுவைதான். நங்கைக்கு நீங்கள் நகை வாங்கிக்கொடுக்கையில் புன்னகை ஒன்றை அவள் சிந்துவாளல்லவா! அதுவும் நகைச்சுவைதான். எங்களிடம் வாங்கும் நகைகளுக்கு செய்கூலி, சேதாரம் இல்லை என நகைக் கடைக்காரர் கொடுக்கும் வாக்குறுதியை நினைத்தாலும் நகைப்பு உங்களுக்கு தன்னாலேயே பிறக்கிறதல்லவா? அதுவும் நகைச்சுவைதான்!
எல்லாம் சரி. நகைச்சுவைக்கு எதற்கு இப்பொழுது இந்த முக்கியத்துவம்?
எல்லாம் காரணமாகத்தான்! இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வில் நாம் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும் தருணங்கள் எத்தனை என எண்ணிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?
சிரிப்பைக் குறித்துச் சிந்திக்கத் தொடங்கினால் அக்காலத்திய விகடகவியான தெனாலிராமன் பீர்பால் தொடங்கி, சமீப காலத்திய சார்லி சாப்ளின், சந்திரபாபு, நாகேஷ், என்.எஸ்.கே., கவுண்டமணி, செந்தில், விவேக் மற்றும் வடிவேலு வரை இன்னமும் சிரிக்கவைக்கும் பட்டாளங்கள் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. தாமும் சிரித்து மற்றவர்களையும் சிரிக்க வைப்பது என்பது சிலருக்கு மட்டுமே கைவந்த கலை.
சிரிப்புக்கு அப்படி என்ன ஒரு சிறப்பு?
அடிசன் என்ற பெரியார், 'சிரிப்பு ஒன்றுதான் மிருகத்திடமிருந்து மனிதனை வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது!' என்கிறார். ஆனால், நாம் என்ன செய்கிறோம்? சிரிப்பதில்கூட கஞ்சத்தனம் கொண்டிருக்கிறோம். உதட்டளவில் மட்டுமே சிரிக்கிறோம்.
இதெல்லாம் சிரிப்பேயல்ல என்று சில பெரியார்கள் சொல்கிறார்கள். 'உரக்கச் சிரித்தால் உள்ளத்தின் வெண்மையைக் காட்டும்!' என அறிஞர் கோல்ட்ஸ்மித்தும், 'நன்றாகச் சிரித்தால் வீட்டில் ஒளி பரவும்!' என பால்தாக்ரேயும் சிரிப்பைப் பற்றிச் சிந்தித்திருக்கிறார்கள்.
சிரிப்பை நினைத்தாலே சிரிப்புதான் வருகிறது. நகைச்சுவை நடிகர் சந்திரபாபுவின் பாடலான 'சிரிப்பு வருது, சிரிப்பு வருது' என்ற பாடலொன்றே போதும். சிரிப்பை வரவழைப்பதுடன் நன்கு சிந்திக்கவும் வைக்கும் பாடல் அது.
உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை பொதுவாகவே அடக்கிவைக்கக் கூடாது என்பார்கள். ஆனால் சிலரோ, சிரிக்கவேண்டிய தருணங்களிலும்கூட தங்கள் கஷ்டங்களை நினைத்தே சிரிக்காமல் இருப்பதும் வாடிக்கையாகக் கொண்டுள்ளனர்.
பெயரளவில் சிரிப்பதற்கும் உள்ளந்திறந்து சிரிப்பதற்கும் எவ்வளவோ வேறுபாடிருக்கிறது.
