எழுத்தாளர் வல்லிக்கண்ணனுக்கு அஞ்சலி:

முத்துக்குளிக்க வாரீகளா?

வல்லிக்கண்ணனின் கடிதங்கள் என்ற நூலின் பின்புற அட்டையில் வல்லிக்கண்ணனின் கவிதை ஒன்று இடம் பிடித்திருக்கும். அந்தக் கவிதை, மாணிக்கம். என்னிடமுள்ள குப்பைக் கூளங்களுக்குள் அது எங்கே ஒளிந்திருக்கிறது என்பது இச்சமயம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. எனவே, அவரது கட்டுரை நூலான 'முத்துக்குளிப்பு' என்ற நூலிலிருந்து ஒரு பகுதியை இங்கே உங்கள் பார்வைக்கு விருந்தாக வைக்கிறேன். அதே சமயம் இன்று குழந்தைகள் தினமும்கூட. ஒரே கல்லில் இருமாங்காயாகவும் இந்தக் கட்டுரை விளங்குவதை நீங்கள் படித்து முடிக்கையில் உணர்வீர்கள்.

ஒரு கதை.

இரண்டு சிறுவர்கள் ஓர் இடத்துக்குப் போய்விட்டு திரும்பி வந்தார்கள். அவர்களிடம் 'விசேஷம் ஏதாவது உண்டா?' என்று பெரியவர் ஒருவர் கேட்டார்.

'ஒன்றுமில்லை' என்று ஒருவன் சொன்னான். மற்றொரு சிறுவன் உற்சாகத்தோடு கூறினான்.

'வழியில் பல அதிசயங்களை நான் பார்த்தேன். ஒரு மரத்தில் முன்பு இலைகளே நிறைந்திருந்தன. இப்பொழுது ஓர் இலைகூட அதில் இல்லை. சில செடிகளில் புதிது புதிதாகப் பூக்கள் பூத்து ஜோராக இருந்தன. வண்டி ஒன்று மெதுவாகப் போயிற்று. மாட்டின் கழுத்தில் புண் ஏற்பட்டிருந்தது. இரக்கம் இல்லாமல் அடிக்கிறானே என்று எனக்கு வருத்தம் உண்டாயிற்று...'

- இவ்வாறு அந்தப் பையன் விவரித்துக்கொண்டே போனான். பெரியவர் அவனைப் பாராட்டினார்.

பல விஷயங்களையும் கூர்ந்து கவனிக்கும் பண்பு ஒவ்வொருவருக்கும் தேவை. அது 'அவதானிகை' எனப்படும். இதை 'அறியும் அவா!' என்றும் சொல்லலாம். 'வழியே போய் வழியோடு திரும்புவதை விட்டுவிட்டு பராக்குப் பார்த்துக்கொண்டு போன பையனைப் பாராட்டியது தப்பு!' என்று சில பெரியவர்கள் சொல்லக்கூடும்.

என்ன நடக்கிறது என்று அறியவேண்டும் என்ற ஆசையோடு அங்குமிங்கும் பார்க்கிற பையன்களின் காதைப் பிடித்துத் திருகும் உபாத்தியாயர் ஒருவர் இருந்தார். காதைக் கவனிப்பதோடு அவர் விட்டுவிடுவாரா என்ன? 'கையை முறிக்க வேண்டும்' என்ற ஆசையோடு அவர் 'இம்போசிஷன்' வேறு எழுதச் சொல்லுவார். அறியவேண்டும் என்கிற ஆசை பூனையைச் சாகடிக்கிறது! `Curiosity kills the Cat!' என்று முன்னூறு, நானூறு தடவைகள்
எழுதிக்கொண்டு வரும்படி செய்வார்.

இத்தகைய பெரியவர்களைப் பற்றித்தான், 'தாத்தாவும் பேரனும்' எனும் புத்தகத்தில் வரும் அனுபவஞானியான ஒரு தாத்தா குறிப்பிடுகிறார்.

'பெரும்பாலானவர்கள் நோக்குகிறார்கள்; ஆனால் ஒருபோதும் எதையும் பார்ப்பதில்லை. பெரும்பாலோர் கண்கள் திறந்திருந்தும் குருடராய் வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார்கள். சிஞ்ச் பூச்சி முதல் இப்பி வரை எதுவும் நீ அதை உண்மையாகவே கவனித்து, அதுபற்றிச் சிந்தித்தால்,
சுவாரஸ்யமானதுதான். ஆராயும் ஆவல் அறிவுக்கு அவசியமானது. அறிந்துகொள்ளும் ஆவல் ஒருபோதும் பூனையைக் கொன்றதில்லை. மந்தபுத்தியால் பூனை செத்திருக்கும் அல்லது எலிகளை அதிகம் தின்றதால் இருக்கலாம்.'

ஒவ்வொரு பொருளையும் நன்கு கவனித்து அதுபற்றி எண்ணினால், ஒவ்வொன்றும் ஓர் அற்புதம் என்பது விளங்கும்.

