புன்னகையை இலவசமாகக் கொள்ளுங்கள்!

இலவசம் என்ற வார்த்தை எங்கெல்லாம் பரவிக் கிடக்கிறது எனக் கணக்கிட்டால் இலவசம் இல்லாத இடமே இல்லையென்று சொல்லிவிடலாம். கொசுறை உசிராகக் கொண்ட அடித்தட்டு மக்களிலிருந்து தொடங்கி, வாக்குறுதிகளை அள்ளி வழங்கும் அரசியல்வாதிகள் அனைவரையும் கவர்ந்திரு(ழு)க்கும் தாரக மந்திரம் இலவசம்!

என்ன ஒன்று - இலவசம் இலவசமாகக் கிடைப்பதில்லை என்பதை உணர்ந்தவர்களே இலவசத்துக்கு ஆளாகப் பறப்பதுதான் இங்கு அதிகம். அதுதான் ஆச்சரியமும்கூட!

சமீபத்தில் வெளிவந்திருக்கும் சிறுகதைத் தொகுப்பொன்றின் தலைப்புகூட - 'புத்தகம் வாங்கினால் புன்னகை இலவசம்!' என்றிருக்கிறது.

இலவசம் எப்படியெல்லாம் நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது என்பதை இந்த வார்த்தையைப் பிரித்துப் பார்த்தாலே நன்கு விளங்கும். இல - இல்லை; வசம் - இருப்பு. அதாவது - இலவசம் என்றாலே நாம் நம் வசத்தை இழந்துவிடுகிறோம் என்பதையே இது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறதோ!

(இழ + வசம்) ஒன்றை இழந்தால்தான் இன்னொன்றைப் பெறமுடியும் என்பதே இலவசமாக வந்திருக்குமோ?! தள்ளுபடி என்கிற விஷயம் இதன் குழந்தையோ?!

சரி. இந்த ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, நகைச்சுவைக்குப் போவோமா?

'இடியாய் விழுந்துட்டுது. சிரித்துத் தொலையேண்டா!' என ஒருவர் கூறியும் நகைக்காமல் இருந்தால் அதுவும் சிலருக்கு ஒருவித நகைச்சுவைதான். நங்கைக்கு நீங்கள் நகை வாங்கிக்கொடுக்கையில் புன்னகை ஒன்றை அவள் சிந்துவாளல்லவா! அதுவும் நகைச்சுவைதான். எங்களிடம் வாங்கும் நகைகளுக்கு செய்கூலி, சேதாரம் இல்லை என நகைக் கடைக்காரர் கொடுக்கும் வாக்குறுதியை நினைத்தாலும் நகைப்பு உங்களுக்கு தன்னாலேயே பிறக்கிறதல்லவா? அதுவும் நகைச்சுவைதான்!

எல்லாம் சரி. நகைச்சுவைக்கு எதற்கு இப்பொழுது இந்த முக்கியத்துவம்?

எல்லாம் காரணமாகத்தான்! இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வில் நாம் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும் தருணங்கள் எத்தனை என எண்ணிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?

சிரிப்பைக் குறித்துச் சிந்திக்கத் தொடங்கினால் அக்காலத்திய விகடகவியான தெனாலிராமன் பீர்பால் தொடங்கி, சமீப காலத்திய சார்லி சாப்ளின், சந்திரபாபு, நாகேஷ், என்.எஸ்.கே., கவுண்டமணி, செந்தில், விவேக் மற்றும் வடிவேலு வரை இன்னமும் சிரிக்கவைக்கும் பட்டாளங்கள் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. தாமும் சிரித்து மற்றவர்களையும் சிரிக்க வைப்பது என்பது சிலருக்கு மட்டுமே கைவந்த கலை.

சிரிப்புக்கு அப்படி என்ன ஒரு சிறப்பு?

அடிசன் என்ற பெரியார், 'சிரிப்பு ஒன்றுதான் மிருகத்திடமிருந்து மனிதனை வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது!' என்கிறார். ஆனால், நாம் என்ன செய்கிறோம்? சிரிப்பதில்கூட கஞ்சத்தனம் கொண்டிருக்கிறோம். உதட்டளவில் மட்டுமே சிரிக்கிறோம்.

இதெல்லாம் சிரிப்பேயல்ல என்று சில பெரியார்கள் சொல்கிறார்கள். 'உரக்கச் சிரித்தால் உள்ளத்தின் வெண்மையைக் காட்டும்!' என அறிஞர் கோல்ட்ஸ்மித்தும், 'நன்றாகச் சிரித்தால் வீட்டில் ஒளி பரவும்!' என பால்தாக்ரேயும் சிரிப்பைப் பற்றிச் சிந்தித்திருக்கிறார்கள்.

சிரிப்பை நினைத்தாலே சிரிப்புதான் வருகிறது. நகைச்சுவை நடிகர் சந்திரபாபுவின் பாடலான 'சிரிப்பு வருது, சிரிப்பு வருது' என்ற பாடலொன்றே போதும். சிரிப்பை வரவழைப்பதுடன் நன்கு சிந்திக்கவும் வைக்கும் பாடல் அது.

உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை பொதுவாகவே அடக்கிவைக்கக் கூடாது என்பார்கள். ஆனால் சிலரோ, சிரிக்கவேண்டிய தருணங்களிலும்கூட தங்கள் கஷ்டங்களை நினைத்தே சிரிக்காமல் இருப்பதும் வாடிக்கையாகக் கொண்டுள்ளனர்.

பெயரளவில் சிரிப்பதற்கும் உள்ளந்திறந்து சிரிப்பதற்கும் எவ்வளவோ வேறுபாடிருக்கிறது.

