எழுத்தாளர் வல்லிக்கண்ணனுக்கு அஞ்சலி:

முத்துக்குளிக்க வாரீகளா?

வல்லிக்கண்ணனின் கடிதங்கள் என்ற நூலின் பின்புற அட்டையில் வல்லிக்கண்ணனின் கவிதை ஒன்று இடம் பிடித்திருக்கும். அந்தக் கவிதை, மாணிக்கம். என்னிடமுள்ள குப்பைக் கூளங்களுக்குள் அது எங்கே ஒளிந்திருக்கிறது என்பது இச்சமயம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. எனவே, அவரது கட்டுரை நூலான 'முத்துக்குளிப்பு' என்ற நூலிலிருந்து ஒரு பகுதியை இங்கே உங்கள் பார்வைக்கு விருந்தாக வைக்கிறேன். அதே சமயம் இன்று குழந்தைகள் தினமும்கூட. ஒரே கல்லில் இருமாங்காயாகவும் இந்தக் கட்டுரை விளங்குவதை நீங்கள் படித்து முடிக்கையில் உணர்வீர்கள்.

ஒரு கதை.

இரண்டு சிறுவர்கள் ஓர் இடத்துக்குப் போய்விட்டு திரும்பி வந்தார்கள். அவர்களிடம் 'விசேஷம் ஏதாவது உண்டா?' என்று பெரியவர் ஒருவர் கேட்டார்.

'ஒன்றுமில்லை' என்று ஒருவன் சொன்னான். மற்றொரு சிறுவன் உற்சாகத்தோடு கூறினான்.

'வழியில் பல அதிசயங்களை நான் பார்த்தேன். ஒரு மரத்தில் முன்பு இலைகளே நிறைந்திருந்தன. இப்பொழுது ஓர் இலைகூட அதில் இல்லை. சில செடிகளில் புதிது புதிதாகப் பூக்கள் பூத்து ஜோராக இருந்தன. வண்டி ஒன்று மெதுவாகப் போயிற்று. மாட்டின் கழுத்தில் புண் ஏற்பட்டிருந்தது. இரக்கம் இல்லாமல் அடிக்கிறானே என்று எனக்கு வருத்தம் உண்டாயிற்று...'

- இவ்வாறு அந்தப் பையன் விவரித்துக்கொண்டே போனான். பெரியவர் அவனைப் பாராட்டினார்.

பல விஷயங்களையும் கூர்ந்து கவனிக்கும் பண்பு ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. அது 'அவதானிகை' எனப்படும். இதை 'அறியும் அவா!' என்றும் சொல்லலாம். 'வழியே போய் வழியோடு திரும்புவதை விட்டுவிட்டு பராக்குப் பார்த்துக்கொண்டு போன பையனைப் பாராட்டியது தப்பு!' என்று சில பெரியவர்கள் சொல்லக்கூடும்.

என்ன நடக்கிறது என்று அறியவேண்டும் என்ற ஆசையோடு அங்குமிங்கும் பார்க்கிற பையன்களின் காதைப் பிடித்துத் திருகும் உபாத்தியாயர் ஒருவர் இருந்தார். காதைக் கவனிப்பதோடு அவர் விட்டுவிடுவாரா என்ன? 'கையை முறிக்க வேண்டும்' என்ற ஆசையோடு அவர் 'இம்போசிஷன்' வேறு எழுதச் சொல்லுவார். அறியவேண்டும் என்கிற ஆசை பூனையைச் சாகடிக்கிறது! `Curiosity kills the Cat!' என்று முன்னூறு, நானூறு தடவைகள்
எழுதிக்கொண்டு வரும்படி செய்வார்.

இத்தகைய பெரியவர்களைப் பற்றித்தான், 'தாத்தாவும் பேரனும்' எனும் புத்தகத்தில் வரும் அனுபவஞானியான ஒரு தாத்தா குறிப்பிடுகிறார்.

'பெரும்பாலானவர்கள் நோக்குகிறார்கள்; ஆனால் ஒருபோதும் எதையும் பார்ப்பதில்லை. பெரும்பாலோர் கண்கள் திறந்திருந்தும் குருடராய் வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார்கள். சிஞ்ச் பூச்சி முதல் இப்பி வரை எதுவும் நீ அதை உண்மையாகவே கவனித்து, அதுபற்றிச் சிந்தித்தால்,
சுவாரஸ்யமானதுதான். ஆராயும் ஆவல் அறிவுக்கு அவசியமானது. அறிந்துகொள்ளும் ஆவல் ஒருபோதும் பூனையைக் கொன்றதில்லை. மந்தபுத்தியால் பூனை செத்திருக்கும் அல்லது எலிகளை அதிகம் தின்றதால் இருக்கலாம்.'

ஒவ்வொரு பொருளையும் நன்கு கவனித்து அதுபற்றி எண்ணினால், ஒவ்வொன்றும் ஓர் அற்புதம் என்பது விளங்கும்.

வண்டி அற்புதப் பொருளாம், வண்டி மாடு அற்புதப் பொருளாம். வண்டி பூட்டும் கயிறு, அதுவும் அற்புதப் பொருளாம் என்று கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை பாடியிருக்கிறார்.

கவிகளுக்கு மட்டும்தான் எல்லாம் அற்புதப் பொருள்களாகத் தோன்றும் என்பதில்லை. ஒவ்வொன்றிலும் அற்புதத்தைக் காணும் பசுமை மனோபாவம் சிறு பிள்ளைகளுக்கும் இருக்கிறது. அதனால்தான் குழந்தைகள், 'ஏன்? ஏன்?' என்று கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்கின்றன.

குழந்தைகளின் கேள்விகளுக்குத் தகுந்த பதில்களை, அவர்களுக்குத் திருப்தி தரும் விதத்தில், சொல்ல முடியாதபோது அல்லது சொல்வதற்குப் பொறுமை இல்லாதபொழுது, பெரியவர்கள் எரிந்து விழுகிறார்கள், ஏசுகிறார்கள். 'என்ன இது, சும்மா தொண தொணத்துக்கொண்டு!' என்று கோபித்து, முதுகில் இரண்டு 'பூசைக் காப்பு'ம் கொடுக்கிறார்கள். இதனால் நாளடைவில் குழந்தைகளின் உள்ளம் வறண்டு போகிறது.

பெரியவர்கள் பதில் சொன்னால் சொல்லட்டும். சொல்லாது போனால் போகட்டும் என்ற தன்மையில் 'ஏன் இது இப்படி இருக்கிறது? ஏன் அது இவ்வாறு தோன்றுகிறது? ஏன் இது வேறுவிதமாக இல்லை?' என்று ஓயாது கேள்விகளை எழுப்பி, தாங்களாகவே விடை காண முயலும் சிறுவர், சிறுமியரும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் உள்ளம் சதா உணர்வுத் துடிப்போடு திகழ்கிறது.

'இது இப்படித்தான் இருக்கும். எல்லாம் அதனதன் இயற்கை!' என்று பெரும்பாலாரைப் போல, அறிவுக் குறுகுறுப்பு பெற்றவர்களும் எண்ணி, தங்கள் காரியங்களைச் செய்துகொண்டு போயிருந்தால், அறிவு வளர்ச்சி ஏற்பட்டிராது. 'ஏன் இப்படி? இது ஏன் இப்படி இல்லை?' என்ற கேள்விகளே ஆராய்ச்சிக்கு அஸ்திவாரமாகும்.