வண்டி அற்புதப் பொருளாம், வண்டி மாடு அற்புதப் பொருளாம். வண்டி பூட்டும் கயிறு, அதுவும் அற்புதப் பொருளாம் என்று கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை பாடியிருக்கிறார்.

கவிகளுக்கு மட்டும்தான் எல்லாம் அற்புதப் பொருள்களாகத் தோன்றும் என்பதில்லை. ஒவ்வொன்றிலும் அற்புதத்தைக் காணும் பசுமை மனோபாவம் சிறு பிள்ளைகளுக்கும் இருக்கிறது. அதனால்தான் குழந்தைகள், 'ஏன்? ஏன்?' என்று கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்கின்றன.

குழந்தைகளின் கேள்விகளுக்குத் தகுந்த பதில்களை, அவர்களுக்குத் திருப்தி தரும் விதத்தில், சொல்ல முடியாதபோது அல்லது சொல்வதற்குப் பொறுமை இல்லாதபொழுது, பெரியவர்கள் எரிந்து விழுகிறார்கள், ஏசுகிறார்கள். 'என்ன இது, சும்மா தொண தொணத்துக்கொண்டு!' என்று கோபித்து, முதுகில் இரண்டு 'பூசைக் காப்பு'ம் கொடுக்கிறார்கள். இதனால் நாளடைவில் குழந்தைகளின் உள்ளம் வறண்டு போகிறது.

பெரியவர்கள் பதில் சொன்னால் சொல்லட்டும். சொல்லாது போனால் போகட்டும் என்ற தன்மையில் 'ஏன் இது இப்படி இருக்கிறது? ஏன் அது இவ்வாறு தோன்றுகிறது? ஏன் இது வேறுவிதமாக இல்லை?' என்று ஓயாது கேள்விகளை எழுப்பி, தாங்களாகவே விடை காண முயலும் சிறுவர், சிறுமியரும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் உள்ளம் சதா உணர்வுத் துடிப்போடு திகழ்கிறது.

'இது இப்படித்தான் இருக்கும். எல்லாம் அதனதன் இயற்கை!' என்று பெரும்பாலாரைப் போல, அறிவுக் குறுகுறுப்பு பெற்றவர்களும் எண்ணி, தங்கள் காரியங்களைச் செய்துகொண்டு போயிருந்தால், அறிவு வளர்ச்சி ஏற்பட்டிராது. 'ஏன் இப்படி? இது ஏன் இப்படி இல்லை?' என்ற கேள்விகளே ஆராய்ச்சிக்கு அஸ்திவாரமாகும்.

விடு தலை..?

சுதந்திரம் என்பது என்ன?

சுதந்திரம் என்பது தான்தோன்றித்தனமாகத் திரிவதா அல்லது கட்டுப்பாடுகளுக்குள் கட்டுண்டு கிடப்பதா?

'சுதந்திரம்' என்ற பேச்சை எடுத்தாலே நமக்கெல்லாம் பொதுவாகத் தோன்றுவது ஒரு விடுதலை உணர்வே. விடுதலை உணர்வு என்று கூறும்போதே சிறைபட்டுக் கிடக்கும் உணர்வும் நமக்குள் இருப்பதை அது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறது.

நமக்குள்ளேயே ஏன் நாம் சிறைப்பட்டிருக்க வேண்டும்? இதற்குக் காரணம் என்ன என்று எப்போதாவது யோசித்திருப்போமா? இப்போது யோசிப்போம்.

மீண்டும் 'சுதந்திரம்' என்பது என்ன என்ற கேள்விக்கே வருவோம்.

'உன்னை அறிந்தால், நீ உன்னை அறிந்தால்
இந்த உலகத்தில் போராடலாம்.
நிலை உயர்ந்தாலும், தாழ்ந்தாலும்
தலை வணங்காமல் நீ வாழலாம்!'

- என்ற பாடலை நாம் அனைவருமே கேட்டிருப்போம். அந்தப் பாடல் சுதந்திரம் என்றால் என்ன என்பதை அழகுற உணர்த்தி நிற்கிறது.

'உன்னையே நீ அறிவாய்!' என்ற அந்த வாழ்வியல் வாசகத்தில்தான் உனது சுதந்திரமே, உனது உண்மை வாழ்வே அடங்கியுள்ளது என்பதை அந்தப் பாடல் வலியுறுத்துகிறது. உனது நிறை - குறைகளை நீ அறிந்துகொள்ளும்போதுதான் பிறரது நிறைகுறைகளும் உன்னைப் பெரிதாகப் பாதிக்காதவண்ணம் நீ சுதந்திரமாகப் பீடுநடை போட முடியும்.

ஆக சுதந்திரம் என்பது தன்னை உணர்தல். தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளுதல் என்பது இப்போது உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும். இப்போது தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்காக எவ்விதமான சாதக, பாதக செயல்களையும் செய்யலாமா என்ற கேள்வி எழுவதும் தவிர்க்க இயலாத ஒன்று.