ஒரு குமரி உங்களைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள் எனில், நீங்களும் அவளைப் பார்த்து ஒரு புன்னகையைப் பரிமாறுங்கள். அதை விட்டுவிட்டு, 'அவள் ஏன் நம்மைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்? இதற்கு நாம் சிரிக்கலாமா, வேண்டாமா? எதற்காகச் சிரிக்கவேண்டும்?' என்றெல்லாம் சிந்தித்து, அச்சமயத்தில் நீங்கள் சிரிக்காமல் விட்டீர்களானால் - அந்தக் குமரியிடமிருந்து நட்பாகட்டும், காதலாகட்டும் எதையுமே பெறமுடியாது. முடிவில் மனக்குழப்பத்துக்கு மட்டுமே உள்ளாகி, துன்பத்தில்தான் ஆழவேண்டியிருக்கும். இங்கு பெயரளவில் சிரித்திருந்தால்கூட இந்த மனத்துன்பம் வந்திருக்காதே! அட! நீங்கள் சிரிக்காததால்தான் உங்களுக்கு மன உளைச்சலா? இதையேகூட துன்பமாக நினைக்காமல் ஓர் அனுபவமாகக் கொண்டு உங்களையே நீங்கள் எண்ணிச் சிரித்திருந்தாலும், பின்னர் தாடி வைக்கும் அளவுக்கு வளராது அல்லவா!

'சிரிச்சி சிரிச்சி வந்தா சீனா தானா டோ ய்!' என்ற பிரபலப் பாடல் இடம் பெற்ற படத்தை மறந்திருக்க மாட்டீர்கள். அதில் சிநேகாவின் அப்பாவாக வரும் பிரகாஷ்ராஜ், அவருக்குக் கோபம் மற்றும் பதற்றம் வந்தால் அதைத் திசை திருப்புவதற்காக 'ஹா, ஹா, ஹா ஹா!' என தனக்குத்தானே சிரிக்கத் தொடங்குவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். படம் பார்க்கும் நமக்கு, 'இது என்ன இப்படியொரு கேணத்தனமான சிரிப்பு?' என எரிச்சலுடனேயே பார்ப்போம்.

'ஆனால், அது கேணத்தனமான சிரிப்பு இல்லை; அதுவொரு பயிற்சி என்கின்றன!' - சிரிப்புக் கலையைக் கற்றுத்தரும் நகைச்சுவைச் சங்கங்கள். பல்வேறு நகரங்களில் இச்சங்கங்கள் இப்பொழுது இயங்கி வருகின்றன.

இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வியல் முறைகளினால் ஏற்படும் மன அழுத்தத்தை, நாம் மேற்கொள்ளும் சிரிப்புப் பயிற்சி பெருமளவில் குறைக்கிறதாம். மேலும், சிரிப்பதால் நம் உடலிலுள்ள இயற்கை வலி நிவாரணிகளான என்டார்ஃபின்ஸ்களின் செயல்வேகம் தூண்டப்படுவதால், கீல்வாயு, ஒற்றைத் தலைவலி மற்றும் பல தலைவலிகளால் விடாப்பிடியாக ஏற்படும் வலிகளும் குறைகிறதாம். சிரிப்பினால் நீண்டநாள்களாக இருந்துவரும் பல்வேறுபட்ட நோய்களும் தங்களுக்குப் படிப்படியாகக் குறைந்து வருகிறது என்பதை, இச்சங்கங்களில் பயிற்சி பெற்றுவரும் அன்பர்கள் சொல்கிறார்கள்.

சிரிப்பதற்குக்கூட ஒரு சங்கமா என எண்ணியும் நீங்கள் சிரிக்கலாம்.

ஏனெனில், சிரிப்பின் சிறப்பு அப்படி.

'சிலர் சிரிப்பார், சிலர் அழுவார், நான் அழுதுகொண்டே சிரிக்கின்றேன்!' என்ற பாடல், நீங்கள் அழுதுகொண்டும் சிரிக்கலாம் அல்லது சிரித்துக்கொண்டும் அழலாம் எனச் சொல்கிறது.

சிரிப்பைக் குறித்து இறுதியாக சில மூதறிஞர்கள் சொல்லியிருக்கும் பொன்மொழிகளையும் பார்ப்போம்:

'மனிதன் தரத்தை அளப்பது என்பது அவன் எதைச் சொன்னால் சிரிக்கிறான் என்பதைப் பொறுத்தது!' என்கிறார் கதே. புல்லரோ, 'மூடன் அதிகமாகச் சிரிப்பான், வஞ்சகன் சிரிக்கவே மாட்டான்!' என்கிறார்.

ஆனால், நயவஞ்சகர்கள்தானே அட்டகாசமாகச் சிரித்தவாறு போஸ் கொடுக்கிறார்கள் என நீங்கள் கேட்கலாம். அது வேறு, இது வேறு. 'அங்கே சிரிப்பர்கள் சிரிக்கட்டும் அது ஆணவச் சிரிப்பு!' என்பதாக இதைக் கொள்ளவேண்டும்.

இவ்வளவு எதற்கு?

'வாய்விட்டுச் சிரித்தால் நோய்விட்டுப் போகும்!' என்றொரு முதுமொழிகூட உள்ளதே!

சிரிப்பைக் குறித்து இவ்வளவு சிந்தித்தாயிற்று.

இந்தக் கட்டுரையைப் படித்தும் நீங்கள் சிரிக்கும் வித்தையைக் கைக்கொள்ளவில்லையெனில், நிச்சயம் பரிசு எனக்குத்தான்!