ஒரு குமரி உங்களைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள் எனில், நீங்களும் அவளைப் பார்த்து ஒரு புன்னகையைப் பரிமாறுங்கள். அதை விட்டுவிட்டு, 'அவள் ஏன் நம்மைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்? இதற்கு நாம் சிரிக்கலாமா, வேண்டாமா? எதற்காகச் சிரிக்கவேண்டும்?' என்றெல்லாம் சிந்தித்து, அச்சமயத்தில் நீங்கள் சிரிக்காமல் விட்டீர்களானால் - அந்தக் குமரியிடமிருந்து நட்பாகட்டும், காதலாகட்டும் எதையுமே பெறமுடியாது. முடிவில் மனக்குழப்பத்துக்கு மட்டுமே உள்ளாகி, துன்பத்தில்தான் ஆழவேண்டியிருக்கும். இங்கு பெயரளவில் சிரித்திருந்தால்கூட இந்த மனத்துன்பம் வந்திருக்காதே! அட! நீங்கள் சிரிக்காததால்தான் உங்களுக்கு மன உளைச்சலா? இதையேகூட துன்பமாக நினைக்காமல் ஓர் அனுபவமாகக் கொண்டு உங்களையே நீங்கள் எண்ணிச் சிரித்திருந்தாலும், பின்னர் தாடி வைக்கும் அளவுக்கு வளராது அல்லவா!
'சிரிச்சி சிரிச்சி வந்தா சீனா தானா டோ ய்!' என்ற பிரபலப் பாடல் இடம் பெற்ற படத்தை மறந்திருக்க மாட்டீர்கள். அதில் சிநேகாவின் அப்பாவாக வரும் பிரகாஷ்ராஜ், அவருக்குக் கோபம் மற்றும் பதற்றம் வந்தால் அதைத் திசை திருப்புவதற்காக 'ஹா, ஹா, ஹா ஹா!' என தனக்குத்தானே சிரிக்கத் தொடங்குவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். படம் பார்க்கும் நமக்கு, 'இது என்ன இப்படியொரு கேணத்தனமான சிரிப்பு?' என எரிச்சலுடனேயே பார்ப்போம்.
'ஆனால், அது கேணத்தனமான சிரிப்பு இல்லை; அதுவொரு பயிற்சி என்கின்றன!' - சிரிப்புக் கலையைக் கற்றுத்தரும் நகைச்சுவைச் சங்கங்கள். பல்வேறு நகரங்களில் இச்சங்கங்கள் இப்பொழுது இயங்கி வருகின்றன.
இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வியல் முறைகளினால் ஏற்படும் மன அழுத்தத்தை, நாம் மேற்கொள்ளும் சிரிப்புப் பயிற்சி பெருமளவில் குறைக்கிறதாம். மேலும், சிரிப்பதால் நம் உடலிலுள்ள இயற்கை வலி நிவாரணிகளான என்டார்ஃபின்ஸ்களின் செயல்வேகம் தூண்டப்படுவதால், கீல்வாயு, ஒற்றைத் தலைவலி மற்றும் பல தலைவலிகளால் விடாப்பிடியாக ஏற்படும் வலிகளும் குறைகிறதாம். சிரிப்பினால் நீண்டநாள்களாக இருந்துவரும் பல்வேறுபட்ட நோய்களும் தங்களுக்குப் படிப்படியாகக் குறைந்து வருகிறது என்பதை, இச்சங்கங்களில் பயிற்சி பெற்றுவரும் அன்பர்கள் சொல்கிறார்கள்.
சிரிப்பதற்குக்கூட ஒரு சங்கமா என எண்ணியும் நீங்கள் சிரிக்கலாம்.
ஏனெனில், சிரிப்பின் சிறப்பு அப்படி.
'சிலர் சிரிப்பார், சிலர் அழுவார், நான் அழுதுகொண்டே சிரிக்கின்றேன்!' என்ற பாடல், நீங்கள் அழுதுகொண்டும் சிரிக்கலாம் அல்லது சிரித்துக்கொண்டும் அழலாம் எனச் சொல்கிறது.