இதற்கு பிளேட்டோ கூறும் பதில் இதுதான் - 'விவேகமுள்ளவனே உண்மையான சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கிறான்!'

'விவேகமுள்ளவன் கல்விப் பயிற்சியினாலும், கூர்ந்த மதி நுட்பத்தினாலும் சூழ்நிலைக்கேற்பத் தன்னைப் பக்குவப்படுத்திக்கொண்டுவிடுகிறான். அவனுக்கு எத்தகைய நிர்ப்பந்தமும் தோன்றுவதில்லை. அப்படி ஏதாவது நிர்ப்பந்தம் இருக்குமாகில், அதுகூட அவனுடைய நெஞ்சத்தின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கும் ஏதோ ஒன்றாகத்தான் இருக்கவேண்டும்; அதுவே அவனைக் கட்டுப்படுத்துவதாகவும் இருக்கவேண்டும்! நன்மை தீமைகளை
அறிந்துகொள்ளும் திறன் அவனிடம் உண்டு. அதனால் அவனால் தீயவற்றை விலக்கி, நன்மைகளை நாடும் வழியில் வாழ முடிகின்றது. சர்வ விவேகியான ஆட்சியாளனும்கூட இப்படித்தான் நடந்துகொள்ள வேண்டும். ராஜாங்கத்தின் குடிமக்களிடம் விவேகமாக நடந்துகொள்ள வேண்டும். நன்மை தீமைகளை நன்றாகத் தெரிந்து நடக்கவேண்டும். சாதாரணப் பிரஜை முழு அளவுக்கு விவேகியாக இருக்கமாட்டான். பொதுவாக, அவன் அறியாமை மிக்கவனாகவே இருப்பான். சில சமயம், அவனுக்கு நல்ல வழி எது என்பது தெரிந்திருக்கும். ஆனால் அலட்சிய புத்தியாலும், இன்பத்தின்பால் அதிக ஆசை கொள்வதாலும் அவன் அவ்வழி செல்லாதிருப்பான். விவேகியான ஆட்சியாளன் பிறப்பிக்கும் ஆணைகள் அனைத்தும் அவனுக்கு அருவருப்பாகவும் அடக்குமுறையாகவும் தோன்றும். ஆயினும், இது தவிர்க்க முடியாதது!' என இராஜாங்கமும் சுதந்திரமும் என்ற தனது ஆய்வு நூலில் கொடுமுடி இராஜகோபாலன் சொல்லிச் செல்கிறார். மேலும் அவர் தனது நூலின் முடிவுரையில்,

'சுதந்திரம் என்பதே தார்மீக அனுபவந்தான். ஏனெனில், தீமையை நன்மை வெல்லவும், தனித்தன்மையைப் பொதுமயத்தன்மை வெல்லவும், வேற்றுமையை ஒற்றுமை வெல்லவும் உதவி செய்வதாக அது அமைந்திருக்கிறது என்பதுடன் தனிநபரின் இறுதியான சங்கற்பம் என்பது, மனித வர்க்கத்தின் பொதுநன்மையைச் சாதிக்கவல்ல சங்கற்பமேயாகும் என்று தெரிவிப்பதுடன், ஐக்கியம், அமைதி, பொதுநன்மை ஆகியவற்றுக்கு உதவும்
எதுவும் நல்லதாகும். தனிப் பாகுபாடு, வேற்றுமை, குறிப்பிட்ட பற்று ஆகியவற்றுக்கு உதவும் எதுவும் கெட்டதாகும்!' என உறுதிபடக் கூறுகிறார்.

மேற்கண்ட வகையில் சுதந்திரம் என்பது குறித்துச் சிறிது தெரிந்துகொண்டோம். சுதந்திரத்துக்காகப் போராடியவர்களின் சுதந்திர பாவத்தைச் சிறிது தெரிந்துகொள்வோமா?

தென்னாப்பிரிக்காவில் முதன்முதலில் சிறைத் தவத்தை மேற்கொண்ட காந்திஜி, சிறையின் சட்டதிட்டங்களை உள்ளது உள்ளவாறே கடைப்பிடித்தார். ஒரு தடவை வார்டன் காந்திஜியிடம், மலங்கழிக்கும் இடங்களைச் சுத்தம் செய்வதற்கு இந்தியக் கைதிகள் இருவரை அனுப்பிவைக்குமாறு கேட்டுக்கொள்ள, 'நீங்கள் சொல்லுங்கள், ஆளை நான் அனுப்புகிறேன்!' என்றவர் சிறிது நேரம் கழித்து வார்டனின் முன்னால் சென்று நின்றார். ஆட்கள் எங்கே என வார்டன் வினவ, 'இதோ நிற்கிறேனே!' எனக் காந்திஜி சிரித்தவாறே பதிலளிக்க, அதற்கு வார்டன், 'நீங்கள் இங்கு கைதி என்பது சரி. ஆனால், வாழ்க்கையில் ஒரு பாரிஸ்டர் அல்லவா? நீங்கள் போய் மலங்கழிக்கும் இடத்தைச் சுத்தம் செய்வதா?' என ஆச்சரியம் ததும்பக் கேட்க, அதற்குக் காந்திஜி -