சிரிப்பைக் குறித்து இறுதியாக சில மூதறிஞர்கள் சொல்லியிருக்கும் பொன்மொழிகளையும் பார்ப்போம்:
'மனிதன் தரத்தை அளப்பது என்பது அவன் எதைச் சொன்னால் சிரிக்கிறான் என்பதைப் பொறுத்தது!' என்கிறார் கதே. புல்லரோ, 'மூடன் அதிகமாகச் சிரிப்பான், வஞ்சகன் சிரிக்கவே மாட்டான்!' என்கிறார்.
ஆனால், நயவஞ்சகர்கள்தானே அட்டகாசமாகச் சிரித்தவாறு போஸ் கொடுக்கிறார்கள் என நீங்கள் கேட்கலாம். அது வேறு, இது வேறு. 'அங்கே சிரிப்பர்கள் சிரிக்கட்டும் அது ஆணவச் சிரிப்பு!' என்பதாக இதைக் கொள்ளவேண்டும்.
இவ்வளவு எதற்கு?
'வாய்விட்டுச் சிரித்தால் நோய்விட்டுப் போகும்!' என்றொரு முதுமொழிகூட உள்ளதே!
சிரிப்பைக் குறித்து இவ்வளவு சிந்தித்தாயிற்று.
இந்தக் கட்டுரையைப் படித்தும் நீங்கள் சிரிக்கும் வித்தையைக் கைக்கொள்ளவில்லையெனில், நிச்சயம் பரிசு எனக்குத்தான்!
Wednesday, October 25, 2006
விநாயகர் நான்மணிமாலை - சைதை முரளி.
பாரதியார் என்றவுடனே அவரது உருவத்தைவிட சுதந்திர காலகட்டத்தில் மக்களிடையே வீர உணர்ச்சியைத் தூண்டிவிட்ட அவரது தேச பக்திப் பாடல்களும், காதல் சுவையொழுகக் கண்ணம்மாவைக் குறித்துப் பாடிய ஒரு சில பாடல்களுமே நம் உள்ளத்தின்ஆழத்தில் என்றும் நீங்கா நினைவில் இருக்கின்றவையாகும்.
மனதைக் குறித்தும் என்று ஏன் குறிப்பிட்டேன் என்றால் ஒருவருக்கு எல்லா வசதிகளையும்விட, எல்லா நிலபுலன்களையும்விட, எல்லா உறவுகளையும்விட மனம்தான் ஒருவரது வாழ்க்கையில் மிக முக்கியப் பங்கை வகிக்கிறது. அறிவைவிட மனமே பிரதானமானதாக இருக்கிறது. ஒரு செயல் நல்ல செயல், தீய செயல் என்று அறிவானது பாகுபடுத்திக் கூறினாலும் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளுக்கேற்ப செயல்படுவதென்னவோ மனம்தான். ஐம்புலன்களின் உள்ளார்ந்த வெளிப்பாடே மனம் என்று கூறிவிடலாம். அப்படியே நாம் தவறே செய்துவிட்டாலும் அந்தத் தவற்றைச் சுட்டிக்காட்டும் மனத்தின் சாட்சியாக நின்று செயல்படுவது அறிவுதான்.
அறிவை மனம் வெல்வதற்குக் காரணம் - நாம் ஐம்புலன்களின் வழியே பழக்கப்படுத்திக் கொண்டுவிட்ட செயல்கள்தான். விளக்கத்தை அறிவானது பெற்றாலும் மீண்டும் மீண்டும் மனிதன் ஏன் தவறிழைக்கவேண்டும்? இதற்குக் காரணம் பழக்கத்தின் பிடியில் மனிதனின் மனம் கட்டுண்டு கிடப்பதால்தான். இதனையே `Habit is the Second Nature' என்று கூறியுள்ளனர்.