'நான் ஒரு மனிதன். என்னுடனிருக்கும் சகோதரக் கைதிகளும் மனிதர்களே. எங்களுக்குள் எந்த வேறுபாடும் கிடையாது. மலங்கழிக்கும் இடத்தைக் கழுவுவதை நான் இழிசெயல் என்று கருதவில்லை. இதைச் செய்வதில் எனக்கு வெறுப்பேதும் இல்லை. இதற்கு மாறாக, இதிலும் பழக்கம் இருக்கவேண்டியது அவசியம் என்பதே என் அபிப்பிராயம்' எனப் பதிலளித்தார். இச்சம்பவத்தைப் படிக்கையில் காந்திஜி, 'செய் அல்லது செத்துமடி!'
என்பதையே தனது சுதந்திர பாவமாகக் கொண்டிருந்தார் என்பதை உணர முடிகிறது.

சுபாஷ் சந்திரபோஸ் நிறுவிய இந்திய தேசீய ராணுவத்தின் வரலாற்றில் நடந்த உருக்கமான ஒரு நிகழ்ச்சியை இனிக் காண்போம்.

சிறுவர் குழு ஒன்று நேதாஜிக்கு உதவ முன்வர, அச்சிறுவர் குழுவுக்கு பிரிட்டிஷ் படைகள் பர்மா காடுகள் வழியே வருகின்றனவா என்ற வேவு பார்க்கும் வேலை தரப்பட, காட்டுக்குள்ளே அந்தச் சிறுவர் குழு நெடுந்தூரம் சென்றுவிட்டார்கள். திடீரென 'டாங்க்' ஒன்று வரும் ஒலி கேட்க, இவ்விவரத்தைப் படைத்தளத்துக்கு ஓடிப்போய்ச் சொல்லலாம் என நினைத்த அச்சிறுவர்குழுவில் ஒரு சிறுவனுக்கு, செய்தி போய்ச் சொல்லுமுன் 'டாங்க்' போய்ச் சேர்ந்துவிடும் எனத் தோன்றியதால், தங்களிடமுள்ள வெடிமருந்தை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு 'டாங்க்' வரும் பாதையில் படுத்துவிட்டால், 'டாங்க்' வெடித்துப்போய்விடும் என்ற யோசனை வந்து அதைக் குழுவிலுள்ளவர்களிடம் தெரிவிக்க, அச்சிறுவர் குழுவிலுள்ள அனைவரும் உடனே மரக்கிளைகளை ஒடித்து தம்மை ஒரு சிறுசெடி போல உருமாற்றிக்கொண்டு, வரிசையாக இடுப்பில் வெடிமருந்துகளுடன் படுத்துவிட, டாங்கு அவர்கள்மீது ஏறியதும் அண்டம் வெடிப்பது போன்ற பேரொலியுடன் டாங்குகள் வெடித்துச் சிதற, இப்பேரொலியைக் கேட்ட நேதாஜியின் படைத்தளத்தினர் எச்சரிக்கை அடைந்தனர். தன் படைத்தளத்துக்கு நேரவிருந்த பேராபத்தை, தங்கள் உயிரைக் கொடுத்து எச்சரித்த அந்த அஞ்சா நெஞ்சுடைய இளம் சிங்கங்களுக்குக் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நேதாஜி அஞ்சலி செலுத்தினார். அந்த இளம் சிறார்கள் உள்ளத்தில் விடுதலை என்றால் துணிந்து முடிவெடுப்பதுதான் என்று பதிவாகியிருக்குமோ?! சிறுவர்களின் இந்தச் சுதந்திர பாவத்தை என்னவென்று சொல்லி மாய?

1896-ஆம் வருஷம் விருதை சிவஞான யோகியாரால் 'பாரதி' என்ற பட்டத்தைப் பெற்ற சுப்பிரமணிய பாரதியாரின் வாழ்விலிருந்தும் ஒரு சம்பவத்தைப் பார்ப்போம்.