மனம் செம்மையாவதற்கே பல ஆன்றோர்களும் சான்றோர்களும் தெய்வீக அருட்பாடல்களையும், பாமாலைகளையும் இயற்றியுள்ளனர். நம் மகாகவி பாரதியாரும் அந்த வரிசையிலே மனம் குறித்துப் பல பாடல்களைப் பாடியிருக்கிறார். இருந்தாலும் சிறந்து விளங்குவது பக்திப் பாடல்களின் வரிசையில் அவர் இயற்றியுள்ள விநாயகர் நான்மணி மாலையாகும்.
இந்த விநாயகர் நான்மணி மாலையின் மூலம் மனத்தைக் குறித்து அறிந்துகொள்வது என்பது நம் மனத்தை மட்டுமல்லாது பாரதியின் பரந்த மனத்தையும் அறிந்துகொள்வதற்கு ஒப்பாகும்.
பாரதியின் விநாயகர் நான்மணி மாலை அந்தாதி வடிவில் அமைந்துள்ளது. முந்தைய செய்யுளின் இறுதி வார்த்தையினை (அந்தம்) - வார்த்தையின் பொருளினை - அடுத்து வரும் செய்யுள் ஆதியாகக் கொண்டிருக்கும். பாரதியார் இந்த விநாயகர் நான்மணி மாலையில், மனத்தை உணர்ந்துகொண்டு அதை நல்வழிப்படுத்தினால் தெய்வநிலையை அடையலாம் என்பதுடன், தன்னையறிதல் மட்டுமே தெய்வநிலை கிவிடாது. அதனோடு நமக்கும் மேலே ஒரு சக்தி இருந்து நம்மை வழிநடத்துகிறது என்பதையும் நினைவில் கொண்டு, அச்சக்தியைச் சரணடைந்து செயலாற்றினால் தெய்வ நிலை நம்மை தானே வந்தடையும் என்பதையும் வலியுறுத்தியுள்ளார்.
பாடலை இயற்றுகின்ற பாவலர் உணர்த்தும் பொருள் எதுவாயினும் அது சிறக்க வேண்டி வாக்கில் வல்லவனாய்த் திகழும் கணபதியே உனக்குத்தான் காப்புச் செய்யுளை உரைப்பர். அதுபோன்று நான் உன்மீது இயற்றும் இந்த நான்மணி மாலைக்கும் நீயே காப்பாக இருப்பாய் எனத் தொடங்கும் பாரதியார்,
'நீயே சரணம்நின் அருளே சரணஞ் சரணம்
நாயேன் பலபிழை செய்து களைத்துனை நாடி வந்தேன்'
எனச் சரணடைகிறார். அவ்விதம் சரணடைந்தவர் அடுத்து கணபதியிடம்,
'செய்யுந் தொழிலுன் தொழிலேகாண்
சீர்பெற்றிட நீ அருள் செய்வாய்'
என வேண்டுகிறார். 'செய்யும் தொழிலே தெய்வம், அதில் திறமைதான் உனது செல்வம்' என்ற வைர வரிகள் இவரது பாடலிலிருந்துதான் உருப்பெற்றது போலும். கணபதியே, நான் செய்யும் தொழில் எதுவாயினும் அது உன் தொழில்தான் என்பதை 'செய்யுந் தொழிலுன் தொழிலே காண்' என்ற வரிகளிலேயே கச்சிதமாகச் சொல்லிவிடுகிறார்.
அடுத்து வரும் அகவலில் கணபதியைப் பலவாறாகப் போற்றுபவர் அவனது தாளை - பாதத்தை - கருத்தினில் வைப்பவர்கள் பெறக்கூடிய பல்வேறு குணங்களைப் பட்டியல் இடுகிறார். பின்னர் 'காலைப் பிடித்தேன் கணபதி' என அவரது காலைப் பிடித்துக்கொண்டு, 'எனக்கு வேண்டும் வரங்களை இசைப்பேன் கேளாய் கணபதி' என சில வரங்களை விருத்தத்தில் கேட்கிறார். உரிமையோடு வரங்களைக் கேட்டுவிட்டால் மட்டும் போதுமா? நமது கடமைகளைச் செய்யவேண்டாமா என நினைத்து,
'கடமை யாவன தன்னைக் கட்டுதல்
பிறர்துயர் தீர்த்தல், பிறர்நலம் வேண்டுதல்
.........