'ஹோம்ரூல்' கிளர்ச்சி நடந்த காலத்திலே திலகரது சிஷ்யர்கள் அன்னி பெஸண்டைக் கண்டிப்பதுண்டு. இதை எதிர்த்து சென்னைக் கடற்கரையிலே நடந்த கண்டனக் கூட்டமொன்றில் பாரதியார் பேசுகையில் அன்னி பெஸண்டை 'அவள்' என்று குறிப்பிட, பாரதியின் இச்செயல் அன்னி பெஸண்ட் பக்தர்களுக்கு 'சுருக்'கென்று பட்டது. பாரதி இப்படித் தெரிவிக்கக் கூடாது என அவர்கள் இதை ஆட்சேபிக்க, பாரதிக்கு அடங்காத கோபம் வந்தது. முகம் சிவந்து மீசை துடிதுடிக்க, 'எனக்குத் தெரியும் தமிழ்!' எனக் கர்ஜித்து ஒரு குதி குதித்து பிளாட்பாரத்தை மிதித்து அதிரச் செய்தவண்ணம், 'அன்னை பெஸண்ட் அவள்;அவள்;அவள்' என்று கோபத்தோடு பல தடவை சொல்ல, பக்கத்திலிருந்தவர்கள் எல்லாரும் பயந்துவிட்டார்கள். பெண்மணிகளை 'அவள்' என்று குறிப்பது மரியாதைக் குறைவான பாஷையன்று என்பது பாரதியாரின் எண்ணம்.

பிறிதொரு சமயம், ஸ்ரீ நெல்லையப்பப் பிள்ளைக்கு பாரதியார் எழுதிய கடித வரிகள் இங்கு சற்று சிந்திக்கத் தக்கது.

'நெஞ்சம் இளகி விரிவெய்த விரிவெய்த, அறிவிலே சுடர் ஏறுகிறது. நம்மிலும் மெலியாருக்கு நாம் இரங்கி, அவர்களை நமக்கு நிகராகச் செய்துவிட வேண்டுமென்று பாடுபடுதலே நாம் வலிமை பெறுவதற்கு வழியாகும். வேறு வழியில்லை!' - பாரதிக்கு விடுதலை என்பது இப்படியாகத்தான் இருந்திருக்கிறது.

ஒருமுறை நைனிடால் சிறையில் லால்பகதூர் சாஸ்திரி இருந்த சமயம் அவரது மூத்த பெண் நோய்வாய்ப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்ற செய்தி வந்தது. அவர் நினைத்திருந்தால் பரோலில் வெளியே சென்று மகளைச் சந்தித்திருக்கலாம். பெற்ற பாசம் அவரைப் பலவாறாக உலுக்கிய போதும் அவர் செல்லவில்லை. என்ன, அவ்விதம் அவர் பரோலில் வெளியே போக விரும்பினால், இனி காங்கிரஸ் வேலைகளில் கலந்துகொள்ள மாட்டேன் என்று அரசாங்கத்துக்கு உறுதிமொழி கொடுக்க வேண்டும். இருப்பினும் சாஸ்திரி பரோலில் விடுதலை கோரவேயில்லை. வீட்டிலோ மகளின் நிலை மோசமாகிக் கொண்டிருந்தது. சாஸ்திரியோ உள்ளுக்குள்ளேயே குமைந்துகொண்டிருந்தார். பின்னர் சிறை அதிகாரிகளுக்கே அவர்பால் இரக்கம் பிறந்து நிபந்தனையில்லாது பதினைந்து நாள் பரோலில் விடுதலை செய்தனர். இருப்பினும் மூன்றே நாளில் அவர் சிறைக்குத் திரும்பிவிட்டார். காரணம், தந்தையின் முகத்தைக் காணக் காத்திருந்த பெண் போலும்! அவர் வீட்டுக்குச் சென்றதும் உயிரை விட்டாள். குடும்பத்தின் துயர நிலை தாங்காதுதான் மூன்றாம் நாளே சிறைக்குத் திரும்பினார். விடுதலை வேள்விக்கு சாஸ்திரி கொடுத்த முதல் பலி இது. அடுத்து இரண்டாவது பலியாக அவரது நான்கு வயது மகனையும் ஓராண்டிலேயே பலி கொடுத்தார்.

'ஜனநாயக சுதந்திரம்' குறித்த கர்மவீரர் காமராஜரின் சங்கநாதத்தையும் கேட்போமே:

'மனிதன் மானத்தோடு வாழ பொருளாதார வசதி வேண்டும் என்பதை நாம் நன்றாகத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். இந்தப் பாடம் மிக முக்கியமானதாகும். பணத்துக்கு இன்று ரொம்பப் பலம் இருக்கிறது. பணமா, உயிரா என்றால் பணத்தை விட யாரும் தயாராக இல்லை. எல்லாரும் மனிதனாக வாழவே விரும்புகிறோம். நல்ல உணவு, உடை வசதி, குடியிருக்க வீடு, மோட்டார் இல்லையென்றாலும் சைக்கிள் இவைகளோடு வாழ்க்கை அமைய உழைத்து வருகிறோம். ஆனால் முன்னரே முன்னேறிவிட்டவர்கள், நாமும் அந்தஸ்த்தோடு வாழ விரும்பவில்லை. தகராறு உண்டு பண்ணுகின்றனர். தங்களது ஆதிக்கம் போய்விடும் என்ற பயமும் பொறாமையுமே இதற்குக் காரணமாகும். ஆதலினால்தான், செல்வம் ஒரு பக்கம் குவியாமல் இருக்கவேண்டும் என்கிறோம். இன்றைய ஜனநாயகத்தில் பேச்சுச் சுதந்திரம், எழுத்துச் சுதந்திரம் அனைவருக்குமே உண்டு. நம்முடைய சமுதாயத்தில் சந்தோஷமாக வாழவேண்டும் என்ற மனப்பான்மையே இல்லை. முதலில் இம்மனப்பான்மை வேண்டும். பிறந்தால் பேரின்ப வாழ்வுண்டு என்ற தைரியம் ஏற்படவேண்டும்!'

'சுதந்திரம் என்பதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாதபோதுதான் சிக்கல் உருவாகிறது!' என்கிறார் மனநல மருத்துவர் ஆர்.கே.ருத்ரன்.

'மனிதன் என்பவனுக்கு உரிமைகள் பல இருக்கலாம். ஆனால், சுதந்திரமாகத் தனது உரிமைகள் அனைத்தையும் நிலைநாட்டிக் கொள்வதென்றால் சமூகம் என்ற அமைப்பே இருக்க முடியாது. இந்த அமைப்பு தேவை என்ற பொறுப்புதான் அவனுக்குச் சங்கிலியாகவும் அமைகிறது. சிந்தனை என்பதே நம்மைச் சுற்றி நாம் அமைத்துக்கொண்டுள்ள வேலி என்றால் நாம் எப்படி ஒரு வேலிக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க இயலும்? 'சமூகத்தில்
உரிமை என் சுதந்திரம்' என்று சமூகத்தைப் பாதிக்கக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபடுபவன் சுதந்திரமாகச் செயல்படுவதாக மகிழலாம். ஆனால், பொறுப்பின்றி நடந்துகொண்டதன் பலன்கள் நிச்சயம் தாக்கும். மகிழ்ச்சி என்பது இன்றைக்கு மட்டும் அல்ல, வாழ்வு முழுக்கத் தேவைப்படும் அகராதி. இந்தக் கண்ணோட்டம் இல்லாமல் சுதந்திரம் என்றும், உரிமை என்றும் தவறாகச் செயல்பட்டால் இந்த அமைப்பின் சுவர்களில் எப்படியும் மோதி காயப்படுவது என்பது தவிர்க்க இயலாத ஒன்று. சுதந்திரம் என்பது நமக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள உரிமை. நாம் நமக்கு மகிழ்ச்சியும் நிம்மதியும் தரக்கூடிய செயல்களில் ஈடுபட ஓர் அனுமதிச் சீட்டு!' என்கிறார் அவர்.

இறுதியாக விடுதலை என்பதை இரண்டு பொருளில் கொள்ளலாம். ஒரு பிரச்னையிலிருந்து விடுதலை வேண்டுமெனில் ஒன்று தலையை உள்ளே நுழைக்க வேண்டும் (விடு தலை); இன்னொன்று அந்தப் பிரச்னையையே கண்டுகொள்ளாதிருத்தல் - அதாவது, அறிஞர் அண்ணா சொன்னபடி, 'பிரச்னையைச் சாகடிக்க விரும்பினால் அதைக் கிடப்பில் போடுங்கள்!' என்ற பாவனையில் உள்ள ஒதுங்குதல் என்கிற விடுதலை.

உங்களின் விடுதலை மனோபாவம் எதுவோ?!

புன்னகையை இலவசமாகக் கொள்ளுங்கள்!

இலவசம் என்ற வார்த்தை எங்கெல்லாம் பரவிக் கிடக்கிறது எனக் கணக்கிட்டால் இலவசம் இல்லாத இடமே இல்லையென்று சொல்லிவிடலாம். கொசுறை உசிராகக் கொண்ட அடித்தட்டு மக்களிலிருந்து தொடங்கி, வாக்குறுதிகளை அள்ளி வழங்கும் அரசியல்வாதிகள் அனைவரையும் கவர்ந்திரு(ழு)க்கும் தாரக மந்திரம் இலவசம்!

என்ன ஒன்று - இலவசம் இலவசமாகக் கிடைப்பதில்லை என்பதை உணர்ந்தவர்களே இலவசத்துக்கு ஆளாகப் பறப்பதுதான் இங்கு அதிகம். அதுதான் ஆச்சரியமும்கூட!

சமீபத்தில் வெளிவந்திருக்கும் சிறுகதைத் தொகுப்பொன்றின் தலைப்புகூட - 'புத்தகம் வாங்கினால் புன்னகை இலவசம்!' என்றிருக்கிறது.

இலவசம் எப்படியெல்லாம் நம்மை ஆட்டிப் படைக்கிறது என்பதை இந்த வார்த்தையைப் பிரித்துப் பார்த்தாலே நன்கு விளங்கும். இல - இல்லை; வசம் - இருப்பு. அதாவது - இலவசம் என்றாலே நாம் நம் வசத்தை இழந்துவிடுகிறோம் என்பதையே இது மறைமுகமாக உணர்த்துகிறதோ!