உலகெலாங் காக்கும் ஒருவனைப் போற்றுதல்
இந்நான் கேயிப் பூமியி லெவர்க்கும்
கடமை யெனப்படும்; பயனிதில் நான்காம்;
அறம், பொருள், இன்பம், வீடெனு முறையே'
நமது கடமைகள் எவை எவை என பட்டியலிட்டு விளக்குகிறார். அதிலும் கடமையில் எது முதன்மையானது, முக்கியமானது என்பதை அடுத்து வரும் வரியிலேயே விளக்கி,
'தன்னை யாளுஞ் சமர்த்தெனக் கருள்வாய்
மணக்குள விநாயகா! வான்மறைத் தலைவா!
தனைத்தான ஆளுந் தன்மைநான் பெற்றிடில்
எல்லாப் பயன்களும் தாமே எய்தும்,
அசையா நெஞ்சம் அருள்வாய்'
என அசையா நெஞ்சம் அருள வேண்டிக்கொள்கிறார்.
கடமையில் தலையாய கடமை தன்னைக் கட்டுதல். அதாவது, பிறரை அடக்கியாள முற்படாமல் தம்மைத் தாமே அடக்கியாள முற்படுதல். அடுத்தது பிறர் துயர் தீர்த்தல். அதற்கடுத்தது பிறர் நலம் வேண்டுதல். அதன் பின்னரே அவரவர்களுக்கு விருப்பமான உலகைக் காக்கக்கூடிய இறைவனை வேண்டுதல் என கடமைகளை அழகுற எடுத்துரைக்கிறார். கடமைகள் இவைதான் என தெளிவுபடுத்திவிட்டாலும்கூட அதன்படி நடக்க இயலாமல் மனம் போன போக்கில் சில சமயம் நடந்துகொண்டு விடுகிறோம். விளக்கத்தைப் பெற்ற பின்னரும், சில சமயங்களில் மனத்தை அதன் போக்கில் போகவிட்டு விடுவதால் அதற்கு சோர்வு வந்துவிடுகிறது. இவ்விதச் சோர்வைச் சரி செய்ய மனத்திற்கு,
'யார்க்கும் எளியனாய், யார்க்கும் வலியனாய்,
யார்க்கும் அன்பனாய், யார்க்கும் இனியனாய்
வாழ்ந்திட விரும்பினேன்...
மனமே! எனை நீ வாழ்வித் திடுவாய்!
வீணே யுழலுதல் வேண்டா,
சக்தி குமாரன் சரண்புகழ் வாயே!'
என நான்காவது கடமையை நயம்பட நவில்கிறார். மேலும் இவ்விதம் சரணடைந்தால் அந்த இறையானது நம்மை எப்படியெல்லாம் காத்தருளும் என்பதை,
'நிழலினும் வெயிலினும் நேர்ந்தநற் துணையாய்த்
தழலினும் புனலினும் அபாயந் தவிர்த்து,
மண்ணினும் காற்றினும் வானினும் எனக்குப்
பகைமையொன் றின்றிப் பயந்தவிர்த் தாள்வான்,
ஓமெனும் நிலையில் ஒளியாத் திகழ்வான்'
என்ற வரிகளின் மூலம் உறுதிபடக் கூறுகிறார். பின்னர் இக்கடவுள் எத்தன்மையானவர் என்பதை,
'ஏழையர்க்கெல்லாம் இரங்கும் பிள்ளை,
வாழும் பிள்ளை, மணக்குளப் பிள்ளை,
வெள்ளாடை தரித்த விட்டுணு வென்று
செப்பிய மந்திரத் தேவனை
முப்பொழு தேத்திப் பணிவது முறையே'
என மணக்குள விநாயகரை மனத்தில் இருத்தி வர்ணிக்கிறார். மேலும் 'எது இறை?' என்ற விஷயத்தில் ஒவ்வொருவரும் அவரவர்கள் பெற்ற விளக்கத்தின் அடிப்படையில் பலவிதக் கருத்துகளோடு வாடுகின்றனர். தெய்வம் ஒன்றுதான் என அறிந்திருந்தும் முறையாக நடக்காமல் மூடத்தனமாக, 'என் தெய்வம்தான் உயர்ந்தது' என்றெல்லாம் கூறி மனம் போன போக்கில் நடந்துகொள்கின்றனர். அவர்களுக்கு பாரதியார் இறை எது என்பதை,
`ஆதிமூலமே! அனைத்தையும் காக்கும்
தேவ தேவா! சிவனே! கண்ணா!