(இழ + வசம்) ஒன்றை இழந்தால்தான் இன்னொன்றைப் பெறமுடியும் என்பதே இலவசமாக வந்திருக்குமோ?! தள்ளுபடி என்கிற விஷயம் இதன் குழந்தையோ?!

சரி. இந்த ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு, நகைச்சுவைக்குப் போவோமா?

'இடியாய் விழுந்துட்டுது. சிரித்துத் தொலையேண்டா!' என ஒருவர் கூறியும் நகைக்காமல் இருந்தால் அதுவும் சிலருக்கு ஒருவித நகைச்சுவைதான். நங்கைக்கு நீங்கள் நகை வாங்கிக்கொடுக்கையில் புன்னகை ஒன்றை அவள் சிந்துவாளல்லவா! அதுவும் நகைச்சுவைதான். எங்களிடம் வாங்கும் நகைகளுக்கு செய்கூலி, சேதாரம் இல்லை என நகைக் கடைக்காரர் கொடுக்கும் வாக்குறுதியை நினைத்தாலும் நகைப்பு உங்களுக்கு தன்னாலேயே பிறக்கிறதல்லவா? அதுவும் நகைச்சுவைதான்!

எல்லாம் சரி. நகைச்சுவைக்கு எதற்கு இப்பொழுது இந்த முக்கியத்துவம்?

எல்லாம் காரணமாகத்தான்! இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வில் நாம் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும் தருணங்கள் எத்தனை என எண்ணிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?

சிரிப்பைக் குறித்துச் சிந்திக்கத் தொடங்கினால் அக்காலத்திய விகடகவியான தெனாலிராமன் பீர்பால் தொடங்கி, சமீப காலத்திய சார்லி சாப்ளின், சந்திரபாபு, நாகேஷ், என்.எஸ்.கே., கவுண்டமணி, செந்தில், விவேக் மற்றும் வடிவேலு வரை இன்னமும் சிரிக்கவைக்கும் பட்டாளங்கள் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. தாமும் சிரித்து மற்றவர்களையும் சிரிக்க வைப்பது என்பது சிலருக்கு மட்டுமே கைவந்த கலை.

சிரிப்புக்கு அப்படி என்ன ஒரு சிறப்பு?

அடிசன் என்ற பெரியார், 'சிரிப்பு ஒன்றுதான் மிருகத்திடமிருந்து மனிதனை வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது!' என்கிறார். ஆனால், நாம் என்ன செய்கிறோம்? சிரிப்பதில்கூட கஞ்சத்தனம் கொண்டிருக்கிறோம். உதட்டளவில் மட்டுமே சிரிக்கிறோம்.

இதெல்லாம் சிரிப்பேயல்ல என்று சில பெரியார்கள் சொல்கிறார்கள். 'உரக்கச் சிரித்தால் உள்ளத்தின் வெண்மையைக் காட்டும்!' என அறிஞர் கோல்ட்ஸ்மித்தும், 'நன்றாகச் சிரித்தால் வீட்டில் ஒளி பரவும்!' என பால்தாக்ரேயும் சிரிப்பைப் பற்றிச் சிந்தித்திருக்கிறார்கள்.

சிரிப்பை நினைத்தாலே சிரிப்புதான் வருகிறது. நகைச்சுவை நடிகர் சந்திரபாபுவின் பாடலான 'சிரிப்பு வருது, சிரிப்பு வருது' என்ற பாடலொன்றே போதும். சிரிப்பை வரவழைப்பதுடன் நன்கு சிந்திக்கவும் வைக்கும் பாடல் அது.

உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை பொதுவாகவே அடக்கிவைக்கக் கூடாது என்பார்கள். ஆனால் சிலரோ, சிரிக்கவேண்டிய தருணங்களிலும்கூட தங்கள் கஷ்டங்களை நினைத்தே சிரிக்காமல் இருப்பதும் வாடிக்கையாகக் கொண்டுள்ளனர்.

பெயரளவில் சிரிப்பதற்கும் உள்ளந்திறந்து சிரிப்பதற்கும் எவ்வளவோ வேறுபாடிருக்கிறது.

ஒரு குமரி உங்களைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள் எனில், நீங்களும் அவளைப் பார்த்து ஒரு புன்னகையைப் பரிமாறுங்கள். அதை விட்டுவிட்டு, 'அவள் ஏன் நம்மைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்? இதற்கு நாம் சிரிக்கலாமா, வேண்டாமா? எதற்காகச் சிரிக்கவேண்டும்?' என்றெல்லாம் சிந்தித்து, அச்சமயத்தில் நீங்கள் சிரிக்காமல் விட்டீர்களானால் - அந்தக் குமரியிடமிருந்து நட்பாகட்டும், காதலாகட்டும் எதையுமே பெறமுடியாது. முடிவில் மனக்குழப்பத்துக்கு மட்டுமே உள்ளாகி, துன்பத்தில்தான் ஆழவேண்டியிருக்கும். இங்கு பெயரளவில் சிரித்திருந்தால்கூட இந்த மனத்துன்பம் வந்திருக்காதே! அட! நீங்கள் சிரிக்காததால்தான் உங்களுக்கு மன உளைச்சலா? இதையேகூட துன்பமாக நினைக்காமல் ஓர் அனுபவமாகக் கொண்டு உங்களையே நீங்கள் எண்ணிச் சிரித்திருந்தாலும், பின்னர் தாடி வைக்கும் அளவுக்கு வளராது அல்லவா!