வேலா! சாத்தா! விநாயகா! மாடா!
இருளா! சூரியா! இந்துவே! சக்தியே!
வாணி காளி மாமக ளேயோ!
ஆணாய்ப் பெண்ணாய் அலியாய் உள்ளது
யாதுமாய் விளங்கும் இயற்கைத் தெய்வமே!
வேதச் சுடரே! மெய்யாங் கடவுளே!
அபயம் அபயம் அபயம் நான் கேட்டேன்;
நோவு வேண்டேன், நூறாண்டு வேண்டினேன்;
அச்சம் வேண்டேன், அமைதி வேண்டினேன்;
உடைமை வேண்டேன், உன்துணை வேண்டினேன்;
வேண்டா தனைத்தையும் நீக்கி
வேண்டிய தனைத்தும் அருள்வதுன் கடனே!'
விவரிக்கிறார். தெய்வங்கள் பலப்பலவாக இருந்தாலும் இறை ஒன்றுதான் என்பதை மேற்கண்ட வரிகளின் மூலம் சுட்டிக்காட்டுவதுடன், வாழ்க்கைக்கு எது தேவை என்பதை இப்பாடல்வரிகளில் பட்டியலிடுவதுடன், அனைத்தையும் தந்தருள்வது உனது கடமை என இறைவனிடம் கட்டளையிடுகிறார். மேலும்,
'மேன்மைப்படுவாய் மனமே! கேள்
விண்ணின் இடி முன்விழுந்தாலும்
பான்மை தவறி நடுங்காதே,
பயத்தால் ஏதும் பயனில்லை'
என்கிறார். தன் மனத்திடம் ஆன்மாவான கணபதியின் அருள் இருக்கும்போது நீ ஏன் அச்சப்படுகிறாய்? எனக் கேட்கிறார். அச்சத்தை விட்டொழித்து ஆனைமுகனின் பெயரைக் களிப்போடு கூறி அவரைத் தஞ்சமடைந்து ஒருவர் நேர்மையுடன் வாழ்ந்து வருவாரானால்,
'அச்சமில்லை அமுங்குத லில்லை
நடுங்குத லில்லை நாணுத லில்லை
பாவ மில்லை பதுங்குத லில்லை
ஏது நேரினும் இடர்ப்பட மாட்டோ ம்;
அண்டஞ் சிதறினால் அஞ்சமாட்டோ ம்;
யார்க்கும் அஞ்சோம் எதற்கும் அஞ்சோம்;
எங்கும் அஞ்சோம் எப்பொழுதும் அஞ்சோம்'
எனத் துணிவுடன் இருக்கலாம் எனக் கூறுபவர் பக்தியின் மற்றும் பக்தனின் லட்சணம் என்ன என்பதையும்
'பக்தி யுடையார் காரியத்திற் பதறார்!
எனை நீ காப்பாய், யாவுமாந் தெய்வமே!