'சிரிச்சி சிரிச்சி வந்தா சீனா தானா டோ ய்!' என்ற பிரபலப் பாடல் இடம் பெற்ற படத்தை மறந்திருக்க மாட்டீர்கள். அதில் சிநேகாவின் அப்பாவாக வரும் பிரகாஷ்ராஜ், அவருக்குக் கோபம் மற்றும் பதற்றம் வந்தால் அதைத் திசை திருப்புவதற்காக 'ஹா, ஹா, ஹா ஹா!' என தனக்குத்தானே சிரிக்கத் தொடங்குவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். படம் பார்க்கும் நமக்கு, 'இது என்ன இப்படியொரு கேணத்தனமான சிரிப்பு?' என எரிச்சலுடனேயே பார்ப்போம்.

'ஆனால், அது கேணத்தனமான சிரிப்பு இல்லை; அதுவொரு பயிற்சி என்கின்றன!' - சிரிப்புக் கலையைக் கற்றுத்தரும் நகைச்சுவைச் சங்கங்கள். பல்வேறு நகரங்களில் இச்சங்கங்கள் இப்பொழுது இயங்கி வருகின்றன.

இயந்திரத்தனமாகிவிட்ட இன்றைய வாழ்வியல் முறைகளினால் ஏற்படும் மன அழுத்தத்தை, நாம் மேற்கொள்ளும் சிரிப்புப் பயிற்சி பெருமளவில் குறைக்கிறதாம். மேலும், சிரிப்பதால் நம் உடலிலுள்ள இயற்கை வலி நிவாரணிகளான என்டார்ஃபின்ஸ்களின் செயல்வேகம் தூண்டப்படுவதால், கீல்வாயு, ஒற்றைத் தலைவலி மற்றும் பல தலைவலிகளால் விடாப்பிடியாக ஏற்படும் வலிகளும் குறைகிறதாம். சிரிப்பினால் நீண்டநாள்களாக இருந்துவரும் பல்வேறுபட்ட நோய்களும் தங்களுக்குப் படிப்படியாகக் குறைந்து வருகிறது என்பதை, இச்சங்கங்களில் பயிற்சி பெற்றுவரும் அன்பர்கள் சொல்கிறார்கள்.

சிரிப்பதற்குக்கூட ஒரு சங்கமா என எண்ணியும் நீங்கள் சிரிக்கலாம்.

ஏனெனில், சிரிப்பின் சிறப்பு அப்படி.

'சிலர் சிரிப்பார், சிலர் அழுவார், நான் அழுதுகொண்டே சிரிக்கின்றேன்!' என்ற பாடல், நீங்கள் அழுதுகொண்டும் சிரிக்கலாம் அல்லது சிரித்துக்கொண்டும் அழலாம் எனச் சொல்கிறது.

சிரிப்பைக் குறித்து இறுதியாக சில மூதறிஞர்கள் சொல்லியிருக்கும் பொன்மொழிகளையும் பார்ப்போம்:

'மனிதன் தரத்தை அளப்பது என்பது அவன் எதைச் சொன்னால் சிரிக்கிறான் என்பதைப் பொறுத்தது!' என்கிறார் கதே. புல்லரோ, 'மூடன் அதிகமாகச் சிரிப்பான், வஞ்சகன் சிரிக்கவே மாட்டான்!' என்கிறார்.

ஆனால், நயவஞ்சகர்கள்தானே அட்டகாசமாகச் சிரித்தவாறு போஸ் கொடுக்கிறார்கள் என நீங்கள் கேட்கலாம். அது வேறு, இது வேறு. 'அங்கே சிரிப்பர்கள் சிரிக்கட்டும் அது ஆணவச் சிரிப்பு!' என்பதாக இதைக் கொள்ளவேண்டும்.

இவ்வளவு எதற்கு?

'வாய்விட்டுச் சிரித்தால் நோய்விட்டுப் போகும்!' என்றொரு முதுமொழிகூட உள்ளதே!

சிரிப்பைக் குறித்து இவ்வளவு சிந்தித்தாயிற்று.

இந்தக் கட்டுரையைப் படித்தும் நீங்கள் சிரிக்கும் வித்தையைக் கைக்கொள்ளவில்லையெனில், நிச்சயம் பரிசு எனக்குத்தான்!