பொறுத்தா ரன்றோ பூமி யாள்வார்;
யாவும் நீ யாயின் அனைத்தையும் பொறுத்தல்
செவ்விய நெறி, அதில் சிவநிலை பெறலாம்'
மேற்கண்ட வரிகளில் தெளிவுபடுத்துகிறார். என்னதான் உனைச் சரணடைந்தாலும் உனக்கே என் ஆவியையும் உள்ளத்தையும் அர்ப்பணித்தாலும் அவ்வப்போது ஏற்படும் துன்பங்களும் சோதனையும் வாழ்வில் விரக்தியை ஏற்படுத்தி மனத்தைக் கவலைக்குள்ளாக்கி சோர்வடையச் செய்கிறது. இவற்றில் இருந்தெல்லாம் நீதான் என்னைக் காக்க வேண்டும் என்று பலவாறாக அந்த இறையிடம் நமக்காக முறையிடுகிறார்:
'மேவி மேவித் துயரில் வீழ்வாய்,
எத்தனை கூறியும் விடுதலைக் கிசையாய்,
பாவி நெஞ்சே!
'தலையிலிடி விழுந்தால் சஞ்சலப் படாதே;
ஏது நிகழினும் 'நமக்கென்' என்றிரு;
பராசக்தி யுளத்தின் படியுலகம் நிகழும்;
'வாழ்க புதுவை மணக் குளத்து
வள்ளல் பாத மணிமலரே!
ஆழ்க உள்ளம் சலனமிலாது!
அகண்ட வெளிக்கண் அன்பினையே
சூழ்க! துயர்கள் தொலைந்திடுக!
தொலையா (இன்பம் விளைந்திடுக!)
வீழ்க! கலியின் வலியெல்லாம்!
'கவலைப் படுதலே கடுநரகு அம்மா!
கவலையற் றிருத்தலே முக்தி
சிவனொரு மகனிதை நினக்கருள் செய்கவே'
இவ்வாறெல்லாம் நமக்காகப் பாடும் பாரதியார் தவம் எது என்பதையும்,
'செய்க தவம்! செய்கதவம்! நெஞ்சே! தவம் செய்தால்
எய்த விரும்பியதை எய்தலாம் - வையகத்தில்
அன்பிற் சிறந்த தவமில்லை, அன்புடையார்
இன்புற்று வாழ்தல் இயல்பு'
என்ற வரிகளின் மூலம் கோடிட்டுக் காட்டுகிறார். 'அன்பிற் சிறந்த தவமில்லை' என தவத்தைப் பற்றி எளிமையாக அழகாக எடுத்துரைத்த மகாகவி, அடுத்து நம்மை அமர நிலைக்கு அழைத்துச் செல்ல உதவுவது எது என்பதையும் விநாயகர் நான்மணி மாலையின் இறுதியில் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்:
'பக்தி வாழி! பலப்பலகாலமும்
உண்மை வாழி! ஊக்கம் வாழி!
நல்ல குணங்களே நம்மிடை யமரர்
பதங்களாம் கண்டீர் பாரிடை மக்களே!'
மனத்தின் மாயைகளுக்கு ஒருவர் அகப்படாமல் அதிலிருந்து மீள வேண்டுமெனில், தன்னைக் கட்டுவதுடன் பிறர் துயர் தீர்த்தலும், பிறர் நலம் வேண்டுதல் போன்ற கடமைகளையும் தன் வாழ்வாகக் கொள்ளவேண்டும். அத்துடன் உலகெல்லாங் காக்கும் ஒருவனாகிய இறையைப் போற்றுவதையும் முக்கியக் கடமையாகக் கொள்வதுடன் அன்பெனும் நல்ல குணத்தையும் கடைப்பிடித்து வருதல் வேண்டும் என்பதையே பாரதியார் விநாயகர் நான்மணி மாலையின் முலம் நமக்கு உ(இ)றுதியாகக் கூறுகிறார்.
Subscribe to:
Posts (Atom)